"Champion"... της αντοχής

Η κολύμβηση ανοιχτού νερού δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται γερά πνευμόνια και ατσάλινη αντοχή. Όταν ένας συναθλητής του τον παρότρυνε να εγκαταλείψει το ασφαλές περιβάλλον της πισίνας, ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν έκανε δεύτερες σκέψεις. Αποφασιστικός και ανυποχώρητος στις επιλογές του, ο παγκόσμιος πρωταθλητής των 10 χλμ ανοιχτής θαλάσσης (Σαγκάη, 2011) και 4ος Ολυμπιονίκης στο Λονδίνο, στη ζωή δε ρισκάρει για πλάκα. Ρισκάρει, γιατί είναι σίγουρος ότι θα πετύχει. Οπως κι έκανε στα 33 του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου στη Βαρκελώνη.Την αυτοπεποίθηση μπορεί κανείς να τη μετατρέψει στο χειρότερο ελάττωμα ή το δυνατότερο προτέρημα. Απολαμβάνοντας τη στήριξη κοντινών ατόμων από την παιδική του ηλικία, ο 33χρονος κολυμβητής έχει κατορθώσει το δεύτερο. Γιος αγγλίδας κολυμβήτριας και Κερκυραίου πατέρα, γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 19/02/80. Η έφεση στο…υγρό στοιχείο –τα γονίδια δεν αστειεύονται-  τον οδήγησαν από τα 5 στο νησί των Φαιάκων και τις πισίνες του τοπικού ΝΑΟΚ.Η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, το 1999, και η έναρξη της συνεργασίας με τον προπονητή Νίκο Γέμελο αποτέλεσε καίριο παράγοντα για τη μετέπειτα άνθηση της καριέρας του. Οι διακρίσεις στα 400, τα 800 και τα 1.500 μ. ελεύθερου και η συμμετοχή σε τέσσερις Ολυμπιάδες (2000-'04-'08-'12) δεν μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, τίποτα όμως δε συγκρίνεται με την αδρεναλίνη που βιώνει από το 2007, μέσα σε πραγματικές θάλασσες και λίμνες."Η αντοχή είναι το στοιχείο μου", έχει δηλώσει, και το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζει την προσπάθειά του αντικατοπτρίζεται στα…προληπτικά τελετουργικά τα οποία ακολουθεί. Μαζί του κουβαλά πάντα ένα κομπολόι και πριν τους αγώνες κάνει κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις -"αλλά αυτές ανήκουν στις προσωπικές μου στιγμές!". Εξαιρετικά γρουσούζικη δε, θεωρεί τη…φωτογραφική μηχανή, αφού "όσες φορές την πήρα μαζί μου, έπαθα καταστροφή! Ας τραβάνε οι άλλοι φωτογραφίες για μένα…".Η ανάγκη να μην απογοητεύσει τους γύρω του, αλλά και τον εαυτό του, εξομολογείται ότι τον έχει… "στη τσίτα". Ωστόσο, η διαχείριση του άγχους είναι άλλος ένας τομέας στον οποίο δουλεύει εξίσου σκληρά. Έτσι, εν όψει…Λονδίνου, βρήκε πρόσκαιρη διέξοδο στην…εκτός νερού καθημερινότητά του. Η δουλειά στο κατάστημα ΠΡΟΠΟ που διατηρεί τον κρατούσε απασχολημένο τα πρωινά, ενώ τα απογεύματα πήγαινε στη Γλυφάδα και το Νέο Ηράκλειο για καφέ, σινεμά και φαγητό με τη σύντροφό του, Ισμήνη."Τελευταία μέρα πρωταθλήματος. Ολυμπιακός πρωταθλητής για 53η φορά! Το μυαλό όμως είναι αλλού! Olympic games baby!", είχε σχολιάσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter, αφού, ακόμη και σε κρίσιμες γι’ αυτόν περιστάσεις, τις νίκες του στο κολυμβητικό τμήμα της ομάδας της καρδιάς του τις πανηγυρίζει δεόντως."Από τότε που ο πατέρας μου, στα 4 μου, με πήγε στο χώρο τροπαίων της Λίβερπουλ ήξερα ότι ανήκω στους ‘κόκκινους’" λέει, καθώς και στη δεύτερη πατρίδα του υποστηρίζει το αισθητικό και ιστορικό αντίστοιχο της ομάδας του Πειραιά. Μάλιστα πέρσι, που επιχείρησε ένα ταξίδι αστραπή στο Μέρσεϊσάιντ –βρισκόταν στο Μάντσεστερ για αγώνα του ενός μιλίου-, ο θείος του τον έβαλε σε πειρασμό δίνοντας του το ένα από τα δύο εισιτήρια διαρκείας του στο ΄Ανφιλντ. "Σκεφτόμουν ‘κοίτα να δεις που, αν είχα περισσότερο χρόνο, θα πήγαινα μια βόλτα στο γήπεδο’"."Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας και η μητέρα μου Βρετανίδα. Πιστεύω ότι μπορώ να πιάσω το βάθρο στη χώρα γέννησής μου", απαντούσε στο ήδη ζωηρό ενδιαφέρον των αγγλικών μέσων. Το ρόλο του φαβορί δεν τον οικειοποιείται από έπαρση, αλλά από την ειλικρινή πίστη στις δυνατότητές του. Και με το κοινό στις διεθνείς διοργανώσεις που συμμετείχε φέτος να φωνάζει "Champion", μόλις τον έβλεπε, δεν είναι ο μόνος που την αισθάνεται.Η ανάδειξή του στην ψηφοφορία του ΠΣΑΤ ως κορυφαίος Έλληνας αθλητής για 2012, ήταν απλά μια σταγόνα στον ωκεανό της πλούσιας καριέρας του και επιβεβαίωση της μεγάλης αξίας του. Δεν ήταν μόνο η 4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ούτε η 3η τον Οκτώβρη του 2012 στο Χονγκ Κονγκ. Ούτε καν η πρωτιά στις 13/10/2012 στην τελευταία κούρσα του Παγκοσμίου Κυπέλλου κολύμβησης σε ανοιχτή θάλασσα. Ο Σπύρος έβαζε πλώρη για άλλα νερά. Για χρυσά νερά. Αυτά της Βαρκελώνης. Και την προειδοποιητική βολή, την είχε ρίξει στις 15 Ιουνίου του 2013, με την πρώτη θέση και στο test event των 10χλμ., που είχε γίνει στη Moll de la Fusta, στο λιμάνι της καταλανικής πρωτεύουσας. Αυτός είναι ο άνθρωπος, που με δάκρυα στα μάτια ζητούσε συγγνώμη από τους Ελληνες για την αποτυχία -κατά τον ίδιο- να τερματίσει 4ος στο Λονδίνο, χάνοντας στο νήμα το χάλκινο μετάλλιο.