ΕΣΗΕΑ: λάθος προτεραιότητες

Γράφει ο Θάνος Δημάδης
Ο χώρος των μίντια στην Ελλάδα βρίσκεται σε μία άνευ προηγουμένου φθίνουσα πορεία συμβατή με τη φούσκα πάνω στην οποία είχαν χτιστεί και λειτουργήσει τα περισσότερα από αυτά. Άλλοτε φυτοζωώντας από την κρατική διαφήμιση και άλλοτε στηριζόμενα σε υπέρογκα δάνεια δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με τις πραγματικές οικονομικές τους δυνατότητες και χωρίς κανέναν επί της ουσίας εξορθολογισμό των δαπανών τους. Δεν χρειάζεται να δώσω ονομαστικά παραδείγματα. Είναι εύκολο για....... όσους γνωρίζουν να καταλάβουν τι εννοώ.

Το ζήτημα είναι από 'δω και πέρα τι γίνεται; Τι μπορεί να γίνει ώστε τα "μαγαζιά" που έχουν θεμελιωθεί σε γερές βάσεις να συνεχίσουν να λειτουργούν και όσα βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας να μπορέσουν έστω να επιβιώσουν. Ο λόγος είναι προφανής. Για να μη χαθούν άλλες θέσεις εργασίες, η δημοσιογραφία να εξακολουθήσει να υφίσταται στη χώρα μας ως "λειτούργημα"- επάγγελμα, και η κρίση αυτή να έχει δημιουργήσει μία προοπτική ενός ποιοτικότερου και πιο υγιούς μιντιακού περιβάλλοντος στη χώρα μας για το μέλλον.

Για να επιτευχθούν και τα τρία αυτά μαζί υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Η μία από αυτές είναι οι ιδιοκτησίες όσων μέσων ενημέρωσης τελούν ακόμα εν λειτουργία στην Ελλάδα να πάρουν τη μεγάλη απόφαση να στηρίξουν "τα μαγαζιά" τους σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει να συμφιλιωθούν με την ιδέα των περιορισμένων κερδών σε σχέση με το παρελθόν, να συνειδητοποιήσουν ότι η ενασχόληση με τον χώρο αυτό- από την πλευρά της ιδιοκτησίας- πρέπει να είναι "έργο" και "ουχί πάρεργο" άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους και, τέλος, να αξιοποιήσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοκρατία το καλύτερο δυναμικό που διαθέτουν θεσμοθετώντας μετρήσιμα κριτήρια παραγωγικότητας των εργαζομένων τους, όπως συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις διεθνώς. Χρειάζεται από μέρους τους κατανόηση, διάλογος και σύμπνοια ώστε από κοινού με το υπάρχον εργατικό δυναμικό τους να ξεπεράσουν την κρίση με τις μικρότερες κατά το δυνατόν απώλειες. Οι δύο πλευρές να συνεργαστούν πάνω σε αυτή τη βάση χωρίς δογματικούς εγωισμούς μεταξύ νικητών και ηττημένων και σίγουρα χωρίς μονομερείς αιφνιδιασμούς.

Η δεύτερη- και εξίσου σημαντική προϋπόθεση- είναι και από μέρους τους οι εργαζόμενοι, δηλαδή όλοι εμείς, οι δημοσιογράφοι να αντιληφθούμε- και κυρίως να το αντιληφθεί το συλλογικό όργανο της ΕΣΗΕΑ που μας εκπροσωπεί- ότι το γεγονός ότι από πολλούς θεωρούμαστε ως η "τέταρτη εξουσία", αυτό δεν μας νομιμοποιεί έστω και στο ελάχιστο να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως κάποια ξεχωριστή ελίτ εργαζομένων που είναι πάνω και πέρα από τις επιπτώσεις μίας κρίσης που έχει ήδη σαρώσει εν πολλοίς όλους τους άλλους εργασιακούς κλάδους. Πότε με μειώσεις μισθών και πότε με απολύσεις. Αλήθεια, έχουμε ποτέ συλλογιστεί τι μπορεί να σκέφτεται ένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα που έχει υποστεί δραματικές περικοπές στα εισοδήματά του, όταν βλέπει ότι εμείς οι δημοσιογράφοι και σχολιαστές στα κα