ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΛΛΟΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΥΡΩ

Της ΑΡΙΑΝΝΑΣ ΧΑΦΙΝΓΚΤΟΝ
Η ελληνοαμερικανίδα Αριάννα Χάφινγκτον, πρόεδρος της Huffington Post, περιγράφει στους New York Times την ελληνική πραγματικότητα μετά το ξέσπασμα της κρίσης, συνδέοντάς τη με τη δική της προσωπική ιστορία από την ζωή της στην Ελλάδα. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας καλεί το ελληνικό πνεύμα να αναζωπυρωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του ακόμα και αν αυτό σηματοδοτεί την....... έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Παρακολουθώντας τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, θυμάμαι τα 18 χρόνια που πέρασα στην Αθήνα, όταν πήγαινα πηγαίνοντας στο σχολείο στην Πλάκα, όταν περπατούσα στους ίδιους δρόμους που πρόσφατα είχαν γεμίσει με διαδηλωτές και βίαιες συγκρούσεις. Όταν μεγάλωνα, η οικογένειά μου ήταν ένα μικρός μικρόκοσμος της σημερινής ελληνικής οικονομίας. Ήμασταν υπερχρεωμένοι. Οι επανειλημμένες προσπάθειες του πατέρα μου να γίνει ιδιοκτήτης μιας εφημερίδας κατέληξαν σε αποτυχία και σε πτώχευση. Τελικά, η μητέρα μου πήρε την αδελφή μου και εμένα και τον άφησε. Ζούσαμε όλοι στην Αθήνα και συνεχίζαμε να βλέπουμε τον πατέρα μας αν και είχαμε το δικό μας δυάρι διαμέρισμα. (Τελικά δεν ήταν η πτώχευση που έκανε τη μητέρα μου να τον χωρίσει, αλλά οι διάφορες «ερωτοδουλειές» του. «Δε θέλω να παρεμβαίνεις στην ιδιωτική μου ζωή», της είχε πει ο πατέρας μου όταν εκείνη παραπονιόταν.)Ερχόταν μέρες περαιτέρω λιτότητας, αλλά η μητέρα μου ήταν σαφής για ένα πράγμα: ότι θα κάνει περικοπές στα πάντα εκτός από την εκπαίδευση και διατροφή. Είχε μόνο δύο φορέματα και ποτέ δεν ξόδευε τίποτα για τον εαυτό της. Θυμάμαι ότι είχε πουλήσει ακόμα και το τελευταία της μικρά χρυσά σκουλαρίκια.Είχε δανειστεί από οποιονδήποτε μπορούσε, έτσι ώστε οι δυο της κόρες να μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους για μια καλή εκπαίδευση – εγώ στο Cambridge και η αδελφή μου στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο. Εκείνη την εποχή, οι Ελληνίδες εξακολουθούσαν να προσφέρουν προίκα για να παντρευτούν. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει: «η εκπαίδευσή σας είναι η προίκα σας».Μελετώντας τα στατιστικά στοιχεία – ιδιαίτερα το 54% της ανεργίας μεταξύ των νέων Ελλήνων- σκέφτομαι όλες τις ιστορίες πίσω από αυτά τα απογοητευτικά δεδομένα. Όλα τα όνειρα που διαψεύστηκαν. Όλες οι υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες. Και όλη αυτή την ενοχή, τη ντροπή και το φόβο που πηγαίνουν συχνά χέρι- χέρι με την ανεργία και τη μικρή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.Το τιμωρητικό μονοπάτι της λιτότητας και η αδυσώπητη οικονομική συρρίκνωση, αναμφίβολα, θα οδηγήσει σε περαιτέρω στασιμότητα το 2013 και αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί. Και όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης εβδομάδας, οι Έλληνες δεν πρόκειται να το επιτρέψουν να συνεχιστεί. Θα απαιτήσουν αλλαγή, είτε μέσω της κάλπης ή μέσω της βίας στους δρόμους - ή με συνδυασμό των δύο.Οι κίνδυνοι της βίαιης διαμαρτυρίας είναι προφανείς. Ωστόσο υπάρχουν και πάρα πολλοί κίνδυνοι στην κάλπη: ένα ακροδεξιό αντιμεταναστευτικό κόμμα έλαβε σχεδόν 7% των ψήφων, ενώ το ΠΑΣΟΚ έχασε 119 έδρες στο Κοινοβούλιο και