Άλλο Ρεχάγκελ και άλλο…(παν)επόπτης

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΝΑΙ θέμα εμπιστοσύνης.Εθνικής, «συμμαχικής» και με τους ευρωπαίους ιστορικά θύτες, αλλά σήμερα, σερόλο εταίρου και αρωγού μας. Πως θα μας σώσουν σειώντας μπροστά μας το σακούλιμε τα γρόσια. Κι εμείς, αγαθοί και ευκολόπιστοι, αλλά στο βάθος πονηροί ρωμιοίπολλά παθόντες από «φίλους, προστάτες και συμμάχους», ρίξαμε τη ματιά λίγο πιοπίσω. Ματιά ερευνητική των....... προθέσεών τους, με βάση τα πεπραγμένα τους σε βάροςμας.
ΧΑΘΗΚΕ στις φλόγες τηςΣμύρνης, όπως και η ελπίδα του φευγιού μας στα απόμακρα καράβια τους. Με τους«συμμάχους» να το’ χουν στρίψει για τον Κεμάλ και το καυτό νερό στα πλοία τουςνα ζεματάει τους σκαρφαλωμένους. Κι αν η προδοσία τους μας έκαψε, εκμηδένισεκαι την αξιοπιστία τους. Κι ύστερα μας «αντάμειψαν» για την Αντίστασή μας (γιαλογαριασμό τους) με έναν αιματηρό Εμφύλιο που ακολούθησε την πρόβα των«Δεκεμβριανών». Όλα μαρτυρούσαν τις προσθέσεις τους για την Ελλάδα των μεγάλωνθυσιών.ΘΑ μας πρόσφεραν οι Γερμανοίτην τεχνογνωσία τους για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης στην Ελλάδα τηςκομπίνας και της φοροκλοπής. Την αρνηθήκαμε επιδεικτικά. Τους αγνοήσαμε καιεισπράττουμε τους ανείσπρακτους φόρους και τη δυστυχία μας. Δεν ξεχωρίσαμετον…Ρεχάγκελ απ’ τον Επόπτη. Προσλάβαμε τον πρώτο, τους δώσαμε χρήμα καιδύναμη, πήραμε το πρωτάθλημα Ευρώπης και τον απολύσαμε. Για τον δεύτερο, τον(παν)επόπτη της απόλυτης εξουσίας που θα μας βάλει σε τάξη ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ,ορθώνουμε τείχος άρνησης, το εννοούμε κι ας το κατανοήσουν. Όσο κι αν οιαπανταχού…φιλέλληνες θέλουν το καλό μας και οι εταίροι μας να ξεχρεώσουμε.Είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους προγόνους των-δεν είμαστε αφελείς όσο οιπρόγονοί μας. ΣΤΗ βαθμίδα του (παν)επόπτημας βρίσκει τους έλληνες ενωμένους και αποφασισμένους. Κι αν τα κάναμε θάλασσαως αυτόχθονες, δεν προσδοκούμε σωτηρία έξωθεν και σωτήρες εξ Εσπερίας. Κρατάμεσε απόσταση ασφαλείας τους εταίρους και «δώρα φέροντας» και θα τα βρούμε μόνοικαι μεταξύ μας. Όσο κι αν δυνάμεις εσωτερικές, ομάδες, σινάφια και η πολιτικήαλητεία ξεχαρβάλωσαν την Ελλάδα που ακροβατεί σε σχοινί χωρίς δίχτυ και μάτιακαρφωμένα πάνω της. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα’ ναι δικιά μας η ευθύνη, δικιάμας και η ελπίδα. Για αναγέννηση απ’ τη στάχτη μας κι όχι “in vitro”στα μαιευτήρια των συμφερόντων και των σκοπιμοτήτων τους.