Ανθρωποι και Ποντίκια την εποχή της αφθονίας

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η μέρα ήτανηλιόλουστη και οι διαφημιστικές ταμπέλες κατά μήκος του δρόμου, σύγχροναμνημεία «πολιτισμού» της κοινωνίας μας, μας καλούσαν προκλητικά, να πάρουμεμέρος στο παιχνίδι του ψεύτικου κόσμου της αφθονίας των τέρψεων και των μαγικώναπολαύσεων. Το ταξίδι προς την μικρή κωμόπολη της Πελοποννήσου ήταν κάτιπαραπάνω από ευχάριστο. Στο κάτω-κάτω πηγαίναμε να ........δώσουμε «χαρά» σε 25συνανθρώπους μας, που θα επιλέγαμε γιανα παρακολουθήσουν ένα «εκπαιδευτικό» πρόγραμμα συγχρηματοδοτούμενο από την ΕΕκαι τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα συναντούσαμε.
Η πρώτη «ευχάριστη»έκπληξη δεν άργησε να ‘ρθει. Σ’ αντίθεση με παλιότερα χρόνια, όπου έπρεπε νααναρτήσουμε δυο και τρεις αγγελίες για να βρούμε 25 υποψηφίους, αυτή τη φορά,έξω απ’ το εκπαιδευτικό κέντρο μας περίμεναν πάνω από 250 άντρες και γυναίκες.Σε ένα «εκπαιδευτικό» πρόγραμμα για ανειδίκευτους«Εργάτες/ Εργατοτεχνίτες Αποκατάστασης Τοπίου», οι περισσότεροι υποψήφιοι ήτανγυναίκες! Στηνπροκαθορισμένη μαζική ομιλία ενημέρωσης ήρθε η πρώτη γροθιά στο στομάχι. Πρώτηπήρε το λόγο μια ευπαρουσίαστη πενηντάχρονη, με τρεμάμενα χέρια και χείλη: «είμαι πενήντα ετών άνεργη. Εχω κάνει τιςπιο σκληρές δουλειές, από καθαρίστρια, υπηρέτρια, εργάτρια στα χωράφια και ότιάλλο μπορεί να φανταστεί άνθρωπος, εκτός απ΄ το να πουλήσω το κορμί μου. Είμαιαπό εννιά ετών ορφανή και δεν έχω νιώσει τίποτα άλλο πέρα απ’ την αδικία. Ζω μεψυχοφάρμακα και έχω τρομερή ανάγκη για μια οποιαδήποτε δουλειά. Δε ζητάω ναπάρετε εμένα στη θέση κάποιας άλλης που έχει επίσης ανάγκη. Ένα μόνο πράγμαζητάω: ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΔΙΚΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΜΟΥ ΜΌΝΟ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΕΧΩΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ».Φαινότανντόμπρα και ξεκάθαρη, λες και γνώριζε, πως είχαμε ήδη δεχτεί δεκάδεςτηλεφωνήματα από πολιτικούς και παράγοντες της περιοχής με τη θερμή καιευγενική «παράκληση», να επιλέξουμε συγκεκριμένα άτομα της πιστής αγέλης τους. Οι προσωπικέςσυνεντεύξεις που ακολούθησαν ήταν ένα μαρτύριο συνεχών κι ατέλειωτων γροθιώνστο στομάχι. «Είμαι χήρα άνεργη με τρίαανήλικα παιδιά…Είμαι χήρος με δυο ανήλικα παιδιά και άνεργος εδώ και δυοχρόνια….Εγώ και η γυναίκα μου είμαστε άνεργοι εδώ και δυο χρόνια με τέσσεραανήλικα παιδιά με μοναδικό μεροκάματο απ΄το καλοκαίρι είκοσι ημέρες στο μάζεματης ελιάς…Είχα δικό μου κατάστημα μέχρι πριν ένα χρόνο, είμαι χρεωμένος καιάνεργος δίχως κανένα εισόδημα με τρία παιδιά, τα δυο σταμάτησαν ήδη τις σπουδέςτους και ψάχνουν κι εκείνα για δουλειά….Μένω μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά σεένα δωμάτιο που μας παραχώρησε ο αδερφός μου, γιατί δεν έχω να πληρώσω τονοίκι». Το «Σας παρακαλώ κάντε κάτι,λυπηθείτε μας… δώστε μας μια ευκαιρία», ήταν τα τελευταία λόγια, σχεδόνόλων, πριν αποχωρήσουν απ’ την αίθουσα των συνεντεύξεων. Ολοι σχεδόνεκλιπαρούσαν πολλές έκλαιγαν για μιαθέση σε ένα πρόγραμμα που θα τους πρόσφερε κάποια ψίχουλα κι αυτά μετά από εφτάμε οχτώ μήνες. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι και όλες έδειχναν μιαασυνήθιστη ευγένεια και αξιοπρέπεια. Ανάμεσά τους ήταν και δυο παπαδιές, πουβγήκαν προς α