«Μπορεί ο δρόμος για μια αειφόρο γεωργία να αποτελέσει οδό για γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη; Ποιος ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;»

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Β. ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΣ

Οινέοι Καλλικρατικοί Δήμοι ξεκινούν την πορεία τους σε μια δύσκολη συγκυρία. Απότη μία μεριά, έχουμε τη ριζική αλλαγή του σκηνικού δράσης τους, με νέες -περισσότερες αρμοδιότητες και από την άλλη μεριά, την αβεβαιότητα τηςχρηματοδότησής τους από την οικονομική στενότητα που επικρατεί. Ταυτόχρονα, ηδεινή οικονομική θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι συμπολίτες μας, αποτρέπει.......οποιαδήποτε σκέψη για αύξηση των ιδίων εσόδων μέσα από τοπικούς φόρους ή τέλη.Έτσι ο μόνος δρόμος για οικονομική ευημερία είναι αυτός της ανάπτυξης. Πολλάπράγματα μπορούν να γίνουν και χωρίς χρήματα αρκεί να γίνει σωστή αξιοποίησητων συγκριτικών πλεονεκτημάτων του κάθε τόπου, των φυσικών πόρων του φυσικούτοπίου και φυσικά του ανθρώπινου δυναμικού και κυρίως των νέων.
Στηνχώρα μας δεν υπάρχει αναπτυγμένος μεταποιητικός και βιομηχανικός τομέας. Άρα ηανάπτυξη πρέπει να ξεκινήσει από τη μόνη παραγωγική βάση, τον γεωργοκτηνοτροφικότομέα αρκεί σαν χώρα να αποφασίσουμε:1. τι θέλουμε να παράγουμε σύμφωνα πάντα μετις ανάγκες μας, για εγχώρια κατανάλωση αλλά και εξαγωγές,2. τι μπορούμε να παράγουμε σύμφωνα με τιςεδαφο-κλιματικές συνθήκες της κάθε περιοχής,3. να εκμεταλλευτούμε το συγκριτικάπλεονέκτημα του κάθε τόπου ως προς την παραγωγή συγκεκριμένων προϊόντων υψηλήςποιότητας, δηλαδή να υπάρχει εξειδίκευση της παραγωγικής κατεύθυνσης σε κάθεπεριοχή και να γίνει επιτέλους σωστή αξιοποίηση των προϊόντων ΠροστατευόμενηςΟνομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.), Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (Π.Γ.Ε.),κλπ.4. μετά την εξειδίκευση που θα προκύψει ναλάβουμε τα μέτρα εκείνα ώστε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα να μεταφραστούν και σεανταγωνιστικά, δηλαδή να δημιουργήσουμε βιώσιμες γεωργικές εκμεταλλεύσεις οιοποίες θα είναι υψηλής παραγωγικότητας και θα παράγουν προϊόντα υψηλήςποιότητας σε λογικές τιμές για τους καταναλωτές, και τελευταίο αλλά όχιλιγότερο σημαντικό…5. Πόσους και ποιους θέλουμε να ασκούν τοεπάγγελμα του γεωργού και του κτηνοτρόφου. Δυστυχώς τα διαρθρωτικάχαρακτηριστικά της ελληνικής γεωργίας (ο μεγάλος αριθμός γεωργών ως προς τοσύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, η μεγάλη ηλικία των ατόμων πουδραστηριοποιούνται στον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα, το χαμηλό μορφωτικό τουςεπίπεδο, η έλλειψη τεχνικής εκπαίδευσης, η μη κατοχύρωση επαγγελματικώνδικαιωμάτων και η παντελής έλλειψη επιχειρηματικής νοοτροπίας) δεν είναι και ταπιο ιδανικά για την δημιουργία ενός βιώσιμου και ανταγωνιστικού πρωτογενήτομέα.
Όπως βλέπουμε όλα τα παραπάνω δενμπορούν να πραγματοποιηθούν εκ των πραγμάτων με την ιδιωτική πρωτοβουλίακάποιων καινοτόμων παραγωγών. Χρειάζεται ένα «ΟλοκληρωμένοΕθνικό Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης» που να ορίζει όλα αυτά τασοβαρά θέματα. Μπορεί όμως η κεντρική εξουσία και το επιτελείο του ΥπουργείουΑγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων να δώσει λύσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματααπό μόνο του; Μπορούν να γνωρίζουν οι τεχνοκράτες των Αθηνών τουπάρχον-διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα τ