Εορτασμός της Εθνεγερσίας των Ελλήνων χωρίς τους Έλληνες. Μήπως χάσαμε το μπούσουλα;

Γράφει η Ελένη Αθανασούλη
Το Σύνταγμά μας δεν επιτρέπει τίτλους ευγενείας και ταξικές διακρίσεις. Ωστόσο στην καθημερινή μας (δημοσιογραφική και πολιτική) κουβέντα διαρκώς γίνεται λόγος για επίσημους, επώνυμους, δελφίνους (και επίδοξους για την ηγεσία πολιτικών κομμάτων), αγανακτισμένους, φτωχούς, ορθολογιστές του δημοσίου χρήματος και φοροφυγάδες.Και όλα αυτά προκειμένου να διατυπωθεί :ότι οι εκλεκτοί μας δεν είναι πολίτες σαν κι εμάς, αλλά άλλου, ξεχωριστού κι ανώτερου είδους, με περισσότερα δικαιώματα και έξω από κάθε κριτική και έλεγχο, ακόμη κι αν αποτύχουν ή αποδειχτούν ανίκανοι και κάλπικοι..ότι ξεχωριστή και περίοπτη είναι η θέση των πλουσίων, των διανοουμένων, των καλλιτεχνών ή των επιστημόνων, [γιατί άραγε να είναι αν δεν κάνουν κάτι ξεχωριστό;] Περίοπτη πράγματι θέση στη ζωή των Eλλήνων θα είχαν όλοι αυτοί (όχι σαν τίτλο τιμής ή ταξικής θέσης, αλλά σαν κοινωνικά πρότυπα ήθους για το λαό και προοπτική για τη χώρα)] υπό ορισμένες προϋποθέσεις:Οι πλούσιοι,για παράδειγμα, να επιστρέφουν στην κοινωνία κάτι από το περίσσευμα του πλούτου τους.Οι διανοούμενοι να μας προσφέρουν όραμα, αξίες, λογική, τεκμήρια ελέγχου και διαψευσιμότητας των κοινωνικών και πολιτικών επιλογών.Οι καλλιτέχνες να μας παρέχουν τέχνη ψυχαγωγική-ηθοπλαστική και πολιτισμό επιπέδου κι όχι σκουπίδια της τηλεόρασης και σαχλοκουβέντες ραδιοφώνου και εντύπων (Tέχνη δεν σημαίνει χρηματοδοτήσεις προς τους ημετέρους, συντεχνιακές συμφωνίες, ξεγύμνωμα και ελευθεριότητα ηθών και συμπεριφορών έτσι για την ελευθεριότητα).Οι επιστήμονες να υπηρετούν τους κλάδους τους με συνέπεια και συνέχεια, με αποτέλεσμα πραγματικό και όχι εικονικό, και να μη ζητούν πολιτικές δάφνες και οφίτσια ή οικονομικές απολαβές πρόσθετες και αντικανονικές για να επιτελέσουν το έργο τους, ούτε να γλείφουν την εξουσία από αρχομανία και τάσεις προβολής και επιβολής ενός ανίκανου και αξιοθρήνητου είναι.Ας μη μιλήσουμε για την ιδιώνυμη κατηγορία των πολιτικών σογιών, που μόνο ως τέτοιa δεν μπορούν να έχουν καμιά απολύτως θέση……Ότι υπάρχει και η ξεχωριστή τάξη των δελφίνων της εξουσίας (των κομμάτων) που έχουν αρχηγική πολιτική φιλοδοξία. Πρόταση; Όχι δεν έχουν, ούτε αποδεδειγμένη ικανότητα. Έχουν, όμως, φιλοδοξία…Ότι υπάρχουν μεγάλες ομάδες αγανακτισμένων πολιτών που σαν μιάσματα αντιδρούν, και με τη συμπεριφορά τους χαλάνε την πιάτσα της ευπρέπειας και της political correctness, θυμίζοντας προς τους καλά «πιασμένους» πολιτικά, την αναποτελεσματικότητα και την ανεδαφικότητα των πολιτικών τους επιλογών. Επιλογών, που δεν έχουν εγκριθεί από αυτά τα μιάσματα, και από τους άλλους τους (παρακάτω) εξευτελισμένους κι αξιοθρήνητους.Ότι υπάρχουν κι εκείνοι οι εξευτελισμένοι ως προς το βιοτικό τους επίπεδο και αξιοθρήνητοι οικονομικά συμπολίτες μας, και γι’ αυτό το λόγο ενοχλητικοί, που με την κατάστασή τους αυτή υπογραμμίζουν εφιαλτικά την ανικανότητα της εξουσίας.Στη χώρα του «είσαι ό,τι δηλώσεις», έχουμε και υπουργείο Αλληλεγγύης, που με την ευαισθησία των αναίσθητων μας επιβάλλει να πληρώνουμε οι συνταξιούχοι τα φάρ