Δυο κουβέντες για τον στρατηλάτη Αναστό…

Κάθε φορά που φτάνει ένα ματς του Ολυμπιακού και στον πάγκο του αντιπάλου βρίσκεται ο Νίκος Αναστόπουλος οι οπαδοί των Ερυθρόλευκων (ειδικά αυτοί που είναι πάνω από 35) το ζουν ως ψυχόδραμα: κανείς τους δεν θέλει να μην κερδίσει το ματς η ομάδα κι από την άλλη κανείς δε θέλει να χάσει ο Νικόλας. Για κανέναν άλλο δεν θα γεννηθεί ποτέ το παράξενο αυτό συναίσθημα. Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι η ιστορία του Ολυμπιακού εξελίσσεται, από τη στιγμή που έφυγε ο Αναστό, εντός μιας παρένθεσης: η παρένθεση θα κλείσει μόνο με την επιστροφή του και από τότε η ιστορία θα συνεχιστεί κανονικά. Εντός της παρένθεσης αυτής βρίσκονται πολλά πρωταθλήματα, πολλοί τίτλοι, πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές: αλλά από τη στιγμή που από τον Ολυμπιακό λείπει ο Αναστό όλα αυτά αποτελούν άλλο κεφάλαιο. Στο κεφάλαιο της σχέσης των σημερινών σαραντάρηδων με τον Ολυμπιακό υπάρχει μόνο ένα ίνδαλμα: ο εξόριστος από την ομάδα, αλλά όχι και από τις καρδιές Νίκος Αναστόπουλος.Είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό σε όσους δεν τον πρόλαβαν να παίζει το πόσο σπουδαίο παίκτης ήταν. Μπορεί κανείς ως απόδειξη της αξίας του να παραθέσει τη μεγάλη εμφάνιση με τον Αγιαξ, σε εποχές που οι ευρωπαϊκές προκρίσεις ήταν σπάνιεςή το μεγάλο γκολ με τη Λάρισα στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, μια εκτέλεση που μαρτυρά κίνηση μεγάλο φορ, αυτοπεποίθηση και σιγουριά...η ακόμα και το γκολ που ο ίδιος θεωρεί το ωραιότερο που πέτυχε ποτέ, το γεμάτο μαραντόνιες προσποιήσεις γκολ κόντρα στους Ούγγρους,...όμως όλα αυτά είναι επιδείξεις ταλέντου σε μια ιστορία αγάπης και ως εκ τούτου δεν είναι αντιπροσωπευτικά της σχέσης: ο Αναστό ήταν κάτι περισσότερο. Το ωραίο στην ιστορία είναι ότι αυτό το «τι ήταν» το ορίζει ο καθένας όπως θέλει. Ο Αναστό ήταν αυτός που σκότωνε τον Παναθηναϊκό, ήταν αυτός που έπαιρνε για χρόνια την ομάδα στις πλάτες του, ήταν ο παίκτης που έβαλε λάμες στα πόδια για τον Ολυμπιακό, ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης, ήταν ο θαυματοποιός, ήταν αυτός που είπε «όχι» στο Βαρδινογιάννη ήταν ό,τι θέλει ο καθένας μας – μπορεί απλά ένα παιδικό είδωλο.Σήμερα για τους ίδιους ανθρώπους ο Αναστό είναι ο μεγάλος αδικημένος, ο άνθρωπος που σχεδόν εξορίστηκε από τον Ολυμπιακό μόνο και μόνο γιατί διάλεξε να παραμείνει αξιοπρεπής: αυτό είναι που πονάει κάθε φορά που προκύπτει ως αντίπαλος.Για μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου, που μεγάλωσε με τα γκολ του, ο Αναστό έχει δώσει στον Ολυμπιακό περισσότερα από όσα έχει πάρει: η διαπίστωση τον κάνει, όχι απλά συμπαθή, αλλά άξιο συμπαράστασης – φίλο _και κάτι περισσότερο_ όλων. Στην Ελλάδα συμπονούμε περισσότερο από όσο αγαπάμε και αισθανόμαστε περισσότερο από όσο καταλαβαίνουμε.Κάθε φορά που ο Αναστό γυρνάει, ο κόσμος τον βλέπει σαν αδερφό συμπάσχοντας με την όποια πίκρα του. Για αυτό τον χειροκρότησε στο Καραϊσκάκη όταν πήρε ισοπαλία με τον ΠΑΣ κι όταν γύρισε φέτος το ματς ενώ έχανε με τον ΟΦΗ 2-0. Για αυτό κάποτε, όταν η Καλλιθέα του κέρδισε τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη, υπήρχαν άνθρωποι που του χτυπούσαν την πλάτη με κατανόηση.Δυο φορές ο Αναστό προτίμησε την προσωπική του αξιοπρέπεια από