Πολύ 3D για το τίποτα…

Δεν παίζεται τίποτα της προκοπής στα σινεμά – εννοώ τίποτα καινούργιο. Κάποιες συμπαθητικές ταινιούλες δεν είναι αρκετές για να σώσουν το κινηματογραφικό μας καλοκαίρι που είναι από τα πιο φτωχά που θυμάμαι.Ακόμα και οι παλιές ταινίες που βγαίνουν σε φρεσκαρισμένες κόπιες είναι φέτος μετριότατες. Δεν καταλαβαίνω π.χ ποιος είχε την ιδέα να ξαναβγάλει στις αίθουσες τον «Ταξιτζή»: έχει παιχτεί τόσες φορές στην τηλεόραση που τον έχουμε μάθει απέξω. Αύριο θα κυκλοφορήσει ο Spider man που περιγράφεται ως κάτι μεταξύ ταινίας δράσης και ρoμαντικής κομεντί. Θα το δω _ κυρίως γιατί έχω χαρμανιάσει να πάω σε μια αίθουσα _ αλλά δεν περιμένω τίποτα για ένα κυρίως λόγο: γιατί η ταινία είναι 3D.Δεν υπερβάλω ούτε γέρασα κι άρχισα να βλεπω γκρινιάζοντας κάθε τι μοντέρνο. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τις ταινίες 3D φέτος: εξαιρουμένων μερικών που ασχολούνται με κόμικς (σε αυτές βάζω σίγουρα τον Τεν Τεν που δεν έκανε τα εισιτήρια που του άξιζαν και σίγουρα τους Avengers τους οποίους το 3D απογείωσε) οι υπόλοιπες σχεδόν δεν βλέπονται!Εννοώ ότι η υπόθεσή τους είναι τόσο προσχηματική και τόσο πρόχειρη που το πράγμα καταντάει αστείο. Χειρότερη περίπτωση όλων ο «Προμηθέας» του Ρίντλεϊ Σκοτ, που την τέχνη του filmmaker την ξέρει τόσο καλά, ώστε μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι έκανε μια μπούρδα τόσο γιγάντιων διαστάσεων.Η ιδέα να δημιουργηθεί ένα είδος πρίκουελ του Αλιεν ήταν έτσι κι αλλιώς προβληματική: δε νομίζω να υπήρχε κανείς που να ενδιαφέρονταν να δει τι προηγήθηκε της περίφημης αποστολής που ήταν η βάση της πρώτης ιστορίας – εννοώ ότι η πρώτη ταινία είχε μια αφηγηματική αυτοτέλεια που δεν άφηνε κενά, ούτε δημιουργούσε απορίες.Ο «Προμηθέας» ήταν περίπου άχρηστος πριν γίνει, αλλά – διάβολε – για διασκέδαση μιλάμε κι αν ήταν κάτι της προκοπής θα το χαιρόμασταν. Πήγα να το δω ανυπόμονος, μόνος και πολύ αργά τη δεύτερη μέρα που βγήκε και στο τέλος σχεδόν δάκρυσα από την ανοησία των σκηνών.Η ταινία άγγιζε ευρήματα αστειότητας που θα ζήλευαν και ελληνικές βιντεοκασέτες των 80’ς. Οι διάλογοι ήταν για κλάματα, η υπόθεση στηρίζονταν σε μια ακατανόητη έρευνα για το τι είναι ο άνθρωπος, από πού προέρχεται και πως μπορεί να ζήσει χρόνια, ακόμα και οι σκηνές δράσης κολυμπούσαν στο trash: κορυφαίο καλαμπούρι η σκηνή στην οποία η … κάνει τη μαμή στον εαυτό της και κλείνει τις πληγές της καισαρικής με συρραπτικό (!) λίγο πριν σηκωθεί κι αρχίσει να τρέχει πέρα δώθε σα θηλυκός Ράμπο.Όλα ήταν γελοία, προβλέψιμα και χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία αλλά υπήρχε κάτι που άξιζε: το 3D! Ειδικά η πρώτη ώρα της ταινίας, με τις σκηνές στο διαστημόπλοιο αρχικά και στον επικίνδυνο πλανήτη στη συνέχεια, ήταν εικαστικά άψογες – τόσο άψογες που στιγμές στιγμές η κενότητα της υπόθεσης δεν σε απασχολούσε. Μόνο που αυτή η εικαστική μαστούρα δεν είναι σινεμά.Ο Σκοτ ανέλαβε να διεκπεραιώσει αυτό το τερατούργημα προφανώς γοητευμένος από την ιδέα ότι θα δουλέψει με όπλο τις νέες τεχνολογίες, όχι τυχαία είναι και παραγωγός της ταινίας: για ένα μεγαλούτσικο σε ηλικία άνθρωπο η πρόκληση του τεχνολογικά