Εξομολογήσεις ενός Πασόκεμον.

Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος Έτσι μας έλεγαν τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΠ (Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη), της φοιτητικής οργάνωσης, που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ, οι άλλοι φοιτητές-συνδικαλιστές γύρω στο 2000. Εμείς με τη σειρά μας τους λέγαμε Στρουμφάκια (τους αντίστοιχους της ΔΑΠ- Νέας Δημοκρατίας) ή Κόκκινο στρατό (της ΠΚΣ-του ΚΚΕ). Αυτός ήταν ο πολιτικός μας πολιτισμός... η ανταλλαγή συνθημάτων.Ο φοιτητικός συνδικαλισμός για πολλούς αποτελεί πλέον μία υπερβολική και άχρηστη πολυτέλεια και για άλλους ένα χρήσιμο εργαλείο για την προαγωγή πολιτικής. Υποστηρίζω τη δεύτερη άποψη χωρίς να παραγνωρίζεται ότι έχει ο θεσμός παρεκτραπεί και εκφυλιστεί. Συγκεντρώσεις πασπιτών σε διάφορα μέρη, διαμονή και μετακίνηση σε ξενοδοχεία, χωρίς να ......
πληρώνει κανείς και βουλευτές να παρευλάνουν μπροστά από τα πιτσιρίκια, κλείνοντάς τους το μάτι, προκειμένου να τους ψηφίσουν αυτά αργότερα στο συνέδριο του κόμματος, για μία καλή κατάταξη την κούρσα διαδοχής. Το κόμμα χωρισμένο σε «Άκηδες» και Σημιτικούς προσπαθούσε να βρει ιδεολογική ταυτότητα σε μία εποχή, όπου το Τείχος είχε από καιρό γίνει συντρίμμια και ο καπιταλισμός είχε διατρανώσει τη νίκη του. Συναντιόνταν οι του σημιτικού μπλοκ σε προκαθορισμένες ώρες και μέρη, που θυμίζουν μασονία, σε διάφορα δημόσια κτήρια, προκειμένου να καθορίσουν τη στρατηγική απέναντι στο άλλο μπλοκ, των Άκηδων, και το πώς ο τάδε και ο δείνα θα τους ταπώσει στην προσυγκέντρωση που θα γίνει εκεί ή στον προσυνεδριακό διάλογο που θα γίνει στις τάδε του μηνός στην.... Μέσα από τη φοιτητική νεολαία μπορεί να δει κανείς σε μικρογραφία το πώς λειτουργούσε το κόμμα εκείνη την περίοδο. Βέβαια, με αυτά και με εκείνα, ένας ολόκληρος κόσμος ήταν, έστω και με αυτόν τον αισχρό τρόπο, κινητοποιημένος και όχι αποχαυνωμένος ή ανενεργός. Ήταν η εποχή της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και δεν κουνιόταν φύλλο. Αν το 2000 ήταν έτσι πώς άραγε μπορεί να ήταν τη δεκαετία του 1980; Δεν ξέρω, δε θέλω να ξέρω. Με τον καιρό φτάσαμε και στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου. Υποτίθεται ότι θα γινόταν ένα κόμμα μοντέρνο, προσαρμοσμένο στα σύγχρονα σοσιαλιστικά πρότυπα και θα προσπαθούσε να δώσει απάντηση στις προκλήσεις της εποχής. Έγινε όμως κυβέρνηση και τα έκανε όλα....ΔΝΤΗ ψυχολογία των Ελλήνων αυτήν την περίοδο είναι καταρρακωμένη και καταθλιπτική. Η ψυχολογία των Πασόκων είναι διπλά και τριπλά καταρρακωμένη. Γιατί δε φτάνει που το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλιστικό κόμμα, αλλά σοσιαλ-ληστρικό, δε φτάνει που τα λεφτά που το ίδιο έδινε μέσω των επιδομάτων και των μισθών ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δε θα τα ξαναδούμε πλέον, δε φτάνει που το κόμμα που έβγαλε από την αφάνεια όσους Έλληνες είχαν υποφέρει από την «επάρατο δεξιά» χρησιμοποιεί επιχειρήματα φιλοχουντικά, δε φτάνει το ένα, δε φτάνει το άλλο, έρχεται να προστεθεί και η αντίληψη ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Το παράπονο του Πασόκου αυτήν την περίοδο είναι ότι η κοινωνία δε θέλει να τον ακούει και το κόμμα δε θέλει να τον ξέρει. Ντρεπόμαστε πλέον οι Πασόκοι...δε θέλουμε να θυμάται ο κόσμος ότι είμαστε Πασόκοι.