Το 2012 χωρίς αθλητικά…

Εκτός από τα αθλητικά υπάρχουν και κάποια άλλα που δεν θα ξεχάσω ενώ το 2012 φεύγει:-   Οι διπλές εκλογές τον Ιούνιο, οι πρώτες βουλευτικές στις οποίες δεν ψήφισα. Για περισσότερο από ένα μήνα διάφοροι υπόσχονταν πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν κι ενώ όλοι το γνωρίζαμε παρακολουθούσαμε το σόου θεωρώντας για μια ακόμα φορά, το λαϊκισμό, τις υποσχέσεις, τις «κωλοτούμπες» και την κυνικότητα «πολιτικό λόγο». - Τον Αντώνη Σαμαρά πρωθυπουργό. Είναι από τους λίγους που πέτυχε κάτι που πάντα ήθελε, έχοντας κάνει σε όλη την καριέρα του ό,τι ήταν δυνατόν για να μην το καταφέρει.-  Την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ. Η σχέση του με το λαό υπήρξε πάντοτε πελατειακή. Οι πελατειακές σχέσεις τα έχουν αυτά – όταν το μαγαζί δεν έχει πλέον πελατεία κλείνει.-  Την εκλογική αύξηση της Χρυσής Αυγής. Όταν η βία γίνεται πολιτική πρακτική και ο σεβασμός στη δημοκρατία και στο Σύνταγμα δεν θεωρούνται από πολιτικές δυνάμεις ως κάτι απαραίτητο, τα χειρότερα έρχονται.-  Τις συντάξεις στους «τυφλούς μαϊμού» στη Ζάκυνθο. Όταν το κοινωνικό κράτος γίνεται συνώνυμο της ρεμούλας: η επιτομή του ελληνικού ναυάγιου.-   Τους βανδαλισμούς στο κέντρο της Αθήνας και το κάψιμο του Αττικόν. Συμβολισμός απίστευτος η καταστροφή ενός κινηματογράφου: στο όνομα της επαναστατικότητας ο Πολιτισμός γίνεται στάχτη και μπούρμπερι.-   Τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει «ότι θα ήταν καλό να γίνουμε Αργεντινή». Για τον Τσίπρα το ποδόσφαιρο, η πολιτική, η οικονομία είναι πάντοτε ζητήματα ενός άγιου καφενείου. Η αύξηση της δημοτικότητας του είναι η απόδειξη ότι σε καιρούς κρίσης, καριέρα κάνουν όσοι από οικονομία δεν καταλαβαίνουν και επομένως λένε ό,τι γουστάρουν έχοντας το ακαταλόγιστο…-  Το Γιάννη Βαρουφάκη. Ζώντας μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και πλατείας Κολωνακίου έχει λύσει όλα τα οικονομικά προβλήματα του πλανήτη, αλλά για κάποιο λόγο ο πλανήτης ακόμα αρνείται να τον πάρει στα σοβαρά.-    Την άνοδο και το ξεφούσκωμα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Η απόδειξη του τι μπορεί να πάθεις από το Facebook άμα δεν προσέχεις…-  Τη νίκη του Ομπάμα στις αμερικάνικες εκλογές. Όταν κέρδισε, ο μισός κόσμος αναστέναξε από ανακούφιση και την επόμενη όλα τα χρηματιστήρια της γης έπεσαν…-   Τον Θόδωρο Πάγκαλο με κόκκινο μπουρνούζι – ίσως η φωτογραφία της χρονιάς.-   Την ξαφνική επικαιρότητα του Μάνου Χατζιδάκη. Λίγο οι καλοκαιρινές συναυλίες του Σαββόπουλου και λίγο η έκδοση του ωραίου βιβλίου του Τάκη Θεοδωρόπουλου με την ιστορία του περιοδικού «Τέταρτο» και ο δύστροπος και σκληρά επικριτικός Χατζηδάκης αποδείχτηκε επίκαιρος και αναγκαίος.-    Που ενώ βουλιάζει το σύμπαν πέντε εκατομμύρια έλληνες κλίκαραν το «Δεν ταιριάζετε σου λέω».-    Τη σταθερή θέση του Αλέκου Αλαβάνου για επιστροφή στη δραχμή. Βέβαια όταν αυτό συμβεί ο ίδιος θα πάει να χαρεί τα σπίτια του στις Βρυξέλλες, αλλά ας του αναγνωρίσουμε την ευθύτητα και μια σπάνια πολιτική εντιμότητα.-    Τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Με τη μοναδική ικανότητα να πείθει τους πάντες ότι στο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να κυβερνήσουν.-  Που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών φιλοξένησε έκθεση φωτογραφιών του Χέλμουτ Νιούτον. Δικαιολογώντας την ύπαρξή της. -   Που έφυγε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Χωρίς κανείς να καταφέρει να βρει τα καλύτερα λόγια να του πει αντίο γιατί όλοι πνιγήκαμε από τη συγκίνηση.-    Το Λουκά Παπαδήμο. Πιο πολύ από έλληνας Μόντι έμοιαζε με νεκρανάσταση του μακαρίτη του Ζολώτα…-    Τις πολλές εφημερίδες που ανοίγουν για να πουλήσουν Αριστερά, αλλά πληρώνουν τον κόσμο που δουλεύει με μισθούς μνημονίου.-   Την αναψηλάφηση της Δίκης του Σωκράτη – μια φαρσοκωμωδία που χιλιάδες άνθρωποι αντιμετώπισαν σοβαρά. Αντε με το καλό να κάνουμε και τη Δίκη του Θωμαϊδη…  -  Το «κούρεμα» των ομολόγων, που αφού μας έπεισαν ότι δεν πρέπει να γίνει, έγινε, προβλήθηκε ως επιτυχία, προκάλεσε τριγμούς στα ασφαλιστικά ταμεία και τις Τράπεζες και στέγνωσε τη χώρα από ρευστό.-   Τον Τσοχατζόπουλο, το Λαυρεντιάδη, το Γαβαλά στον Κορυδαλλό. Που ήσουν νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος…-   Που αυγουστιάτικα ζήσαμε την κατάκτηση του πλανήτη Αρη, αλλά δεν βρήκαμε κόκκινα ανθρωπάκια.-    Τα καταπληκτικά που ακούστηκαν ως λύση στην κρίση. Πόσοι άραγε θυμόσαστε τα «ευρωομόλογα ή Eurobond» (για τα οποία πλέον δεν μιλάει κανένας), τη μονομερή (sic) διαγραφή του χρέους, τον Ολάντ που θα φέρει ανάπτυξη στην Ευρώπη, το πρόγραμμα ανάπτυξης του Παπαδήμου, την τράπεζα της Ανατολής, τα δάνεια από την Ρωσία και την Κίνα (που θα έσωναν και την Κύπρο), το πακέτο των 130 δις. ευρώ για τις χώρες του Νότου που θα δέχονταν η Μέρκελ, την «αναδιαπραγμάτευση» την «επιμήκυνση» και άλλα τέτοια ωραία. -   Το γυμνό διαδηλωτή όταν η Μέρκελ ήρθε στην Αθήνα. Με δεδομένο ότι η Μέρκελ μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία, κάποτε Μέκκα του κινήματος του γυμνισμού, θα ήταν ωραίο να την υποδέχονταν τσίτσιδοι καμιά 25αριά χιλιάδες. Αυτό θα ήταν ένα παγκόσμιο μήνυμα.-   Που ένα βιβλίο όπως οι «Αποχρώσεις του Γκρι» υπήρχε σε κάθε ελληνική παραλία.-   Τα μακελειά στο Ντένβερ, πριν την προβολή του Μπάτμαν, και στο Κονέκτικατ. Ο κόσμος δεν τελείωσε όπως έλεγαν οι Μάγια, αλλά η λογική του ψυχορραγεί.-   Που πλέον κανένας δεν με ρωτάει τι ομάδα είναι ο Πανούτσος, αλλά γιατί αργεί.-   Το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κάτι διδάσκει κάπου στην Αμερική.-   Που και η μάνα μου κοντεύει να μάθει τούρκικα! -    Το γάμο του Περικλή και της Ρένας. Κανονικά έπρεπε να γυριστεί βιντεοταινία για να βλέπει ο κόσμος πως μπορεί η μέρα του γάμου δυο ανθρώπων που αγαπιούνται να είναι πραγματικά μια από τις ωραιότερες της ζωής τους. Βοήθησε κι ότι αυτός που είχε το μαγαζί ήθελε να κάνει ανακαίνιση από την επόμενη.-   Τη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία. Υπέροχες ιστορίες, ολοκληρωμένες, με σωστή δόση σασπένς, κοινωνικής κριτικής και ένα ανέλπιστο χιούμορ. Ειδικά ο Νέσμπο, μια αληθινή απόλαυση.  -   Που δε βρήκα ακόμα μια πειστική απάντηση στην ερώτηση πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα; Αυτό ειδικά μέσα στο 2013 είναι ένα θέμα που πρέπει να το αντιμετωπίσω σοβαρότερα. Τη νέα χρονιά αναζητούνται απαντήσεις.