Μάγος ο «Θεός», μάγος ισχυρός…

Το κείμενο το είχα γράψει το 2005 όταν ο Ζιοβάνι έπαιξε για τελευταία φορά στο Καραϊσκάκη με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Η πρόβλεψη ότι με τον καιρό θα γίνει για τον κόσμο ένα είδος «Απόστολου του ωραίου ποδοσφαίρου» που θα λατρεύεται σε κάθε ευκαιρία ήταν από τις πλέον εύκολες. Αναδημοσιεύω το κείμενο γιατί μου το ζητήσατε πολλοί ειδικά αυτή την εβδομάδα. Εγραφα, λοιπόν, τότε – ήταν 26η Μαϊου του 2005:  «Ο αποχαιρετισμός του Ζιοβάνι από τον κόσμο του Ολυμπιακού θα ήταν συγκινητικός, όποτε κι αν συνέβαινε. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί ο Ολυμπιακός δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο για ένα ακόμα χρόνο από τη στιγμή που μάλιστα δεν υπήρχε τεχνική εισήγηση αποδέσμευσής του – άλλωστε είναι πολύ πιθανό ότι θα φύγει και ο Μπάγεβιτς. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τον Ζίο θα τον ήθελε και η διοίκηση του Ολυμπιακού τον κόσμο αυτό έχει μάθει να τον ακούει. Άλλωστε για την «υπόθεση Ζιοβάνι» έχει λόγο ο οπαδός του Ολυμπιακού και κανείς άλλος. Αυτός τον κράτησε το 2002 αποθεώνοντας τον στη φιέστα της κατάκτησης του πρωτάθληματος, όταν ήδη η διοίκηση είχε αποφασίσει το διαζύγιο.   Σε έχω κάνει Θεό... Η φυγή του Ζιοβάνι σηματοδοτεί την έναρξη της ιστορίας του μύθου του, είναι το «μια φορά κι ένα καιρό» του παραμυθιού. Όποιος πρόλαβε να κριτικάρει τον Βραζιλιάνο το έκανε - από εδώ και πέρα κανείς δε θα μπορεί να τον αγγίξει πλέον: τη νύχτα που ο Ζιοβάνι θα φύγει από την Ελλάδα το συμβόλαιο αγάπης με τον κόσμο του Ολυμπιακού θα γίνει ισόβιο. Και η αγάπη δε σηκώνει κριτική, ούτε εκτίμηση- όταν υπάρχει, αρκεί.  Αναρχικός  Η λατρεία προς το Ζιοβάνι από ένα μέρος της εξέδρας του Ολυμπιακού – ασυζητητί το μεγαλύτερο – εξηγείται όπως όλα τα πάθη, μόνο ψυχαναλυτικά. Ο Ζιοβάνι δεν λατρεύτηκε μόνο γιατί ήταν σπουδαίος παίκτης, ή γιατί ήταν ένας μεγάλος αναρχικός μέσα στο γήπεδο, ή γιατί του συνέβησαν πράγματα σκληρά που προκαλούν έτσι κι αλλιώς μια πιο αγαπησιάρικη αντιμετώπιση, όπως ήταν για παράδειγμα ο τραυματισμός του από το Σέμο. Όλα αυτά μέτρησαν, αξιολογήθηκαν, δυνάμωσαν το μύθο, αλλά θα συμβούν και με άλλους: η περίπτωση του Ζιοβάνι είναι πολύ πιο ειδική.  Προσωπολατρία Στη μυθολογία του οπαδού του Ολυμπιακού – όχι αυτού που πήγαινε στο Καραϊσκάκη φτιαγμένος για να βρίσει τον «ΠΑΟ και τη Λεωφόρο» και που είναι ίδιος με αυτόν που πήγαινε στη Λεωφόρο για να βρίσει το «Θρύλο και τον Πειραιά» -  αλλά εκείνου που σκαρφάλωνε τα κάγκελα για να αλλάξει θύρα και να βλέπει το ματς καλύτερα- ο Ζιοβάνι  προϋπήρξε στο ρόστερ του Ολυμπιακού πριν έρθει στην Ελλάδα: ήταν παίκτης του Ολυμπιακού, αλλά δεν το ήξερε. Το ξέρω ότι ακούγεται παρανοϊκό και δυσνόητο αυτό που λέω, αλλά έτσι είναι. Στην παιδική ψυχοσύνθεση του οπαδού του Ολυμπιακού (που ανάθεμα κι αν μεγαλώνει ποτέ του…) ο μεγάλος παίκτης έχει μια παράξενη ιερότητα. Αυτοί που πάνε στο γήπεδο βασικά για να βρίσουν λένε ότι ο οπαδός του Ολυμπιακού δεν είναι προσωπολάτρης: λάθος ασυγχώρητο. Ο οπαδός του Ολυμπιακού λάτρευε πάντα τους παίκτες και το δέος που οι ιστορίες τους προκαλούσαν. Ο οπαδός του ΠΑΟ, που είναι πιο μεγάλο