... και μετά θυμήθηκα τους Παπατζήδες

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Λοιπόν, όποιος δεν έχει δει Παπατζή την ώρα που “εργάζεται”, έχει χάσει κάτι μοναδικό και δεν κάνω πλάκα. Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω, δύο από τις ποιο χαρακτηριστικές “παραστάσεις”, που έτυχε να παρακολουθήσω, πριν από αρκετά χρόνια, αν και δεν είναι καθόλου εύκολο, επειδή η ένταση, που είναι το κύριο “εργαλείο” αυτής της “τέχνης”, δεν περιγράφεται εύκολα.
Η μία ήταν στην Αθήνα, μπροστά στον κινηματογράφο, τότε, “Τιτάνια”, στην Πανεπιστημίου. Κατ' αρχήν, θα ξέρετε ίσως, ότι ποτέ ο Παπατζής δεν είναι μόνος του. Υπάρχουν άλλοι πεντ' έξη γύρω του, που ο καθένας παίζει τον δικό του ρόλο, με αφάνταστη πειθαρχία. Είναι οι κράχτες, είναι οι αβανταδόροι και είναι και οι τσιλιαδόροι. Όλοι ένας κι' ένας. Ο Παπατζής λοιπόν, είχε στήσει τον μπάγκο του, ένα χαρτόκουτο που μεταφέρεται εύκολα σε ώρα ανάγκης και είχε αρχίσει να κάνει τα γνωστά “μαγικά” του με τα τρία τραπουλόχαρτα, με τους αβανταδόρους να παριστάνουν τους “παίχτες”και τους ....
κράχτες να “ψαρεύουν” αφελείς, που δεν λείπουν ποτέ και από πουθενά.
Το ψάρι δεν άργησε να φανεί και το ίδιο γρήγορα δεν άργησε να τσιμπήσει. Για να μην τα πολυλογώ, διστακτικά στην αρχή, έπαιξε ένα πολύ μικρό ποσό και κέρδισε, φυσικά, αλλά αμέσως μετά ήρθε η καταστροφή. Έβγαλε από μια άλλη τσέπη ένα κοινό φάκελο αλληλογραφίας, με αρκετά λεφτά, που απ' ότι είπε κάποια στιγμή, μόλις είχε πάρει από μια Τράπεζα, τα οποία, με την φορτικότατη ενθάρρυνση (η ένταση που σας έλεγα), των αβανταδόρων, με σκοπό, δήθεν, να τινάξει την “μπάνκα στον αέρα”, τα έπαιξε και, φυσικότατα, τα έχασε. Η συνέχεια εξελίχθηκε ανάλογα με την περίπτωση, όπως την προβλέπει το σενάριο. Ο ηλίθιος τύπος (στην περίπτωση αυτή, πρόκειται, μάλλον, για άτομα με βαριά αναπηρία, κάτι σαν εγκεφαλική παράλυση, δεν ξέρω ακριβώς την ιατρική ορολογία και όχι βρισιά), θέλησε να διαμαρτυρηθεί δυναμικά φωνάζοντας. Ήταν το δεύτερο λάθος του. Έφαγε και κάτι “ψηλές”, για την... ανάρμοστη συμπεριφορά του και... ώχετο απιών, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Η δεύτερη ήταν στο Λονδίνο, μπροστά σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, στο Κένσινγκτον. Περνούσα από κει και σταμάτησα να δω την “παράσταση”. Ίδια, ακριβώς, οργάνωση, το σκηνικό, τα πάντα, με την Αθήνα. Το ψάρι δεν άργησε. Ήταν, θυμάμαι, ένας ψηλός Αμερικανός γύρω στα 40, τουρίστας προφανώς, λόγω της πολύχρωμης βερμούδας που φορούσε. Εδώ έγινε κάτι φανταστικό. Θέλησε κι' αυτός να δοκιμάσει την τύχη του. Κέρδισε στην αρχή το μικροποσό και μετά έβγαλε το πορτοφόλι με πολλά δολάρια. Πήγε να βγάλει ένα απ' αυτά. και τότε έγινε το σώσε, που λέμε. Οι αβανταδόροι δεν περιορίστηκαν, όπως στην Αθήνα, στην λεκτική παρότρυνση μόνο, να ποντάρει δηλαδή περισσότερα, αλλά μπήκαν τρία τέσσερα χέρια μέσα στο πορτοφόλι του, όπως το βαστούσε, έβγαλαν όλα τα λεφτά και τα άφησαν στον “πάγκο” του Παπατζή. Σε δέκατα του δευτερολέπτου, όλα είχαν τελειώσει.
Οταν ο ηλίθιος (η πάθηση χτυπάει χωρίς φυλετικές διακρίσεις), συνήλθε, σαν από λήθαργο ή αφασία λόγω τραύματος, δεν ρώτησε το γνωστό “που βρίσκομαι” αλλά το επίσης γνωστό, “τι έγινε”. Ο “αρμόδιος”, σύμφωνα πάντα με το σενάριο, απάντησε με ψυχραιμία, “ε, έπαιξες και έχασες”, ενώ οι άλλοι του “θιάσου” επιδοκίμαζαν μεγαλοφώνως και εν χορώ, “ναι, ναι, ναι”. Αυτός αντέδρασε, σαν ηλίθιος πάντα και ζήτησε το λεφτά του πίσω. Τότε και πριν το πράμα χοντρύνει, τον πλησίασε ένας άλλος τύπος και με ήρεμο και μάλλον φιλικό-εμπιστευτικό ύφος, του είπε: “Μην ανησυχείς, θα σου πω εγώ πως να πάρει πίσω, τα λεφτά σου, έλα δω”, τον έπιασε από το μπράτσο, πάντα φιλικά και καθόλου βίαια και άρχισε να τον απομακρύνει από τον τόπο του εγκλήματος. Δεν παρακολούθησα παραπέρα το συμβάν, αλλά πιστεύω ότι μόλις θα έστριψαν την γωνία, ο καθένας θα ακολούθησε τον... δρόμο του, είτε με το καλό είτε με το άγριο. Το σενάριο πάντως, έχει προβλέψει κάθε πιθανή εξέλιξη.
Ηθικό δίδαγμα:Τώρα, όσοι, τουλάχιστον, διάβασαν αυτές τις ιστοριούλες, δεν δικαιολογούνται να μην ξέρουν και να μην φυλάγονται από τους Παπατζήδες, τους κράχτες, τους αβανταδόρους και τους τσιλιαδόρους, είτε αυτοί είναι στον δρόμο, πίσω από μια κούτα, είτε μέσα, πίσω από ένα πολυτελές γραφείο.
Γκέγκε;