Λέμε απλά ότι ζούμε...

Προσπαθώ κάθε μέρα, κάθε στιγμή να εξηγήσω στον Στράτο μου ότι η ΑΕΚ είναι μεγάλη. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να του μιλήσω για αυτήν να του δώσω να καταλάβει όσα ζήσαμε εμείς η προηγούμενη γενιά μεγαλώνοντας κάτω από τις φτερούγες του Δικέφαλου αετού.Τα παραμύθια με την γλυκιά Πριγκιποπούλα της Προσφυγιάς είναι ωραία αλλά τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολεία εδώ στα Άγια χώματα και δέχονται χλευασμούς από τους άλλους που ξαφνικά σήκωσαν κεφάλι, έγιναν "μεγάλοι" και ειρωνεύονται την ΑΕΚ. Χωρίς διοίκηση, χωρίς παίκτες, χωρίς σοβαρή αντιμετώπιση από κανέναν, χωρίς γήπεδο, χωρίς βάση και ελπίδα για ένα αύριο...Η μπλούζα του Λυμπερόπουλου κυμάτιζε σήμερα στο σπίτι. Δεν μπορώ να εξηγήσω στα παιδιά μου γιατί έχει φτάσει η ΑΕΚ εκεί που είναι, ποιοι την έφτασαν και την έχουν βγάλει λάδι σαν να μην τρέχει τίποτα... Διέλυσαν ολόκληρη ΑΕΚ και καθόμαστε και τους ανεχόμαστε... Ακούμε διοικητικά σενάρια κάθε μέρα, κάθε μεσημέρι, κάθε βράδυ για νέους σωτήρες, νέα πολυεκατομμύρια και νέους δολοφόνους της ψυχής μας...Φτάνει πια μας πεθάνατε. Το δικό σας χόμπι είναι η ζωή μας. Το δικό σας ραντεβού με την δημοσιότητα είναι η δική μας ταφόπλακα. Μας πεθάνατε ρε αλήτες. Δέχομαι αγωγές για την λέξη αλήτες. Γιατί τέτοιοι είστε όλοι σας και δεν φοβάμαι να το γράψω... Είμαστε νεκροί. Ούτε με μπουκάλες οξυγόνου δεν παίρνουμε ανάσα... Μας κόπηκε ο αέρας. Άντε σιχτίρι όλοι σας φονιάδες του ομορφότερου πράγματος στην ζωή μας...Πονάω, κλαίω, ζω σαν ζόμπι που απλά περπατάει όρθιος για να λέει ότι ζει...Νίκος Αγγελίδης