Μπέκετ Ουάιλντ Κάρολ

Το μεγάλο γοητευτικό παράξενο στην ιστορία του Ιρλανδού τερματοφύλακα του Ολυμπιακού Ρόι Κάρολ είναι η απόφασή του να μείνει για είκοσι και βάλε λεπτά στο γήπεδο ενώ πονούσε – τα ΜΜΕ στάθηκαν κυρίως στην εμφάνισή του που υπήρξε καταπληκτική, αλλά είναι η δουλειά του.Υποψιάζομαι πως αν ο τραυματίας Κάρολ δέχονταν ένα γκολ, (ακόμα και σε μια φάση που μπορεί να μην είχε την παραμικρή ευθύνη) η ηρωική του απόφαση θα γύριζε μπούμερανγκ πρώτα πρώτα στον ίδιο.Νοιώθω σαν να τους έχω στα αυτιά μου όλους να φωνάζουν ή να γράφουν φωνάζοντας ότι ο Βελβέρδε έπρεπε να τον βγάλει, ότι αδίκως και επιπόλαια έπαιζε με τη φωτιά, ότι ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα για να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές κτλ. Ο Κάρολ ήταν τυχερός γιατί σε μια χώρα που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο μόνο ως αποτέλεσμα, η ομάδα του πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε: αλλιώς τον ηρωισμό του θα τον έπνιγαν οι κραυγές.Αφού μου πέρασε κι εμένα ο θαυμασμός για το κατόρθωμα της στιγμής και καθώς το ματς και η εμφάνιση του γκολκίπερ καταχωρούνται ως ευχάριστη ανάμνηση, προσπάθησα να καταλάβω αυτό το γιατί της επιμονής του να παραμείνει στο γήπεδο παρά το πληγωμένο του πόδι.Ο Κάρολ έχει πιάσει το πέναλτι στη Μόσχα και έχει κάνει μια εξαιρετική εμφάνιση στο Καραϊσκάκη μέχρι τη στιγμή του τραυματισμού του. Ο τραυματισμός του ήταν το δραματικό αποτέλεσμα μιας σημαντικής επέμβασης με την οποία κράτησε το 1-0: η αποχώρησή του θα συνοδεύονταν έτσι κι αλλιώς από αποθέωση, ο ίδιος είχε κάνει άριστα τη δουλειά του, δεν χρώσταγε τίποτα στον Ολυμπιακό κι αντιθέτως του είχε δώσει σε δυο ματς περισσότερα από άλλους που πληρώθηκαν και ακριβότερα και δεν αναφέρομαι στον κακόμοιρο Κοστάντσο μόνο.Περιγράφοντας τις πράξεις των ανθρώπων πολλές φορές είναι οι ίδιες οι λέξεις που μας δίνουν απαντήσεις στα κίνητρα τους. Στην περίπτωση του Κάρολ μιλάμε για ευθύνη, απόφαση, χρέος, δουλειά. Ολα αυτά δεν περιγράφουν απλά μια ιστορία αλλά μια αντίληψη: ο Κάρολ αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο, δηλαδή τη δουλειά του, ως ένα είδος προσωπικού χρέους απέναντι στην ομάδα, πράγμα που τον οδηγεί στο να πάρει την ευθύνη μιας απόφασης που - όπως όλες οι δύσκολες αποφάσεις - έχει κάτι το ηρωϊκό.Αυτό το χρέος απέναντι στην ομάδα (και ίσως την καριέρα του) είχε ήδη φανεί στην Ελλάδα στις μέρες που έπαιζε στον ΟΦΗ. Στο Youtube μπορεί να τον δεις να χειροκροτά τους οπαδούς του ΟΦΗ πριν αρχίσει το ματς......αλλά και να τρέχει προς την εξέδρα τους μετά το τέλος του......και στις δυο περιπτώσεις μόνος.Ο Κάρολ δεν έχει προφανώς βγει από τις Ακαδημίες του ΟΦΗ, δεν ήξερε τι είναι τα Λιοντάρια και δεν μεγάλωσε με το όνειρο να παίξει μπάλα στο Γεντί Κουλέ, όμως η προσαρμογή του έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Σε αυτά τα χειροκροτήματα προς την εξέδρα, απλές αυθόρμητες πράξεις σεβασμού, καταλαβαίνεις τον άνθρωπο που πέρασε πολλά, ανέβηκε κι έπεσε χαμηλά αλλά παρέμεινε αληθινός και ευτυχής γιατί ακόμα μπορεί να κάνει τη δουλειά του. Ο άνθρωπος είναι πάντα σημαντικότερος από τον ποδοσφαιριστή.Είναι καλός τερματοφύλακας ο Κάρολ; Τεχνικά δεν είναι άψογος, η έξοδος π.χ δ