Ολυμπιακός... όπως Γιουγκοπλάστικα

Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση, τα θεμέλια της δημοκρατίας (μετά βίας) βαστάνε στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης κι εμείς αποθεώνουμε το πολίτευμα του... απόλυτου μοναρχισμού που επέβαλλε ο Ολυμπιακός. Τι αντίθεση, δεν νομίζετε; Σε μια περίοδο όπου το χρήμα είναι καταλύτης των πάντων, έρχεται αυτή η παρέα από τον Πειραιά και τους φωνάζει ότι «εδώ δεν περνάνε τα ευρώ σας». Εδώ όμως δεν είναι πολιτική, αλλά αθλητισμός και οι νόμοι διαφέρουν. Είναι κυριολεκτικά εντυπωσιακό και συνάμα ιστορικό το επίτευγμα του Ολυμπιακού. Από την άλλη, στοιχειοθετεί και μια τρανή απόδειξη. Όποιος έχει σχέδιο, μπασκετική γνώση και υπομονή, έστω μακροπρόθεσμα, θα δικαιωθεί. Και η περίπτωση του Ολυμπιακού αποτελεί το μεγαλύτερο παράδειγμα. Όσο ο Ολυμπιακός ακολουθούσε την φιλοσοφία των υπολοίπων ομάδων - ξοδεύοντας εκατομμύρια ευρώ και φθάνοντας ακόμη και στο αστρονομικό ποσό των 39 εκατομμυρίων - έφτανε (μεν) στη πηγή, αλλά ουδέποτε δροσιζόταν.  Όταν αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα, (αναγκασμένος και από τις συνθήκες) να μειώσει το μπάτζετ κατά περίπου 20 εκ. ευρώ, κατέκτησε (δις) την Ευρωλίγκα, διότι κατέστρωσε σχέδιο. Βούτηξε το μυαλό του σε μια δεξαμενή, πλουσιότατη σε μπασκετική γνώση και φρόντισε να πάρει τους κατάλληλους ανθρώπους. Όταν ο Ολυμπιακός έκανε τις συνεργασίες με τα κολέγια για να κερδίσει, ό,τι καλύτερο διέθετε η αγορά των νεαρών παικτών, άκουγε ταυτόχρονα και τις κρίσεις του τύπου. «πού πας ξυπόλητος στ' αγκάθια». Κι έφτασε η στιγμή που αυτά τα αμούστακα παιδιά, έγιναν πρωταγωνιστές. Οι αδύναμοι κρίκοι - όπως είχαν χαρακτηριστεί οι Παπανικολάου, Σλούκας, Κατσίβελης, Μάντζαρης - μετατράπηκαν σε ισχυρούς παίκτες. Κι ακόμη είναι στην αρχή. Ο Σπανούλης απέδειξε ότι είναι ο φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας και φρόντισε να σβήσει την κάκιστη παρουσία του (κυρίως αμυντικά), στο πρώτο ημίχρονο. Σε μια επίδειξη αλτρουισμού και επιδεικνύοντας το μέγεθος της προσωπικότητάς του, το παραδέχθηκε στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Τζόνι Ρότζερς. Γι' αυτό είναι μεγάλος παίκτης. Ο Λο ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο ημίχρονο, ενώ ο Χάινς ήταν η μοναδική σταθερή αξία. Έτσι, όταν η Ρεάλ ήταν στο +17, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επιστράτευσε τους Κατσίβελη-Σλούκα στο 1-2, τον Περπέρογλου στο «3» και τους Άντιτς-Χάινς στους ψηλούς. Μέχρι να καταλάβει ο Πάμπλο Λάσο τι είχε συμβεί και ότι είχε καταστραφεί το πλάνο του, είχε τελειώσει το ημίχρονο (37-41). Αυτοί γύρισαν το παιχνίδι και μετά παρέδωσαν τα κλειδιά στον Σπανούλη, έχοντας ολοκληρώσει και με το παραπάνω την αποστολή τους. Σε επίπεδο νοοτροπίας, ελπίζουμε να μην κατηγορηθούμε για ιεροσυλία αλλά το έχουμε ξαναγράψει, ο Ολυμπιακός μας θυμίζει τη Γιουγκοπλάστικα. Ο μέσος όρος ηλικίας της ομάδες που κυριάρχησε στην Ευρώπη τη τριετία 1988-91, δεν ξεπερνούσε τα 24-25 έτη. Αν δεν κάνουμε λάθος, υπήρχε μόνο ένας πολύπειρος, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Η χημεία που είχε ο Ολυμπιακός, είναι όμοια εκείνης της τρομερής ομάδας. Οι παραπάνω πιτσιρικάδες δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον Ολυμπιακό στη Γη της Επαγγελίας, αν δεν ένιωθαν τη σιγουριά που προσφέρουν οι έμπειροι τύπου Σπανούλη, Λο, Περπέρογλου, Χάινς, Πρίντεζης.Δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να μοιάσει τη Γιουγκοπλάστικα, η οποία διαλύθηκε μετά το φάιναλ φορ του Παρισιού (1991). Παρότι το καλοκαίρι προμηνύεται καυτό, κυρίως στους γκαρντ. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας θα αλλάξει πλήρως, η Φενέρμπαχτσε επίσης, η Μπαρτσελόνα θα αντικαταστήσει τουλάχιστον δύο πρωτοκλασάτα γκαρντ (σ. σ. Χουέρτας, Γιασικεβίτσιους), στη Μακάμπι γίνεται. πόλεμος για να αυξηθεί το μπάτζετ. Και ο Ολυμπιακός έχει αρκετούς ηγέτες των οποίων τα συμβόλαια λήγουν. Το μέλλον θα δείξει. Η θρυλική Ποπ '84 ήταν ένα εργοστάσιο παραγωγής παικτών με σαφέστατη εντολή να το διανείμει στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός είναι κατακτητής.Επί του παρόντος, αποθεώνουμε την ομάδα που βάδισε επί συγκεκριμένου σχεδίου, που εμπιστεύτηκε νεαρούς παίκτες και προσπαθεί να τους μετατρέψει σε ηγέτες (σ. σ. πράγμα από το οποίο θα επωφεληθεί και η Εθνική ομάδα όπως έγινε παλιότερα με τον Άρη και πρόσφατα με τον Παναθηναϊκό), που έκλεισε τη πόρτα σε μισθοφόρους. Τα περισσότερα credits ανήκουν στους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, διότι αυτοί είχαν το πιο μεγάλο στομάχι απ' όλους, όταν κάποιοι τους χλεύαζαν για τις αποφάσεις τους. Απέδειξαν όμως ότι είναι μπασκετικοί, έχουν το μεράκι και τη φιλοδοξία που απαιτείται. Για τον Γιώργο Μπαρτζώκα δεν χρειάζεται (τώρα) να γράψουμε κάτι. Τα αναφέραμε στο προηγούμενο σχόλιο μας, άσχετα αν κάποιοι αναγνώστες δεν κατάλαβαν. Μετά τον τελικό απέδειξε ότι δεν είναι φανφάρας, δεν είναι δημοσιοσχετίστας, γνωρίζει ότι οι παίκτες είναι οι πρωταγωνιστές και βαδίζει με όπλο τη δουλειά του και τη φιλοδοξία του.