Για την πατρίδα ...ρε γαμώ το!!!

Αφορμή για το σημερινό κείμενο μου έδωσε η σημερινή μέρα. Βλέπετε στη ζωή μας δεν υπάρχει μοναχά ο Παναθηναϊκός. Υπάρχουν και μερικά αλλά πράγματα, μικρά η μεγάλα, σημαντικά η ασήμαντα. Οι φίλοι, η οικογένεια, η πατρίδα. Μονάχα που για μας τους Έλληνες, όπως είπε και ένας πολύ σοφός άνθρωπος, όπου κι αν πάμε, όπου κι αν γυρίσουμε, αυτή η πατρίδα μας πληγώνει. Ήταν 13 Αυγούστου πριν 7 χρόνια, ένα βράδυ Παρασκευής, όπου καλεσμένος σε κάποιο φιλικό σπίτι περιμέναμε να δούμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.Τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν, τι σόι τελετή μπορούσε να κάνει η Ελλαδίτσα, η χώρα με τα τόσα προβλήματα αλλά και τις τόσες προσδοκίες και όνειρα; Σίγουρα δεν θα δείχναμε την πειθαρχημένη παρέλαση με αρχαίες ενδυμασίες της τελετής του 1980 (Μόσχα). Τέτοιες τελετές μονάχα πολύ πειθαρχημένοι άνθρωποι μπορούν να τις φέρουν σε πέρας και τέτοιοι δεν είμαστε εμείς οι Έλληνες. Σίγουρα δεν θα κάναμε τα εκτρώματα των Αμερικανικών διοργανώσεων.Το 1984 (Los Angeles) στο Ολυμπιακό Στάδιο μπήκαν άμαξες αναπαριστώντας τους πρώτους έποικους. Δεν είχαν ούτε ίχνος φιλότιμο να δείξουν και την παραμικρή μεταμέλεια για τα εκατομμύρια ιθαγενών ινδιάνων που αφάνισαν κυριολεκτικά μέχρι να φτιάξουν τις ΗΠΑ.Το 1988 (Σεούλ) οι Ασιάτες έκαναν μια (όμορφη και εντυπωσιακή) τελετή βασισμένη στη δική τους φιλοσοφία, που την κατάλαβαν μονάχα αυτοί, οι Ιάπωνες και οι Κινέζοι.Το 1992 (Βαρκελώνη) οι Ισπανοί μας τίμησαν με αρκετά σημάδια από αρχαία Ελλάδα (Ηρακλής) ενώ το 1996 (Ατλάντα) την τελετή έναρξης δεν την θυμάται κανείς. Τέλος το 2000 (Σίδνεϋ) οι Αυστραλοί έκαναν μια ολόκληρη τελετή για να ζητήσουν συγγνώμη για την (μέχρι τότε τουλάχιστον) συμπεριφορά τους απέναντι στους Αβορίγινες, τους Αυστραλούς ιθαγενείς που ζουν στα πιο άγονα κομμάτια της ηπείρου. Αν μη τι άλλο, θέλει παλικαριά για να ζητήσεις συγγνώμη μπροστά σε ολόκληρο τον πλανήτη και οι Αυστραλοί έδειξαν ότι την είχαν. Τι περισσότερο θα βλέπαμε εκείνη την Παρασκευή του 2004;Και τότε έσβησαν τα φώτα, και η ατμόσφαιρα πλημμύρισε από τους ήχους των ποντιακών τυμπάνων και του μπουζουκιού. Το μεγαλείο της αρχαίας μας κληρονομιάς παντρεύτηκε ιδανικά με την σύγχρονη εποχή με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, με τον Έρωτα. Ο φτερωτός Θεός πετούσε στον αέρα και στη γη το ερωτευμένο ζευγάρι μονάχα χαμόγελα έφερνε στους 80000 θεατές και τα δισεκατομμύρια τους τηλεθεατές που είμαστε μάρτυρες μιας θεϊκής παράστασης.Μιας παράστασης , που για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, έγινε κατανοητή μονάχα με εικόνα και ήχο στα πέρατα της Οικουμένης. Δεν χρειάζονταν υπότιτλοι, οι δημοσιογράφοι που μετέδιδαν την τελετή προτίμησαν σοφά να σιωπήσουν, η εικόνα και ο ήχος τα έλεγαν όλα. Και το έκαναν απλά και κατανοητά σε όλους, από τον επιστήμονα μέχρι και τον τελευταίο ιθαγενή στα βάθη της Αφρικής.Όμως στη πατρίδα μας τα ωραία δεν κρατάνε πολύ. Οι Αγώνες τέλειωσαν και άρχισαν τα όργανα. Μάθαμε όλοι ότι το κόστος των Αγώνων πολλαπλασιάσθηκε, αφήνοντας τεράστια χρέη σε μια ήδη υπερχρεωμένη χώρα