Δει δη χρημάτων(;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΛΛΑ προβλήματα (τηςΠαιδείας) περιμέναμε, άλλα μας προέκυψαν. Μετά τον νόμο που καθυστέρησε γιαδεκαετίες, ήρθε η ώρα των…χρημάτων. Κι αν ο νέος Υπουργός ισχυρίζεται πως «ουκήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (τον νόμον), το πρόβλημα παραμένει καιαπειλούνται καταστάσεις και μελλούμενα από εκείνα τα γνωστά των«επαναστατημένων νιάτων».ΚΑΙ, βέβαια, δεν βιώνουμεκαταστάσεις που «επιβάλλονται» ξεσηκωμοί, ωστόσο, τους........ περιμένουμε. Από μεγάλημερίδα φοιτητόκοσμου-προέκταση της κοινωνίας-που δεν έμαθε να πειθαρχεί. Γιατί;Γιατί είναι, από χρόνια ο κομματισμός «δευτέρα φύσις» του σπουδαστή και τακόμματα έμπασαν τον φοιτητή στα δικά τους. Του μετέδωσαν τον…καημό τους, τονέχρισαν αρωγό για τον δικό τους «αγώνα», για να τον αφομοιώσει το «σύστημα». Κιέγιναν τα πανεπιστήμια προθάλαμος της πολιτικής. Ένα μεγάλο «οίκημα» μεδιαμερίσματα καθένα με το ταμπελάκι του στην πόρτα κι όποιος προλάβει. Κόμμακαι πολιτικός, και με τον φοιτητής/φοιτήτρια ψευδοήρωα, σε καιρό «ειρήνης».
ΜΕ την εγγραφή του οφοιτητής, γράφονταν και στο κόμμα. Κι αν ήθελε να στρωθεί στο διάβασμα, απ’ τηνπρώτη μέρα και, μελετώντας να αποτοξινωθεί απ’ τα αποστηθισμένα της λυκειακήςτου «μόρφωσης», δεν ήταν κατορθωτό. Του την έπεφταν παλιοί, έμπειροι καιπερπατημένοι, τον έσερναν στη μεγάλη αίθουσα με τα κομματικά τους τραπεζάκια σεπαράταξη και με την εγγραφή του δεδομένη. Με τη φοιτήτρια στο διπλανό τραπέζισταυροπόδι και τον «αγωνιστή» συνάδελφο προστάτη, αρωγό και διαφωτιστή.ΗΡΘΕ το πλήρωμα του χρόνουγια καταργήσεις και προσαρμογές, ψηφίστηκε ο νόμος για το άσυλο και τους«αιώνιους», περιορίστηκε ο ρόλος των κομμάτων για την επιλογή πρυτάνεων κ.ά πουδεν έχουν σχέση άμεση με χρήμα. Κι εμείς που περιμέναμε…τριτοβάθμια τάξη καιπειθαρχία χαμογελάσαμε στην προοπτική. Μπήκαν σε μια σειρά τα πράγματα,συλλογιστήκαμε, υπάρχουν(;) πράγματα άσχετα με το χρήμα. Και πριν αλέκτωρλαλήσει, προέκυψε το πρόβλημα (χρημάτων), για να γίνει ποσοτικό το ποιοτικό.«Δει δη χρημάτων», αλλιώς περίμενε…πανεπιστημιακά δεινά και ξεσηκωμούς. Με τοοικονομικό να λειτουργεί ως εφαλτήριο για κάποιους πρυτάνεις που ήθελαν τοννόμο στα μέτρα τους.ΚΑΙ, βέβαια, έχει την(πρακτική) λογική του ο κ. Μπαμπινιώτης επιμένοντας στην (οικονομική) τακτικήτου παρελθόντος. Ωστόσο, μην ανάγουμε στο οικονομικό τα προβλήματα τηςΕκπαίδευσης. Δεν κλείνουν τα πανεπιστήμια, όταν δεν υπάρχει χρήμα. Κλείνουνόταν τα κλείνουν. Καθηγητές χωρίς το μεράκι του δασκάλου, φοιτητές χωρίς τηδίψα της γνώσης.