Η αξία του νικημένου…

Εχει πάρει άλλα, πολλά άλλα αφού πλέον έφτασε στα 25, πολύ πιο δύσκολα, ίσως και πιο σημαντικά. Ωστόσο, αυτή η εύκολη σχετικά διαδρομή του μέχρι τον τελικό, είχε σπουδαία κατάληξη. Είναι αυτό που λένε ότι η αξία του ηττημένου, δίνει δόξα στον νικητή.Ο Ατρόμητος, όσα έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια, η ποδοσφαιρική πρόοδος που έχει καταφέρει, τέτοια που δεν πέτυχε καμία άλλη ελληνική ομάδα αυτό το διάστημα, είναι που δίνει αίγλη, κύρος, αξία αν θέλετε στην – ξεφτισμένη κατά τα άλλα – κατάκτηση του Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό.Δεν είναι βαριά η λέξη. Είναι σύμφωνη με την εμφάνιση των παικτών του Ολυμπιακού, από το δεύτερο ημίχρονο του τελικού. Και για έναν επιπλέον λόγο, διότι έκαναν το παράδοξο να υποτιμήσουν τον αντίπαλό τους όχι πριν αρχίσει ο αγώνας, αλλά στη διάρκειά του και παρά το γεγονός ότι ήταν εύκολο να αντιληφθούν πως ο Ατρόμητος ακόμη και όταν βρέθηκε να χάνει, δεν βρέθηκε ποτέ εκτός ματς.Οι παίκτες του Γιώργου Δώνη δεν άξιζαν να χάσουν με αυτόν τον τρόπο. Με γκολ στο 119`, με δέκα παίκτες στα τελευταία λεπτά λόγω του τραυματισμού του Δημούτσου που απλώς στεκόταν στον αγωνιστικό χώρο και πολύ περισσότερο έχοντας χάσει για μια ώρα αγώνα (μαζί με την παράταση) τον Τάτο που αποχώρησε με θλάση. Ηταν, όμως, σε κάθε περίπτωση ένας ποδοσφαιρικός τρόπος. Και άρα δίκαιος…Όπως ποδοσφαιρικός ήταν ο τρόπος για να φτάσουν στον τελικό. Με δύο γκολ στο 92` επί του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, το πρώτο στις καθυστερήσεις, το δεύτερο στην αρχή της παράτασης. Με γκολ στο 90` επί του Αρη. Με παίκτη παραπάνω από το 7` στην Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα και τελικά πρόκριση από γκολ δώρο από τον Πουλίδο.Η τύχη που είχε ο Ατρόμητος μέχρι τον τελικό και η ατυχία που συνάντησε σε αυτόν, είναι απλώς μέρος του παιχνιδιού… Σε αυτό δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Απλώς είναι έτσι. Και όχι μόνο δεν παίρνει πίσω όσα έχει κερδίσει ο Ατρόμητος αυτά τα χρόνια, με δύο σερί παρουσίες σε τελικούς Κυπέλλου και ευρωπαϊκό εισιτήριο από φέτος, αλλά ίσα – ίσα που δίνει δόξα και στον Ολυμπιακό. Αυτό ίσως είναι και το πιο σπουδαίο παράσημο για την ομάδα του Περιστερίου.Οσο για το αγωνιστικό μέρος του τελικού, έχω την αίσθηση ότι ο Γιώργος Δώνης – που αξίζει συγχαρητήρια για όσα έχει πετύχει, ασφαλώς και για την εικόνα της ομάδας του μετά το 1-0 - πλήρωσε τον φόβο του μήπως δεχτεί γκολ στην παράταση. Φάνηκε στην αλλαγή του Ιγκλέσιας με τον Ζουέλα, υπό τον φόβο του Φουστέρ. Συνήθως, λέει η ζωή, παθαίνεις αυτό που φοβάσαι.Οσο για τον Ολυμπιακό, το πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλό, η συνέχεια πολύ κακή. Χαίρομαι, όπως πρέπει να χαίρεται συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο,  για τον Φετφατζίδη, που πήρε πάνω του το παιχνίδι της ομάδας του μετά το 1-1, δίνοντας δύο πάσες πάρε βάλε (δεν τις έβαλε) στον Μιραλάς.Χαίρομαι που στο τέλος «σώπασε» μουρμούρα που μου φάνηκε ότι ακούστηκε 1-2 φορές για τον Τοροσίδη. Τον άνθρωπο που παρεμπιπτόντως έφτιαξε και τα δύο γκολ του Ολυμπιακού…Υ.Γ: Πώς να εμποδίσουν οι σεκιούριτι τους οπαδούς που μπήκαν στο γήπεδο να πανηγυρίσουν; Αφού πρώτο μέλημά τους ήταν να πανηγυρίσουν κα