Γιατί δεν πρέπει να πληρώσουμε αυτό το χαράτσι

 Γράφει ο Χρήστος ΜιχαηλίδηςΟ Γκάντι έλεγε ότι ο μόνος, αποτελεσματικός τρόπος για να καταργηθεί ένας άδικος νόμος, είναι οι απλοί πολίτες της χώρας, δίχως βία, αλλά με αποφασιστικότητα, να αρνηθούν να τον εφαρμόσουν. Έχει τεθεί πολλές φορές, και απασχόλησε έντονα και τον ίδιο τον Γκάντι, το ερώτημα: «Ποιος νόμος είναι πραγματικά άδικος;» και, κατ’ επέκταση, «ποιος αποφασίζει ότι είναι άδικος;»Απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Όμως, προτού τις δούμε, ας μην ξεχάσουμε ούτε στιγμή, ότι το ερώτημα τίθεται, όχι για φιλοσοφική συζήτηση, αλλά για να παρθεί, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, μια........ πολιτική απόφαση για την, δια της ανυπακοής, αντίδραση του λαού.Έτσι, λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να επισημάνει κάποιος, κατ’ αρχάς, ότι βασικό κριτήριο για να αποφασισθεί ποιος νόμος είναι σε τέτοιο σημείο άδικος ώστε να δικαιολογείται η πρόσκληση-ενθάρρυνση προς όλο τον λαό να ξεσηκωθεί, μη εφαρμόζοντάς τον, είναι ο νόμος αυτός να αφορά, αν όχι όλον τον πληθυσμό μιας χώρας, τουλάχιστον την μεγάλη πλειοψηφία του.Ο Γκάντι, για παράδειγμα, τον καιρό που άρχιζε την πολιτική του διαδρομή ως νεαρός δικηγόρος στην Νότια Αφρική, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τους ομοεθνείς του να μην πειθαρχήσουν στον νόμο της τότε ρατσιστικής κυβέρνησης του στρατηγού Γιαν Σματς, που έλεγε ότι για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα οι Ινδοί πολίτες της χώρας, θα έπρεπε ανά πάσα στιγμή να είχαν επάνω τους το «ειδικό πάσο» (ταυτότητα) που θα τους έδινε η κυβέρνηση των λευκών. Το μέτρο αυτό, λοιπόν, σαφώς διαχώριζε, μαζί με τους μαύρους που είχαν ακόμα χειρότερη μεταχείριση, και  τους ινδικής καταγωγής πολίτες της Ν. Αφρικής από τους υπόλοιπους. Ήταν, επομένως, ένας νόμος «συνολικής στόχευσης». Αφορούσε όλους τους Ινδούς της Νότιας Αφρικής. Και, έτσι, δεν ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί αμέσως ως άδικος και να αποφασιστεί, από τους αδικουμένους, η μη εφαρμογή του.Ένα υπο-ερώτημα που προκύπτει αμέσως: Εάν ο νόμος του Σματς δεν αφορούσε όλους τους Ινδούς στην Νότια Αφρική, και εξαιρούσε, ας πούμε, τους μορφωμένους ή/και τους παντρεμένους με λευκούς Νοτιοαφρικανούς, δεν θα ήταν και πάλι άδικος; Και μάλιστα, τόσο άδικος, ώστε να οδηγήσει και αυτός στην απειθαρχία όλων των πολιτών ινδικής καταγωγής; Η απάντηση, νομίζω, είναι ένα κατηγορηματικό «ναι», και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο, ακόμα και από εκείνους που θα εξαιρούσε ένας τέτοιος υποτιθέμενος νόμος, που δεν θα συμφωνούσε στη λήψη μαζικής δράσης εναντίον του – πάντοτε ειρηνικής, εννοείται.Παρόλο που, λοιπόν, κάποιοι θα ισχυριστούν ότι «όλα στη ζωή είναι σχετικά», η κοινή λογική, που είναι λιγότερο πολύπλοκη απ’ όσο νομίζουμε, οδηγεί πολλές φορές τα πράγματα, από μόνα τους, στις σωστές απαντήσεις.Έτσι, για να έρθουμε στα δικά μας τώρα, δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο μέτρο της έκτακτης εισφοράς στην κτισμένη ακίνητη περιουσία, είναι πέρα ως πέρα άδικο για όλον τον πληθυσμό της χώρας. (Αν και ενδέχεται να υπάρχουν αρκετά σαΐνια, που έχουν φτιάξει σπίτια με χρήματα που κανείς δεν ξέρει πως αποκτήθηκαν, άρα δεν έχουν φορολογηθεί γι