Θα ήθελα να νιώσεις το πόσο σε αγαπώ...

Πέρασαν μπόρες πολλές. Θυμάμαι εκείνο τον τροχό να περιμένει να μου ξεριζώσει τα σωθικά και εγώ να σκέφτομαι την ώρα δαύτη μόνο εκείνη και τα παιδιά μου... Τρία ονόματα είπα πριν παραδοθώ στην βαριά μαστούρα του Μορφέα και μου ξεριζώσουν την καρδιά. Γιώργος, Στράτος, ΑΕΚ... Ευτυχώς λίγοι ξέρουν τι περιγράφω και ευτυχώς πολύ λίγοι θα μάθουν ποτέ... Ήθελα να νιώθω τότε εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη - αν δεν ξυπνούσα - ότι η τελευταία μου λέξη θα ήταν αυτή...Την αγαπάω πολύ, δεν ξέρω πολλές φορές με ποιο τρόπο θα μπορούσα να της εκφράσω καλύτερα και πιο ειλικρινά τα συναισθήματα μου. Απλά κάθε πρωί κοιτάζω το δελτίο του παππού μου στην Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως με ημερομηνία 1933, της λέω ότι την αγαπώ και ξεκινάω την ζωή μου...Ζωή κολλημένη σε έναν υπολογιστή να γράφω για αυτή ώρες ατελείωτες. Κούραση, κάποιες στιγμές απογοήτευση, ξεθέωση θα έλεγα αν υπήρχε αυτή η λέξη... Το βράδυ όμως όταν τα μάτια κλείνουν - μόνα τους από την κούραση, σκέφτομαι αυτούς που βρίσκονται μακριά της, αυτούς που τους λείπει τόσο και νιώθω ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι έστω και ένας αδερφός στην ξενιτιά ή στην επαρχία κατάφερε να μάθει έστω και μια αράδα για αυτήν...Δεν είμαι 20 χρονών μέσα στην τρέλα και στην καύλα της ηλικίας. Είμαι πια 45 πάω στα 46 ο πουρόγερας, αλλά νιώθω 15 ακόμη όταν την σκέφτομαι. Αυτό μου δίνει ζωή, ζωντάνια και νόημα για να ζω... Τα μηνυματάκια του Μιχάλη του Μικελλή που δεν λέγεται Μικελλής -  αλλά όταν μεγαλώνεις στην Νεάπολη Θεσσαλονίκης Μικελλή σε λένε σίγουρα -  μου δίνουν δύναμη και κουράγιο. Θα τα καταφέρουμε. Είναι ένα τρελό σενάριο, τρελό εγχείρημα αυτό, αλλά θα τα καταφέρουμε. Γιατί είναι γνήσιο... Εντελώς. Και ξέρετε το συναίσθημα δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις με όλο το χρυσάφι της γης. Την αγνότητα και τον ρομαντισμό δεν μπορούν - όσο και αν δεν τον καταλαβαίνουν οι πολλοί - να τα "κάνουν καλά"... Καλά σημαίνει βέβαια να πηγαίνεις με το κύμα, με το ρεύμα, με την εξουσία και την δύναμη... Ειδάλλως είσαι τρελός ή "Τρέλαρχος" άμα λάχει...Πολλά έχουν αλλάξει από τότε που ήμουνα 7 χρονών και τρελαινόμουνα με τον Ζαρζόπουλο και τον Τιμοθέου που τον έψαχνα σαν παλαβός στα χαρτάκια της γκοφρέτας Bingo. Ποτέ μου δεν έτρωγα γκοφρέτες, έκανα πως μου άρεσαν και τις πετούσα από το μπαλκόνι για να τις φάνε τα σπουργίτια. Έψαχνα μόνο τα μαγικά κίτρινα χαρτάκια που όταν έρχονταν έστηνα την δική μου γιορτή.Τα υπόλοιπα απλά τα κολλούσα στο άλμπουμ γιατί ήθελα να συμπληρώσω όλη την συλλογή και να κερδίσω την πλαστική μπάλα. Τελικά κάποτε τα κατάφερα αλλά το τελευταίο χαρτάκι ήταν ο Τιμοθέου της ΑΕΚ. Αυτό με δυσκόλεψε, αυτό με ζόρισε... Η ΑΕΚ. Η ΑΕΚ μου...Κάθομαι πολλά χρόνια μετά, στο μπαλκόνι μου εδώ στα Άγια χώματα... Αυτό το σπίτι, σε αυτή την γειτονιά, το ονειρευόμουνα από μικρός. Ιδιαίτερα όταν ήμουνα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της. Εκεί στην απέραντη Αμερική που την κάναμε και αυτή με την τρέλα μας να προσκυνήσει τον Δικέφαλο Αετό, συνειδητοποιούσα κάθε λεπτό και στιγμή πόσο μου έλειπε... Μέσα στα χιόνια αναζητούσα την αγάπη της κάθε Σ