Ανοικτή Επιστολή Προς Όποιον Ακούει!

Γράφει ο Τυχαίος Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ, Υπουργέ, Βουλευτά, παρατρεχάμενε, συμβουλάτορα, αυλοκόλακα, αρμόδιε τέλος πάντων!
Επειδή δεν ξέρω σε ποιον ακριβώς να απευθυνθώ, γιατί δεν ξέρω κι αν μ' ακούει κανείς, είπα να μιλήσω προς όλους.
Γνωρίζω και γνωρίζετε βέβαια - κι εσείς καλύτερα από εμένα - τι πρόκειται να συμβεί στην ελληνική οικονομία και συνακόλουθα στην κοινωνία τα επόμενα χρόνια. Κανένα πρόβλημα δε λύθηκε στην Ευρώπη και η παραμονή εκτός αγορών θα συνθλίψει τον παραγωγικό ιστό, αφού και η ρευστότητα θα περιορισθεί και η πιστωτική επέκταση θα γίνει ανέκδοτο και η ύφεση θα είναι τρόπος ζωής. Ξέρετε βέβαια ότι η αδυναμία σας να παράγετε πλέον...... ανεξέλεγκτο έλλειμα, αφού δεν μπορείτε να δανείζεστε ανεξέλεγκτα, εφαρμόζοντας πολιτικές παροχών και εξαργυρώνοντάς τες με ψήφους θα σας ωθήσει να αναζητήσετε άλλους τρόπους για να συντηρήσετε το πολιτικό σύστημα όπως διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά. Ο κίνδυνος να μετατρέψετε την αρένα των διεκδικήσεων συγκεκριμένων θιγόμενων επαγγελματικών κλάδων σε ανταλλακτήριο εκλογικής επιρροής είναι πλέον ορατός. Να προσπαθήσετε δηλαδή να κερδίσετε ή να μην χάσετε σε πολιτική στήριξη ή επιρροή, απλώς και μόνο περιορίζοντας τον ορίζοντα των επιβαλλόμενων μέτρων, τα οποία βεβαίως ουδείς γνωρίζει αν είχατε πρόθεση να λάβετε εξ' αρχής ή να καταδείξετε τους ξένους δανειστές ως υπαίτιους "νίπτοντας τας χείρας".
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα αναφερθώ σε μια κεντρική τόσο πολιτικά και σημειολογικά όσο και ουσιαστικά οικονομικά περίπτωση, αυτή των αδειών ταξί.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι αναγνωρίζω πως πολύ λίγο πολιτικό καύσιμο έχει απομείνει στη μεταρρυθμιστική μηχανή. Ενώ θα έπρεπε ήδη να έχετε δημιουργήσει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, συγχωνέυοντας δημόσιους οργανισμούς και απολύοντας τους υπεράριθμους υπαλλήλου και ταυτόχρονα μια πλειάδα ΔΕΚΟ θα έπρεπε ήδη να έχει οδηγηθεί στην πώληση ή στην εκκαθάριση τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Προτιμήσατε να επιβάλλετε ανελέητη φορολογία επί πάντων αδιακρίτως, προκειμένου να μη διαταράξετε την κομματική και πολιτική σας πελατεία, έχοντας βεβαίως και την άτυπη ή επίσημη στήριξη και της αντιπολίτευσης σε αυτό, μείζονας και ελλάσσονας. Προτιμήσατε εσείς ως πολιτική ηγεσία αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να προστατευθεί η συγκεκριμένη κοινωνική αντίληψη περί του ευρύτερου δημοσίου ως απόλυτου εργοδότη που δεν επιδέχεται παρά μόνο "αναταράξεις" αλλά όχι σοβαρές μεταβολές επ' ωφελεία του συνόλου της οικονομίας. Με άλλα λόγια, κλείσατε το μάτι όταν παίρνατε δώρα κι επιδόματα αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα ανταλλάσσετε με την μονιμότητα σ' ένα αβέβαιο κόσμο. Θέσατε το σοκαριστικό δίλλημα "λιγότερο μισθό και μόνιμος ή απολυμένος;" προς τους υπαλλήλους ΔΕΚΟ και δημοσίου και πήρατε την απάντηση που εκβιάσατε χωρίς όμως να ρωτήσετε εκείνους που πληρώνουν γι' αυτό. Τους φορολογούμενους. Έτσι όμως αποτύχατε στον κεντρικό, ουσιωδέστερο και απόλυτο στόχο κάθε οικονομικής μεταρρύθμισης ιδιαίτερα δε όταν αυ