Προσλήψεις και απολύσεις χωρίς λόγo...

Η απόλυση του Γιώργου Δώνη από τον ΠΑΟΚ έρχεται να σφραγίσει τη μαύρη χρονιά των ελλήνων προπονητών. Φέτος, παρά τις διακηρύξεις ότι η κρίση έχει βοηθήσει τους παράγοντες να βάλουν μυαλό και να σταματήσουν τα περιττά έξοδα,  απολύθηκαν σχεδόν όλοι οι προπονητές των ομάδων στη Σουπερλίγκα με δυο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, μιλάω για το Σάκη Τσιώλη και το Γιάννη Χριστόπουλο. Όχι τυχαία ο Αστέρας Τρίπολης και ο ΠΑΣ Γιάννινα είναι δυο ομάδες που μπορεί να ισχυρίζονται ότι στη σεζόν πρόσφεραν στους οπαδούς τους κυρίως χαρές.Η αλήθεια είναι πως ούτε οι λίγοι ξένοι που δούλεψαν φέτος εδώ την έβγαλαν καθαρή: ο Ζαρντίμ απολύθηκε από τον Ολυμπιακό  αήττητος  στο πρωτάθλημα, ο Φερέιρα και ο Φάμπρι παραλίγο να τρελάνουν τον κόσμο του ΠΑΟ, ο Λίνεν και ο Αλκαράθ θα μπορούσαν να γράψουν βιβλίο για τις εφετινές τους εμπειρίες στην Ελλάδα. Ομως οι ξένοι τεχνικοί ήταν συνολικά λίγοι: ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δοθεί σε έλληνες τόση εμπιστοσύνη! Ας μην ξεχνάμε ότι φέτος, καμιά δεκαριά από δαύτους έκαναν και ντεμπούτο στη μεγάλη κατηγορία: δεν αναφέρομαι μόνο στον Ελευθερόπουλο, στον Παναγόπουλο, στο Νικοπολίδη και στο Δέλλα, αλλά και στον Πετράκη, τον Καλαϊτζίδη, τον Πασσαλή στον Αρη, τον Καρύδα στη Βέροια. Η χρονιά ήταν παράξενη και μέσα στις παραξενιές της ήταν και η εμπιστοσύνη στους έλληνες κόουτς. Ποια εμπιστοσύνη όμως;Στο ελληνικό ποδόσφαιρο οι λέξεις έχουν συχνά άλλη σημασία από αυτή που γνωρίζουμε. Θεωρητικά οι ομάδες δουλεύουν με σχέδιο – στην πραγματικότητα ως σχέδιο νοείται μόνο ο σκοπός και όχι το πώς ως εκεί θα φτάσουμε. Π.χ ο ΠΑΟΚ είχε ως σχέδιο την κατάκτηση του κυπέλλου – μόνο που αυτό δεν είναι σχέδιο - είναι στόχος. Επίσης μπερδεμένο είναι και το νόημα της λέξης στόχος: στόχος στη ζωή είναι κάτι που προσπαθείς να πετύχεις – στο ποδόσφαιρο αντίθετα είναι κάτι που θεωρείς δεδομένο ότι μπορεί να γίνει. Η ΑΕΚ π.χ είχε στόχο τη σωτηρία, αλλά νόμιζε πως θα την πάρει χωρίς να βάλει γκολ σε τέσσερα ματς – πράγμα μάλλον δύσκολο. Μπερδεμένο είναι επίσης και το αντικείμενο μιας διοίκησης. Λογικά μια διοίκηση θα πρέπει να έχει ένα σχέδιο για να φτάσει σε ένα στόχο δια μέσου της εμπιστοσύνης στον προπονητή, στους παίκτες κτλ – όμως στην Ελλάδα δεν είναι έτσι ακριβώς το πράγμα. Στον ΠΑΟΚ π.χ αντικείμενο πριν το ματς με τον Αστέρα ήταν ο διαιτητής Σπάθας και η ΠΑΕ φρόντισε να δηλώσει ότι έχει εμπιστοσύνη στη διαιτησία: ωραία είναι όλα αυτά, αλλά μπάλα με τον Αστέρα δεν παίζουν. Νομίζω ότι αν αντί να ασχολούνταν με αυτά, ξεκαθάριζε στους παίκτες ότι στόχος της ομάδας είναι η κατάκτηση του κυπέλλου και ότι ο προπονητής περιβάλλεται με εμπιστοσύνη ακόμα κι αν αυτοί από τον Αστέρα αποκλειστούν, ο ΠΑΟΚ θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να προκριθεί. Αν μάλιστα ο Σαββίδης έλεγε ότι συζητήσεις για διαιτησία πριν το ματς απαγορεύονται γιατί αποτελούν άλλοθι αποτυχίας και μόνο, τότε όλα θα ήταν αλλιώς – είμαι βέβαιος.Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι γιατί αποκλείστηκε ο ΠΑΟΚ – άλλο ήθελα να γράψω. Δεν χωρά αμφιβολία πως πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και οι έλληνες προπονητές μας που φέτος βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή δεν τα κατάφεραν και πολύ καλά. Ωστόσο το ενδιαφέρον είναι ότι από τη στιγμή που τη χρονιά δεν την έβγαλαν και η όποια κρίση για αυτούς είναι δύσκολη. Ο Αστέρας π.χ ενώ έχασε μέσα στο Μάρτιο τέσσερα ματς ανανέωσε το συμβόλαιο του Τσιώλη και σήμερα ο Τσιώλης είναι πετυχημένος: αν τον είχαν διώξει μετά την ήττα από την Ξάνθη π.χ σήμερα θα ήταν κι αυτός αποτυχημένος, ενώ η δουλειά που ο άνθρωπος είχε κάνει τους επτά προηγούμενους μήνες είναι ακριβώς ίδια! Εν τέλει η επιτυχία ή η αποτυχία των προπονητών στην Ελλάδα δεν καθορίζεται από το τι κάνουν ή από το με ποιους δουλεύουν ή από το τι προσπαθούν, αλλά σχεδόν αποκλειστικά από πότε θα τους διώξουν! Εχω κι ένα άλλο ωραίο παράδειγμα: το Μαρίνο Ουζουνίδη. Ο Πανόπουλος τον έδιωξε ως αποτυχημένο, μετά από ενάμισι μήνα δουλειάς και τον ξαναπήρε πίσω διώχνοντας για τους ίδιους ακατανόητους (σε εμένα) λόγους τον Κωστένογλου: στο τέλος της χρονιάς ο αποτυχημένος τον Οκτώβριο Μαρίνος ήταν επιτυχημένος και μάλιστα έχοντας δουλέψει στην ίδια ομάδα!Μια άλλη παρατήρηση που έχω κάνει είναι ότι στο διάστημα της σεζόν ελάχιστες αλλαγές προπονητή έκαναν καλό σε ομάδα. Θετική ήταν η αλλαγή του Παντελίδη από το Δερμιτζάκη στον Πανθρακικό. Θετική στο τέλος η πρόσληψη του Σούλη Παπαδόπουλο από το Λάμπρο Σκόρδα, αν και νομίζω ότι τον Αρη τον έσωσε ο Σκόρδας και όχι ο κόουτς. Θετική και η πρόσληψη του Καλαϊτζίδη στη Βέροια και σίγουρα θετική η αντικατάσταση Χατζηνικολάου από τον Αναστασιάδη. Ολες οι υπόλοιπες αλλαγές απορώ γιατί γίνανε. Ο Ζαρντίμ έπρεπε να τελειώσει τη σεζόν κι ας μην τον γούσταρε κανένας: το ίδιο και ο Δώνης. Η παραμονή τους θα λειτουργούσε ευεργετικά αφού θα γίνονταν κατανοητό στους παίκτες ότι οι διοικήσεις έχουν από αυτούς κυρίως απαιτήσεις κι αυτό είναι που έχει σημασία. Η ΑΕΚ σίγουρα πλήρωσε την απομάκρυνση του Λίνεν, ο Αρης παραλίγο να πέσει γιατί άλλαζε διάφορους, ο Βέλιτς δεν πρόλαβε να δείξει τι μπορεί να κάνει στο Λεβαδειακό, στον ΠΑΟ χάθηκαν όλοι προσπαθώντας να καταλάβουν αν ο Αλαφούζος έχει σκοπό να κάνει κάποιο ρεκόρ αντικαταστάσεων προπονητών και στην Κέρκυρα το γιατί έφυγε ο Μάντζιος για να πάει ο Παπακώστας δεν το ξέρει κανείς. Όπως κανείς δεν κατάλαβε τι παραπάνω μπορεί να δώσει στον Ατρόμητος ο Παράσχος από τον Αναστόπουλο: ελπίζω η αλλαγή να δικαιωθεί στα play off γιατί για την ώρα η ομάδα καλύτερη δεν είναι.Τι απέδειξε η σεζόν; Ότι περνάμε σε μια καινούργια διάσταση όπου οι προπονητές δεν υπάρχουν για να κάνουν μια δουλειά, αλλά πληρώνονται για να φταίνε και για να υπάρχουν -ώστε κάποια στιγμή να απολυθούν. Σε κάποιες περιπτώσεις το φταίξιμό τους αποδεικνύεται κυρίως με τη βοήθεια της μεταφυσικής. Στον ΠΑΟΚ π,χ για ότι έγινε με το Γκαρσία φταίει ο Δώνης, που μάλλον «μάγεψε» το Σαββίδη με κάποιο ξόρκι και τον ανάγκασε να διώξει τον Πάμπλο. Στον Ολυμπιακό ο Ζαρντίμ «μάτιαζε» το Μασάδο κι αυτός δεν έβαζε γκολ. Στον ΠΑΟ όλοι οι προπονητές ανήκουν σε μια μυστική οργάνωση επιστημονικού σαμποτάζ του Φορναρόλι. Στην ΑΕΚ ο Λίνεν δεν είχε καταλάβει πόσο υπερπαίκτης είναι ο Ανάκογλου και πως η ΑΕΚ, αν αυτός έπαιζε, θα κατατρόπωνε τους πάντες. Ακόμα και στον Ατρόμητο, Μπάγεβιτς, Αναστόπουλος και Παράσχος, είχαν μια κούκλα του Κούτσι και την καρφίτσωναν ώστε ο φορ να μην μπορεί να βάλει γκολ.Πάντα στην Ελλάδα απολύονταν εύκολα οι προπονητές: άλλωστε ελάχιστοι καταλαβαίνουν τη δουλειά τους. Όμως πλέον απολύονται για τους ίδιους ακατανόητους λόγους που προσλαμβάνονται. Κανείς παράγοντας δεν μπορεί να εξηγήσει σοβαρά το λόγο της πρόσληψής τους και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει κατανοητό το γιατί της απόλυσης τους. Ισως γιατί και το ένα και το άλλο δεν το ξέρει…