Ηταν κάποτε μία ομάδα...

Κάποτε ήταν μία ομάδα και την έλεγαν Αθλητική Ενωση Κωνσταντινούπολης. Ενα όνομα όλο δόξα. Μία ομάδα με φίλους και "φίλους" που είναι εχθροί της. Τι σύμπτωση... Και η Βυζαντινή αυτοκρατορία δεν είχε φίλους - εχθρούς που την έριξαν από μέσα;Που λέτε αυτή η ομάδα μισήθηκε γιατί αγαπιόταν από τους ανθρώπους των χαμένων πατρίδων. Από ανθρώπους του μόχθου, απο φτωχούς κατατρεγμένους και από γνώστες της στρογγυλής θεάς.Ωσπου κάποια ημέρα, κάποιοι που και καλά αγαπούσαν αυτή την ομάδα αποφάσισαν να βάλουν στις τάξεις της γιάπηδες τεχνοκράτες επιχειρηματίες, χωρίς έλεγχο, πιστεύοντας ότι θα είναι καλό για την ομάδα. Πίστευαν πως αυτό θα ήταν καλό για μία ομάδα που αντιπροσώπευε τον φτωχό και τις χαμένες πατρίδες.Αποτέλεσμα; Μία ομάδα με τίτλους, ιστορία και πάνω απ` όλα καλή μπάλα που χαιρόσουν να τη βλέπεις και ας μην είχε τίτλους, τώρα είναι μία ομάδα απαξίωσης και λύπης.Οι καιροί περνάνε, οι γιάπηδες παραμένουν. Η ομάδα στενοχωρεί τους φιλάθλους της και εμένα.Και σκεφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε βάση στα παιδιά της ομάδας. Μήπως πρέπει να έρθει στον κόσμο της ή μήπως κι αυτό δεν θα τη γιατρέψει;Ακούω επενδύσεις στην ομάδα, με προέδρους, μεγαλομετόχους που φτιάχνουν ένα κέντρο προπόνησης, αλλά στην ομάδα που αγαπάνε (έτσι λένε δηλαδή), ζητάνε επινοικιάσεις και διάφορα άλλα γιαπίστικα τεχνάσματα.Αυτή η ομάδα είμαστε εμείς και επιτέλους ας δώσουμε βάση στις ακαδημίες μας για να ελατώσουμε τις μεταγραφές και να κάνουμε λαϊκή βάση. Για να εκλέγεται κάποιος που να έχει τη δυνατότητα, μέχρι να μην ξαναχρειαστούμε να έχουμε διοικητές στην ομάδα.Ενας απλός φίλαθλος, που δεν είναι γιάπης...