Γιατί να πάρω διαρκείας (και) φέτος;

Εδώ και μια 10ετία, κάθε χρόνο παίρνω διαρκείας ανελλιπώς. Μια παρέα είμαστε η οποία ξεκίνησε από 2-3 άτομα. Και έφτασε πέρυσι τα 9-10. Δε θα μιλήσω για τους υπόλοιπους, οι οποίοι παρεμπιπτόντως έχουν φαγωθεί να ανανεώσουμε, (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Αλλά θα παραθέσω τις δικές μου σκέψεις. Ξεκινώ με μια σύντομη αναδρομή: κάποτε (εποχές σχολείου) πήγαινα γήπεδο με τους οργανωμένους, στεναχωριόμουν στις ήττες και η ομάδα επηρέαζε τη διάθεσή μου γενικότερα.Όσο μεγάλωνα (δε με πήραν και τα χρόνια, κοντά 34 είμαι), άρχισα να χαλαρώνω... Για να μην τα πολυλογώ, τα τελευταία 6-7 χρόνια η φιλοσοφία είναι η εξής:Παίρνω διαρκείας γιατί θέλω την Κυριακή να πηγαίνω γήπεδο χωρίς ταλαιπωρία, να βρίσκομαι με την παρέα, να τρώμε λιόσπορο και πασατέμπο, να πίνουμε μπυρίτσα και, πάνω απ’ όλα, για να βλέπω ποδόσφαιρο.Έχω σταματήσει να πηγαίνω γήπεδο για να δω την «πανάθα» να κερδίζει με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος. Φυσικά και πανηγυρίζω και συμμετέχω και στα συνθήματα,Και βρίζω και τον Ολυμπιακό, αλλά με ενδιαφέρει να δω μπάλα. Κάθε χρόνο, ξέρω πως από τα 10-15 ματς που θα πάω, θα δω μπάλα στα 5. Πιθανότατα στα ευρωπαϊκά από κάποια ομάδα που θα έρθει και θα παίξει και ίσως σε μερικά ακόμα (π.χ. με Εργοτέλη στην Ελλάδα κτλ).Δε με νοιάζει τόσο αν θα χάσω ή θα κερδίσω, αρκεί να έχω δει ποδόσφαιρο – προτιμώ να χάσουμε 3-4 παρά να κερδίσουμε 1-0 με πέναλτι σε ένα ματς σούπα.Το γήπεδο θέλω να είναι διασκέδαση και όχι άγχος για τη νίκη – θέλω να είναι παρέα και χαβαλές, όχι στεναχώρια και μπινελίκια στο Βύντρα, στο Σπυρόπουλο και στο Μαρίνο (διαλέγω τους 3 πιο κραγμένους τελευταία).Ξέρω πως η ομάδα μας δεν παίζει ωραίο ποδόσφαιρο παρά μόνο σε 4-5 ματς σε όλη τη σεζόν και κυρίως στην Ευρώπη (αν και αυτό την τελευταία διετία τείνει να εξαφανιστεί). Ξέρω πως δε θα δω κάνα υπερθέαμα, ξέρω πως πιθανότατα να χασμουριέμαι με αυτό που θα βλέπω εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά η καλή παρέα στο τέλος θα μου αφήσει την επιθυμία να ξαναπάω τη μεθεπόμενη Κυριακή.Φέτος όμως… είμαι στα πρόθυρα του ξενερώματος… όχι για την Οντένσε, όχι για τους άμπαλους παίχτες, όχι για τα χάλια μας τα μαύρα τα ποδοσφαιρικά, όχι για τα χάλια τα διοικητικά, όχι για τα καραγκιοζιλίκια στις εξέδρες – όλα αυτά τα τρώω στη μάπα λίγο πολύ και τα τελευταία χρόνια. Δεν ξενέρωσα και δε νευρίασα ούτε με το αστείο 2-1 στο Καραϊσκάκη πέρυσι.Ξενερώνω όμως φέτος με την κοροϊδία ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του συστήματος που λέγεται ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Από το χαζό παιδάκι (που κάποτε ήμουν κι εγώ) στις κερκίδες που βρίζει το Τζίγγερ, μέχρι το μεγαλύτερο και ανώτατο στέλεχος της κάθε ΠΑΕ, της ΕΠΟ, της ΕΠΑΕ, του ΟΠΑΠ, της SUPERLEAGUE, όλων αυτών των «θεσμών» στο ελληνικό ποδόσφαιρο.Ήξερα για την παράγκα, ήξερα για τα στησίματα, ήξερα για τα στοιχήματα, συνέχιζα όμως να παίρνω διαρκείας για την παρέα και το χαβαλέ του γηπέδου…Πλέον, φοβάμαι πως και αυτά χάθηκαν μαζί με τις κασέτες, τις ανακοινώσεις, την κοροϊδία μέσα στα μούτρα στην οποία υποκείμεθα όλοι οι φίλαθλοι, ανεξαρτήτως ομάδας…Φοβάμαι πως πέρυσι πήρα το τελευτ