Μια φορά στη Νάπολι ή La vida tompola...

Κάθε φορά που βλέπω ένα ματς της Νάπολι αισθάνομαι ότι θα ξεπηδήσει από κάπου ο Ντιέγκο Μαραντόνα - νομίζω το ίδιο νοιώθουν και πολλοί συνομήλικοι. Αυτή η παράλογη αναμονή, στη δική μου περίπτωση δεν οφείλεται μόνο στο ότι έχω ζήσει τις ημέρες της δόξας και της παρακμής του Ντιέγκο, αλλά έχει να κάνει κυρίως με δυο ταξίδια που έχω κάνει στην πόλη της Νάπολι στις αρχές της δεκαετίας του 90 σε δυο σημαδιακές στιγμές. Ημουν εκεί όταν η Νάπολι κέρδισε τη Λάτσιο με 1-0 κατακτώντας το δεύτερο πρωτάθλημά της και ήμουν εκεί κάτι μήνες αργότερα όταν ο Μαραντόνα έφευγε κουβαλώντας κατηγορίες για χρήση κοκαΐνης. Και στις δυο περιπτώσεις τολμώ να πω ότι έζησα ένα είδος συλλογικής κοινωνικής υστερίας: στην πρώτη περίπτωση την υστερία της ευτυχίας και στη δεύτερη την υστερία μιας βουβής πίκρας που δεν έγινε ποτέ οργή, αλλά κατάθλιψη.Το δεύτερο πρωτάθλημα που η Νάπολι κατέκτησε ήταν για τους Ναπολιτάνους σαφώς σημαντικότερο από το πρώτο. Στο πρώτο η Νάπολι δεν είχε αντιπάλους - η δεύτερη Γιουβέντους έμπαινε στην περίοδο της παρακμής της που κράτησε εννέα χρόνια αδυνατώντας να διαχειρισθεί την απώλεια του Μισέλ Πλατινί. Η Μίλαν δεν υπήρχε, αφού δεν υπήρχε ακόμα Μπερλουσκόνι. Η Ρόμα είχε ξεφουσκώσει μετά από μια τριετία που πρωταγωνίστησε, η Ιντερ δεν ήταν αξιόπιστη. Η λάμψη του Μαραντόνα έκανε τους Ιταλούς να θέλουν να τον δουν πρωταθλητή: ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου στο δικό τους πρωτάθλημα - ήταν λίγο δικός τους. Στο δεύτερο πρωτάθλημα, δυο χρόνια αργότερα, η Μίλαν ήταν η αρμάδα των Ολλανδών - ήδη πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η Ιντερ είχε δυναμώσει με τους Γερμανούς και ήταν πρωταθλήτρια κάνοντας ρεκόρ, η Σαμπντόρια ήταν ήδη μια ανερχόμενη δύναμη. Κυρίως το πρόβλημα των Ναπολιτάνων ήταν ότι είχε εξαντληθεί η συμπάθεια των ουδέτερων απέναντί τους και ο βασικός λόγος ήταν ο Ντιέγκο. Συμπληρώνοντας τέσσερα χρόνια εκεί ο Μαραντόνα είχε πλέον εχθρούς. Οι καθολικοί δεν του συγχωρούσαν καπρίτσια και όργια: ο κόσμος σκανδαλίζονταν όταν μάθαινε ότι έστησε τον Πάπα στην επίσκεψη της ομάδας στο Βατικανό ή ότι απέκτησε εξώγαμο παιδί με τη Χριστίνα Σινάγκρα, τότε γκόμενα του αδερφού του - οι φήμες για ναρκωτικά κυκλοφορούσαν ήδη. Εκείνη τη χρονιά ο Μαραντόνα δεν είχε εμφανιστεί στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, ο Μπιγκόν βάφτιζε βασικό στα φιλικά ένα πιτσιρικά που λέγονταν Τζιανφράνκο Τζόλα. Όταν ο Ντιέγκο γύρισε, όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του ο τότε υπεύθυνος επικοινωνίας της Νάπολι Πάολο Παολέτι, έφερε μαζί του από το Μπουένος Αϊρες πέντε κιλά κοκαΐνη κι ο αθεόφοβος όταν έφτασε με σκάφος (!) στη Γένοβα, όπου ολοκλήρωνε την προετοιμασία η ομάδα, ζήτησε συνοδεία αστυνομίας για να πάει στο προπονητικό κέντρο: ήταν η πρώτη φορά που δυο περιπολικά επιτηρούσαν τη διακίνηση ναρκωτικών επι ευρωπαϊκού εδάφους. Παρότι άργησε λίγο να βρει τη φόρμα του ο Μαραντόνα πήρε τη Νάπολι από το χέρι μετά τα Χριστούγεννα και την έφτασε στην πρώτη θέση: το πρωτάθλημα κατακτήθηκε σχεδόν ανέλπιστα (η Νάπολι είχε πάρει και δυο πόντους στα χαρτιά μετά από επεισόδιο εναντίον του Αλεμάο σε ματς με