Σε άλλο... έργο θεατές

Θα υποστηρίζαμε ότι βρεθήκαμε στο ίδιο έργο θεατές μετά την κατ’ ευφημισμόν γιορτή του ελληνικού ποδοσφαίρου το περασμένο Σάββατο. Αν δεν συνέβαινε κάτι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Οι ευτυχείς οπαδοί της νικήτριας ομάδας - μόνον έτσι θα μπορούσαν αντικειμενικά να χαρακτηρισθούν - να αποχωρήσουν από το γήπεδο και να μην περιμένουν τον παραδοσιακό γύρο του θριάμβου. Κάτι το οποίο οι κακόμοιροι ποδοσφαιριστές απετόλμησαν. Μόνον λίγοι οπαδοί, μετρημένοι στα δάκτυλα, περίμεναν για να θριαμβολογήσουν.Λίγο με απασχολεί τι έγινε στον τελικό του Κυπέλλου. Δεν μ' αρέσει να μιζεριάζω αλλά αυτή είναι η κατάσταση και χρειάζεται σκληρή δουλειά (και χρήματα εδώ που τα λέμε) για ν’ αλλάξει. Τα πράγματα στο ποδόσφαιρό μας είναι αναμφίβολα απείρως χειρότερα από την οικονομική κατάσταση της χώρας. Όπως δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει τι έγινε στον τελικό ούτε τους παράγοντες της ηττημένης ομάδας, που έτσι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι υπάρχουν κακώς κείμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. «Κακώς κείμενα» τα οποία μέχρι προχθές στήριζαν φανατικά με τις πράξεις και τα λεγόμενά τους. Τι περίμεναν δηλαδή ότι θα τους έκαναν τη χάρη; Ότι θα άφηναν σε αυτούς, τους επαρχιώτες φίλους, συμμάχους και υποστηρικτές, έστω ένα μικρό κομματάκι της πίτας στο τέλος; Ούτε ένα. Τώρα που ένοιωσαν στο πετσί τους την αλητεία και την ατιμία ξύπνησαν; Τώρα θα αποτολμήσουν να σπάσουν τα αποστήματα;Πώς να υπάρξει αχτίδα φωτός, όταν οι ποδοσφαιριστές οι ίδιοι δεν κάνουν κάτι για να προστατεύσουν το άθλημα, στο οποίο όπως θέλουν να λένε, είναι οι πρωταγωνιστές. Και έτσι πράγματι θα έπρεπε. Να πρωταγωνιστούν και να εξανίστανται όταν κάποιοι παίζουν με το ψωμί τους. Είτε αυτοί είναι συναθλητές τους, που ηθελημένα κλέβουν και δεν έχουν το σθένος να το παραδεχθούν και να ζητήσουν συγγνώμη, είτε είναι διαιτητές οι οποίοι κατ’ εξακολούθηση κάνουν μοιραία «λάθη» και αλλοιώνουν αποτελέσματα αγώνων, είτε είναι οι παράγκες και οι κτίστες τους, είτε είμαστε οι δημοσιογράφοι οι οποίοι στο τέλος των αγώνων ρωτάμε περί ανέμων και υδάτων, σαν να είμασταν θεατές ενός άλλου έργου, ενός άλλου αγώνα.Ο φίλος ο Αιμίλιος μού έγραψε σε μήνυμα, όταν του είπα να μην ξαναπάμε γήπεδο και να μην αγοράσουμε διαρκείας: «Γιατί βρε Γιώργο, κάποιοι Γιάχοι, ή ορισμένοι παράγοντες θα πρέπει να μου κόψουν εμένα την ευχαρίστησή μου, το γήπεδο;». Κι εδώ που τα λέμε έχει δίκιο. Η λύση δεν είναι να σταματήσουμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο. Η λύση είναι να απομακρυνθεί από το ωραιότερο των αθλημάτων η λέρα που το λυμαίνεται. Το ζήτημα δεν είναι οπαδικό, ούτε είναι δυνατόν να επιστρέφουμε συνέχεια στο «και παλαιότερα κάποιοι με άλλο χρώμα φανέλλας έκαναν τα ίδια». Επειδή κάποιος από την οικογένεια έκλεβε δεν σημαίνει ότι αυτό είναι το σωστό και όλοι πρέπει να γίνουν κλέφτες. Ούτε επειδή κάποτε κλέβαμε θα πρέπει εσαεί να κλέβουμε... Όπως γίνονται προσπάθειες αναδιάρθωσης στις υποδομές της χώρας, έτσι θα πρέπει να ξαναδούμε στο σύνολο του το ελληνικό ποδόσφαιρο.Ήρθε πράγματι η στιγμή που θα πρέπει οι παράγοντες να μας πουν με ειλικρίνεια το δικό τους αφήγημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το αφήγημα των τελευταίων δεκαπέντε και πλέον ετών ήταν «ελάτε μαζί μας και θα βαρυστομαχιάσετε από τους τίτλους που θα κατακτούμε με κάθε μέσο». Φαίνεται όμως ότι το αφήγημα αυτό έγινε απεχθές για τους εχέφρονες πάντα, διότι ήταν σάπιο και η μπόχα βγήκε στην επιφάνεια. Κι επειδή η παγκοσμιοποίηση δεν έχει αγγίξει μόνον την οικονομία, αλλά και πολλά άλλα ζητήματα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουμε ανάγκη άλλα νέα, ωραιότερα αφηγήματα, ώστε οι ποδοσφαιριστές να μην φθάσουν στο σημείο – πολύ κοντά βρισκόμαστε – να παίζουν και να πανηγυρίζουν μόνοι τους. Διότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές... τις οποίες έχουμε τη δυνατότητα να τις έχουμε πλέον στον καναπέ μας. Για παράδειγμα Γουίγκαν. Για παράδειγμα ισπανικό, πορτογαλικό, γαλλικό, ιταλικό ποδόσφαιρο