Ας μας γίνει μάθημα η περίπτωση Ζεσουάλδο…

Δεν υπάρχει καμία έκπληξη στην απόφαση του Αλαφούζου να διώξει τελικά το Φερέιρα. Η χθεσινοβραδινή πληροφορία της ΠΑΕ ότι, αν στραβώσει το ματς με τον ΠΑΟΚ θα γίνει ντου, αφού ο κόσμος δεν κρατιέται, επιτάχυνε την εξέλιξη: ο Φερέιρα θα έφευγε έτσι κι αλλιώς μετά από επεισόδια εναντίον του στο επόμενο στραβό αποτέλεσμα, το οποίο με βάση το ποδόσφαιρο που παίζει (;) ο ΠΑΟ ήταν απλά θέμα χρόνου.Βαριέμαι να κάνω απορρύθμιση των λαθών και των αθλιοτήτων που έκανε αυτά τα δυο χρόνια ο Πορτογάλος στον ΠΑΟ. Κάποιος μπορεί να κοροϊδεύει λίγους για πολύ, ή πολλούς για λίγο: ο Φερέιρα τα κατάφερε και τα δυο και μπράβο του – θέλω να πω ότι κατάφερε να παραμυθιάσει και τον Αλαφούζο, και προηγουμένως το Γόντικα, τον Πολέμη και τον Βγενόπουλο, που δήλωναν ενθουσιασμένοι. Κυρίως παραμύθιασε τον κόσμο κι αυτό είναι που με προβληματίζει πιο πολύ: οι παράγοντες συμβαίνει απλώς να μην καταλαβαίνουν πολύ από μπάλα – συμβαίνει και δεν είναι υποχρεωτικό να καταλαβαίνεις για να ασχολείσαι με μια ομάδα, μπορεί να το κάνεις για άλλους λόγους. Ο κόσμος όμως του ΠΑΟ, πιθανότατα το πιο ποδοσφαιρικά καταρτισμένο κοινό στην Ελλάδα, είναι απορίας άξιο πως την πάτησε.Οι οπαδοί του Ολυμπιακού ουδέποτε λάτρεψαν προπονητές: περιπτώσεις όπως ο Βαλβέρδε ή ο Μπάγεβιτς χρόνια πριν είναι κλασσικές εξαιρέσεις του κανόνα. Στην ΑΕΚ έφταναν συχνά στο άλλο άκρο: προσπαθώντας να βρουν το Μεσσία που θα τους οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας τους λάτρευαν όλους – οι Ενωσίτες έβλεπαν παντού ηγέτες από το Μπάγεβιτς και τον Τουμπάκοβιτς, μέχρι τον Σάντος και τον κορυφαίο που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα Δον Λορέντσο Σέρα Φερέρ, όλοι έζησαν μέρες αγάπης! Το κοινό του ΠΑΟ, λίγο πιο ψυχρό και λίγο λιγότερο παθιασμένο, έκρινε πάντα ακριβοδίκαια προσμετρώντας τα όλα: όχι τυχαία λάτρεψε τον Ομπράντοβιτς, αλλά και κάποιους που μπορεί να μην κέρδισαν αλλά προσπάθησαν.Αναφέρομαι στον Οσιμ, στον μακαρίτη το Γιάννη τον Κυράστα, στον Κόβατς που έφυγε κάποτε κλαίγοντας με τον ΠΑΟ έβδομο, ακόμα και στον Τεν Κάτε που παρά το λυσσαλέο πόλεμο που δέχτηκε από τα ΜΜΕ του Τζίγκερ, αγαπήθηκε γιατί προσπαθούσε να αλλάξει τη νοοτροπία της ομάδας. Πως αυτό το κοινό παρασύρθηκε από δυο μήνες, ας πούμε, καλών αποτελεσμάτων, όταν προηγήθηκαν και ακολούθησαν μόνο νύχτες ντροπής δεν το έχω καταλάβει.Η μόνη εξήγηση που δίνω είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί πάρα πολύ στην Ελλάδα το «τριγύρω από το ποδόσφαιρο» σε σχέση με το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η αύξηση των ραδιοφωνικών σταθμών αρχικά, των εφημερίδων στη συνέχεια και κυρίως η επέκταση του internet αργότερα, δημιούργησαν γύρω από το ποδόσφαιρο τόση πολύ μπίχλα και μαυρίλα που είναι δύσκολο να δεις καθαρά – ειδικά να εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Τριάντα χρόνια πριν καλός προπονητής ήταν ο Μπόμπεκ γιατί είχε το κουράγιο να κάνει ανανέωση, είκοσι χρόνια πριν ήταν ο Γιάτσεκ γιατί οι ομάδες του πίεζαν, δέκα χρόνια πριν ήταν ο Γιάννης ο Κυράστας γιατί τα πιτσιρίκια του ένα χρόνο έβαζαν τη μπάλα κάτω κι έσκαζαν τον αντίπαλο στο τρέξιμο. Σήμερα στην ερώτηση τι είναι καλός προπονητής