Τσερνίκοφ: «Ο πόλεμος είναι ολόκληρη εποχή της ζωής μου»

Στο Νελίντοβο, ένα χωριό κοντά στη Μόσχα, πολύ κοντά στο μνημείο των 28 ηρώων της στρατιάς του Πανφίλοφ, θυμήθηκαν τις βασικές στιγμές της μάχης στο Κουρσκ. Η αναπαράσταση μίας από τις μάχες κλειδιά του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η οποία έγινε πριν από 70 χρόνια, τον Ιούλιο του 1943, έγινε στα πλαίσια του διεθνούς στρατιωτικού φεστιβάλ «Το πεδίο της μάχης».

Η σημερινή μάχη κοντά στη Μόσχα δε διήρκησε περισσότερο από μία ώρα. Η πραγματική μάχη διήρκησε μερικές ημέρες. Τότε, στην μάχη των τεθωρακισμένων και από τις δύο πλευρές είχαν ριχτεί περισσότερα από χίλια θανατηφόρα όπλα – τεθωρακισμένα,

πυροβόλα, αυτοκινούμενα πυροβόλα. Ήταν η κόλαση επί της γης, θυμάται ένας από τους συμμετέχοντας σε εκείνη τη μάχη, σήμερα – καλεσμένος του φεστιβάλ «Το πεδίο της μάχης», βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, συνταγματάρχης Βλαντιμίρ Τσερνίκοφ.

Η πεδιάδα του Κούρσκ είναι εδάφη τριακοσίων χιλιομέτρων σε βάθος και πεντακοσίων χιλιομέτρων σε πλάτος. Αρχικά αποφασίστηκε να περάσουμε σε επίθεση, μα στη συνέχεια η διοίκηση αποφάσισε να αφήσει τους Γερμανούς να επιτεθούν, κι εμείς να αμυνθούμε. Και όταν θα τους συντρίψουμε, μόνο τότε θα ξεκινήσουμε τη δική μας επίθεση. Πιάσαμε τις θέσεις μας, και σε κάθε χιλιόμετρο είχαμε τοποθετήσει τα τεθωρακισμένα μας, τα κανόνια, ενώ οι ίδιοι καθόμασταν στα χαρακώματα και περιμέναμε. Όλα άρχισαν στις 5 Ιουλίου.

Ο Βλαντιμίρ Τσερνίκοφ γεννήθηκε το 1925 στη Σιβηρία. Ο πόλεμος τον βρήκε στο Καζαχστάν, όπου λίγο πριν την έναρξη του είχε μετακομίσει με τους γονείς του. Στην αρχή εργάστηκε σε στρατιωτικό εργοστάσιο, στη συνέχεια αποφάσισε ότι θα πρέπει να πάει στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Και θυμάται ακόμη και τις παραμικρές λεπτομέρειες της πρώτης του μάχης:

Έτρεχαν τα τεθωρακισμένα, εγώ ήμουν ένας νεαρός στρατιώτης. Κατά τη διάρκεια της πρώτης μάχης, νόμιζα πως όλες οι σφαίρες, όλες οι οβίδες του πυροβολικού και οι όλμοι χτυπούν τα ορύγματά μας. ΟΙ παλιότεροι σύντροφοι μου μού είπαν: «Μην ανησυχείς, κάθισε και περίμενε. Όταν θα αρχίσει η επίθεση, τότε θα πυροβολήσουμε». Άρχισεηεπίθεση, μετάηδεύτερη, ητρίτη. Μέσα σε μια μέρα τέσσερις φορές. Μετά από τη μάχη αυτή από τη μονάδα μας που είχα 12 άντρες είχαμε απομείνει μόνο 3ζωντανοί. Το πιο δύσκολο ήταν τα πέντε λεπτά πριν από την επίθεση, όταν κάθεσαι και προσεύχεσαι να γυρίσεις ζωντανός από τη μάχη. Κι εμένα θαρρείς και κάποιος με προστάτευσε και με έσωσε σε όλο το πόλεμο, θυμάται ο βετεράνος.

Βγήκαμε στην επίθεση στις 11 Αυγούστου 1943. Τρέχαμε πίσω από τα τεθωρακισμένα. Εκείνη τη στιγμή έγινε μια μεγάλη έκρηξη. Με σήκωσε ψηλά και με πέταξε σε ένα τεθωρακισμένο. Χτύπησα κι έπεσα στο χώμα. Από τα θραύσματα σκοτώθηκαν έξι – επτά σύντροφοί μου. Εμένα θαρρείς και κάποιος μ’ έσωσε. Άνοιξα τα μάτια τι στιγμή που με τραβούσαν για να με βάλουν στο κάρο μαζί με τους νεκρούς. Αν δεν είχα ανοίξει τα μάτια θα με είχαν θάψει ζωντανό μαζί με τους άλλους.

Τέσσερις μήνες ο βετεράνος έμεινε ακίνητος. Στη συνέχεια για μερικούς ακόμη μήνες έμαθε να περπατάει από την αρχή. Από το στρατιωτικό νοσοκομείο θέλησαν να στείλουν τον Βλαντιμίρ Τσερνίκοφ στην εφεδρεία. Εκείνος όμως επέστρεψε στο μέτωπο. Περπάτησε όλη τη διαδρομή, Πράγα. Βιέννη, Βερολίνο. «Ο πόλεμος για μένα είναι ολόκληρη εποχή, την οποία δεν μπορώ να ξεχάσω και πρέπει να διηγούμαι στους άλλους», - ομολογεί ο 88χρονος συνταγματάρχης.

ΠΗΓΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ