Οι μικροί, όπως τους βλέπω έναν έναν…

Ο ελληνικός Τύπος παρουσίασε την Εθνική Νέων σαν ένα είδος όασης στην έρημο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εγω στα δυο ματς με την Ισπανία και σε αυτό με την Αγγλία είδα «μια ομάδα του Σάντος», τακτικά πολύ προσεχτική, αλλά την ίδια στιγμή προβλέψιμη, κουραστική, φοβισμένη και φοβητσιάρα. Με τους Αγγλους αυτό δικαιολογήθηκε καθώς η ομάδα έπαιξε αδίκως με ένα παίκτη λιγότερο από το τέλος του ημιχρόνου.Στον τελικό με την Ισπανία επαναλήφθηκε ακριβώς το ίδιο ματς μολονότι αυτή τη φορά δεν υπήρχε αριθμητικό μειονέκτημα: το ζήτημα είναι η νοοτροπία. Αν αυτό άλλαζε, θα ήμουν περισσότερο σίγουρος για την πιθανότητα να δω αυτούς τους μικρούς να κάνουν καριέρα.Για την ώρα, επειδή στο τουρνουά αυτό τους είδαμε καλά, θέλω να κάνω κάποιες μικρές παρατηρήσεις για τον καθένα τους. - Ο Καπίνο έχει προσόντα μεγαλύτερα από οποιονδήποτε άλλο τερματοφύλακα είδαμε στη διοργάνωση: είναι απίστευτα πιο καλός από αυτόν που είχαν οι Αγγλοι αλλά και οι Γάλλοι. Εχει επίσης προσωπικότητα - ίσως γιατί βρέθηκε βασικός στον ΠΑΟ σε χρόνο ρεκόρ. Αλλά επιμένω ότι χρειάζεται κάποιος να τον προσγειώσει και να του βάλει στο μυαλό ότι το ταλέντο του δεν αρκεί και ότι έχει πολλά να μάθει.- Ο Διούδης υπήρξε για μένα μια αποκάλυψη. Ασχημάτιστος ακόμα και με κάποια προβλήματα στο στυλ, μέτριος στις εξόδους, αλλά παλληκάρι και με τρομερά ρεφλέξ! Ομολογώ ότι ήταν αυτός που μετά το τέλος της διοργάνωσης μου έμεινε στο μυαλό περισσότερο.    - Ο Τριανταφυλλόπουλος του ΠΑΟ είναι βαρύς για δεξι μπακ και ίσως θα πρεπε να δοκιμαστεί πιο πολύ στα στόπερ: νομίζω ότι θα του ήταν ευκολότερο να κάνει καριέρα αν έπαιζε σε ομάδα που χρησιμοποιούσε το παλιό 3-5-2. Για ακραίος δεν φαίνεται να ξέρει όση μπάλα η θέση απαιτεί, αλλά είναι κρίμα η δύναμη και το παράστημά του να μην αξιοποιηθούν.- Ο Μαρινάκης, κι αυτός δεξιοπόδαρος και μπακ του ΠΑΟ, είναι πιο γρήγορος από τον Τριανταφυλλόπουλο και πιο ελαφρύς. Στα δυο ματς με τους Ισπανούς που τον είδα κρύβονταν ωστόσο από την ευθύνη μιας επιθετικής προσπάθειας – πιθανότατα να είχε πάρει και εντολή να μην κατέβει ποτέ. Για να κάνει καριέρα ωστόσο πρέπει να τολμά ακριβώς το αντίθετο.- Ο Μπουγαϊδης έχει παράξενο στυλ: μοιάζει έτοιμος να καταρρεύσει, αλλά είναι εξαιρετικά νευρώδης και εκρηκτικός στα πρώτα μέτρα – πράγμα για στόπερ πολύ χρήσιμο. Η λογική λέει ότι πρέπει να δυναμώσει κι άλλο, όμως οι προπονητές θα πρέπει να δουν ποια είναι τα σωστά κιλά του: αν αποκτήσει όγκο και χάσει εκρηκτικότητα καλύτερα να μείνει έτσι. Εχει πάντως αντίληψη του παιγνιδιού, είναι καλός και επιθετικά λόγω ύψους και έχει και προσωπικότητα, αν κρίνω από τον δημόσιο καυγά του με τον Καπινο στο πρώτο ματς με την Ισπανία. Εχω ξαναγράψει ότι για να κάνει μεγάλη καριέρα σαν στόπερ πρέπει ο αντίπαλος κυνηγός να τον τρέμει, όπως π.χ τον Παπασταθόπουλο και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο όταν ήταν 19χρονοι. Ήταν πάντως αυτός που οι Ισπανοί κυνηγοί ήθελαν να αποφύγουν για αυτό και οι δυο προικισμένοι τους, ο Ντελοπέου και ο Ροντρίγκεθ τραβήχτηκαν στο πλάι και επιτέθηκαν στα πλάγια μπακ μας.- Ο Κουρμπέλη