Φονιάς ναι, δολοφόνος όχι.

Γράφει ο Ευθύλογος♦ Η παρατεταμένη ανασφάλεια μετατρέπεται σε φόβο. Και ο φόβος οδηγεί σε δυο αντίθετες συμπεριφορές:
Α) Σε παθητικότητα και μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης, που εκφράζεται με ευχές του τύπου «μακάρι να μην είμαστε μέσα στο σπίτι όταν θα μπούνε να μας κλέψουν».
Β) Σε οργισμένη αντίδραση που κάτω από κατάλληλες συνθήκες οδηγεί στην αυτοδικία. Μια αυτοδικία που ανεξάρτητα από τις όποιες ανθρωπιστικές [1] γενικολογίες με τις οποίες διανθίζεται η περί του αντιθέτου επιχειρηματολογία, πολύ δύσκολα .......
καταδικάζεται στη συνείδηση του απλού πολίτη, ειδικά αν ζει σε περιοχή όπου περιστατικά εγκληματικής συμπεριφοράς αποτελούν πλέον κανόνα.
Η επιχειρηματολογία εναντίον της αυτοδικίας θα καθίσταται μάλιστα διαρκώς ασθενέστερη όσο θα εξακολουθούν τα εξής:
α) Να απουσιάζει το κράτος υπό την έννοια της σωστής αστυνόμευσης με αποτέλεσμα ο πολίτης να αισθάνεται και την έλλειψη κρατικής προστασίας αλλά και την ειρωνεία της πολιτείας, αφού πληρώνει φόρους για να υπάρχει δικαιοσύνη και αστυνομία, δηλ. νομιμότητα και την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει την παρανομία στην πλέον εγκληματική και αποκρουστική της μορφή.
β) Να μην συμφωνεί ο νόμος με το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας.
Μεγάλο – ίσως το μεγαλύτερο – ποσοστό της νομοταγούς ελληνικής κοινωνίας θεωρεί τις ποινές που επιβάλλονται ως «χάδια». Και μάλλον έχει δίκιο.
Θεωρεί ότι το «σωφρονιστικό σύστημα» χρειάζεται αλλαγή εκ βάθρων. Άλλωστε, ενίοτε το θεωρεί αστείο ακόμη και σαν όνομα.
Σε πρόσφατη συζήτηση που έγινε με αφορμή την άγρια δολοφονία μιας γυναίκας στην περιοχή που διαμένω ακούστηκε η εξής ρητορική απορία:
- Δηλαδή περιμένουμε από τον εγκληματία που διαπράττει κατά συρροή ληστείες μετά φόνου, να σωφρονιστεί; Αλλά κι αν ακόμη «σωφρονιστεί» αφού θα έχει π.χ. σκοτώσει δυο φορές τι έγινε; Θα κερδίσει η κοινωνία έναν καλό πολίτη; Με κόστος δυο καλούς πολίτες; Γιατί να έχουμε 20 – 30 σωστούς πολίτες νεκρούς κάθε χρόνο, κι όχι άλλους τόσους εγκληματίες;
Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ευτύχημα ότι δεν υπήρχε ανάμεσά μας κάποιος στενός συγγενής της νεκρής. Υποθέτω ότι κανένα επιχείρημα δεν θα τον έπειθε ότι οι βάρβαροι δολοφόνοι (είχαν ήδη συλληφθεί) έπρεπε να παραμείνουν ζωντανοί.
♦ Προφανώς η πρόληψη είναι πάντα προτιμότερη από την θεραπεία.
Αλλά στο σημείο που βρισκόμαστε, η καλλίτερη πρόληψη είναι η αυστηρή έως εξοντωτική τιμωρία της προηγούμενης όμοιας εγκληματικής πράξης, ώστε ο φόβος να λειτουργεί αποτρεπτικά στον εγκληματία.
Και πρέπει να αφήσουμε στην άκρη απαλλακτικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες η φτώχεια και η πείνα οδηγούν στο έγκλημα. Ο πεινασμένος κλέβει ψωμί. Δεν ληστεύει, δεν βασανίζει, δεν σκοτώνει. Μόνον ο εγκληματίας συμπεριφέρεται έτσι.
Δεν υπήρξαν πιο εξαθλιωμένοι άνθρωποι από τους δυστυχείς που ήρθαν στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή. Ο πολιτισμός και το ήθος τους όμως δεν τους επέτρεπε να εγκληματήσουν.
«Ούτε ένα σπυρί καλαμπόκι δεν μας έκλεψαν» είχε πει κάποτε η μάννα μου που το χ