Βλάσσης Τσάκας, ο δικός μας άνθρωπος…

Οι λαοί δεν έχουν μόνο τους πολιτικούς που αξίζουν, έχουν και τους απατεώνες που τους αξίζουν. Οι Γιαπωνέζοι στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έπεσαν θύματα ενός καταπληκτικού τύπου που λέγεται Καζουτσούκι Νάμι. Ο Νάμι, επιχειρηματίας στο επάγγελμα, προέβλεψε το 2001 την κρίση της γιαπωνέζικης οικονομίας. Ένα χρόνο μετά, παρουσίασε ένα νέο νόμισμα το γέντεν, το «γεν του ουρανού».Χρησιμοποιώντας πολύ το διαδίκτυο και μπερδεύοντας την οικονομία με τη θεολογία, ο Νάμι έπεισε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να επενδύσουν χρήματα στον ίδιο και στο καινούργιο του νόμισμα. Οποιος έδινε 1000 γεν μπορούσε να αποκτήσει 100.000 γέντεν και να τα ξοδέψει αγοράζοντας υπηρεσίες από οποιονδήποτε είχε κι αυτός γέντεν. Απαραίτητο για να μπεις στην κοινωνία του γεντεν ήταν να είσαι εμπράκτως θεοσεβούμενος άνθρωπος: μόνο οι εκλεκτοί του Θεού θα είχαν πρόσβαση στο νέο νόμισμα. Παριστάνοντας τον κεντρικό τραπεζίτη, που τύπωνε νόμισμα, ο Νάμι έδινε 36% τόκο σε όποιον του εμπιστεύονταν τα χρήματα του για ένα εξάμηνο και τα έπαιρνε σε γέντεν μετά.Με δεδομένο ότι οι γιαπωνέζικες τράπεζες έδιναν τόσο μικρότερο του 1% πολλοί έσπευσαν να βάλλουν κάτι στην «πυραμίδα»: ο Νάμι σήκωσε πάνω από διακόσια εκατομμύρια γεν και εξαφανίστηκε – τον συνέλαβαν το 2005 να τρώει στην Οζάκα μεταμφιεσμένος σε βουδιστή ιερέα. Ακόμα σήμερα ισχυρίζεται ότι το γέντεν του το αποκάλυψε ο Θεός. Όπως καταλαβαίνεται η κομπίνα βασίζονταν στην ανάγκη των γιαπωνέζων να βρουν υψηλά επιτόκια: ο καλός απατεώνας είναι αυτός που διαισθάνεται τη γενική ανάγκη. Δείτε τον Τσάκα: κι αυτός αυτή την ανάγκη διαπίστωσε. Την ανάγκη των οπαδών του ΠΑΟ να δουν την ομάδα τους στα χέρια πανίσχυρων Αράβων επενδυτών και την ανάγκη του ελληνικού αθλητικού Τύπου να βρει ευχάριστες ιστορίες να αφηγηθεί έχοντας πιθανές διαπλοκές στο πίσω μέρος του μυαλού του. Θα λεγα μάλιστα ότι αυτή η δεύτερη ανάγκη είναι μεγαλύτερη από την πρώτη.Ο μέσος έλληνας αθλητικογράφος θέλει να γίνει παράγοντας – το χω γράψει πολλές φορές. Φυσικά αντιλαμβάνεται τον παραγοντισμό με ένα ιδιαίτερο τρόπο: δε θέλει προς Θεού να είναι ο τύπος του παράγοντα που βάζει χρήματα (γιατί δεν του περισσεύουν) και δε θέλει να κακοκαρδίζει και τον οπαδό λέγοντας του αλήθειες, όπως ένας παράγοντας που βάζει το συμφέρον της ομάδας πάνω από όλα . Ο μέσος έλληνας αθλητικογράφος αντιλαμβάνεται το παραγοντιλίκι ως παρέμβαση στη ζωή της ομάδας και την παρέμβαση μπορεί να του την επιτρέψει (στο μυαλό του) μόνο η καλή είδηση.Ετσι κάνει π.χ «μεταγραφές» «φέρνοντας» μεγάλα ονόματα. Κατακεραυνώνει τον αντίπαλο υπερασπιζόμενος τα δίκια της ομάδας. Επιτίθεται σε προπονητές και κυρίως «διοικεί» από το γραφείο του: ο Τσάκας ήταν για πολλούς ανθρώπους αυτός που θα τους επέτρεπε να διοικήσουν τον Παναθηναϊκό, όπως ο Κοζώνης ήταν για πολλούς αυτός που θα τους βοηθούσε να διοικήσουν την ΑΕΚ – οι ιστορίες είναι σχεδόν ίδιες. Πολλοί ήταν αυτοί που νόμιζαν πως αν η απίθανη ιστορία που ο Τσάκας διηγούνταν με ένα πλήθος από ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες βγει αληθινή, θα είναι αυτοί που θα