Αριστερό ύφος με Χριστιανοπουλικό ήθος…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Η κατεστημένη δομή της αριστεράς έχασε το στυλ που αποπνέει και γεννά πρόοδο και δημιουργία, διότι δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί τις μικροδομές της ηγεμονίας: να ασκήσει κριτική στον μικρόκοσμο των εξουσιών στα κεφαλαιοκρατικά κράτη και κυρίως στην Ελλάδα, όπως και στον μικρόκοσμο που ορίζει την δική της παρουσία και ταυτότητα εντός αυτών. Έτσι, δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι η παρούσα κρίση στην Ελλάδα αποτελεί και αντανακλά καί την δική της κρίση, στο πλαίσιο της Νέας Τάξης πραγμάτων που προέκυψε μετά το τέλος του διπολισμού, την οικονομική ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης και την .........μετάβαση σε ένα μεταβιομηχανικό σύστημα.

Η σημερινή κρίση στην χώρα είναι κρίση δομική και όχι λειτουργική. Αφορά σε ολόκληρο το σύστημα ηγεμονίας και αμφισβήτησης αυτής της συγκεκριμένης ηγεμονίας με τους όρους που διαμορφώθηκαν κατά την μεταπολίτευση. Διέρχεται κρίση η πολιτεία, το πολίτευμα, το κοινωνικό μοντέλο και η σχέση των κομμάτων με την κοινωνία, ενώ έχει καταρρεύσει το αναπτυξιακό μοντέλο και πληγεί σε δραματικό βαθμό το ήδη ασθενές με όρους διεθνούς ανταγωνισμού, παραγωγικό μοντέλο. Δεν πρόκειται απλώς για μια κρίση απορρύθμισης του καπιταλιστικού μηχανισμού συσσώρευσης, αλλά για κρίση της συνολικής μορφής του πολιτικοοικονομικού φαινομένου στην πατρίδα μας. Είναι κρίση ύφους τόσο της κυρίαρχης πολιτικής δομής (δικομματισμός και συγγενείς με αυτόν πολιτικές δυνάμεις), όσο και των δυνάμεων που υπερασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα. Αν δεν υπήρχε αυτή η διάσταση της κρίσης, θα είχε ήδη αναπτυχθεί ένα μέτωπο που θα θεμελίωνε ένα εναλλακτικό ηγεμονικό μοντέλο, το οποίο θα έτεινε να ανατρέψει τους συγκυβερνώντες και να εκμηδενίσει την ισχύ του μηχανισμού της διαπλοκής. Αν δεν υπήρχε κρίση στο ύφος της αριστεράς, τα πράγματα για την χώρα θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερα και η ισχύς της κοινωνίας αναμφισβήτητη, στον αγώνα εναντίον της τρόικας και των χρηματιστών-τραπεζιτών.

Το ύφος της αριστεράς που κυριαρχεί στη κοινή γνώμη, δεν έχει καμία σχέση σε επίπεδο κύρους με το στυλ όσων αμφισβήτησαν την πατριαρχία και τον καπιταλισμό την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του σύγχρονου κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Δεν έχει σχέση με αυτό, δηλαδή δεν διαθέτει την πολιτική ποιότητα που το διέκρινε, ενώ προσπαθεί να το μιμηθεί! Και τούτο, διότι το ύφος δομείται στη συγκυρία και σε συνάρτηση με το πολιτικό περιβάλλον και η όποια μίμηση στο ύφος λαϊκών αγωνιστών περασμένων εποχών προδηλώνει μάλλον συντηρητική ή αμήχανη στάση παρά δημιουργική προσέγγιση της προοδευτικής πολιτικής. Με αυτή την έννοια οι προοδευτικές-κοινωνικές δυνάμεις θα έπρεπε να προσαρμόζουν το ύφος τους στην πραγματικότητα (σύγχρονη διεθνή και τοπική δομή), προτείνοντας μια διαφορετική από τις συντηρητικές δυνάμεις μεθοδολογία διακυβέρνησης – και όχι να αναπαράγουν ένα ψευδοεπαναστατικό ύφος που μοιάζει μεν, αλλά δεν έχει καμία πραγματολογική και οντολογική σχέση με εκείνο των ριζοσπαστών αριστερών τ