Γράφοντας για αυταπάτες και ουτοπίες…

Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης Τα ξένα και εγχώρια πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα βρίσκονται σε θέσεις μάχης που η έκβασή της θα κρίνει την τύχη της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Πάντως από τις προτεραιότητες και τις κινήσεις των περισσοτέρων δεν φαίνεται να προκύπτει «διάσωση» για τη χώρα – με την έννοια είτε της διευκόλυνσης είτε της αποδοχής της προσπάθειας για μια παραγωγική και αυτοδύναμη οικονομική διαχείριση σε ένα ......οργανωμένο ελληνικό κράτος, με δίκαιο και αξιοκρατικό τρόπο...
Οι εγχώριοι εκπρόσωποι αυτών των συμφερόντων, όντας στο χείλος της χρεωκοπίας ή ήδη χρεωκοπημένοι, οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά, ωθούν και την υπόλοιπη κοινωνία στο αδιέξοδο εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια για οργάνωση σε υγιείς βάσεις και έτσι εκβιάζουν την επιστροφή στη δραχμή, πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα διασωθούν και θα συνεχίσουν ασύδοτοι και ατιμώρητοι να ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας, πάσει κοινωνική θυσία.
Στη βάση της κοινωνίας η απαγοήτευση είναι διάχυτη και η διαιώνιση της αβεβαιότητας υπονομεύει τις προσπάθειες για αναχαίτιση της ύφεσης και ανάκαμψη. Κι οι τελευταίες αυταπάτες για αποτελεσματική διακυβέρνηση διαλύονται και πλέον τα ποσοστά των πολιτικών δυνάμεων αρχίζουν να γίνονται αντιπροσωπευτικά της πραγματικότητας στην κοινωνία.
Με το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο δωρητή οργάνων στη ΔΑΡ σε ένα σενάριο που θυμίζει χορό των βρυκολάκων. Με τη ΝΔ να χάνεται στη μετάφραση του αποτυχημένου ΠΑΣΟΚ. Με το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ συνεπή στις ιδεοληψίες που ακυρώνουν τη δυναμική της εξουσίας για την αριστερά. Με το ΛΑΟΣ και τη Χρυγή Αυγή να αξιοποιούν τις πληγές της απροστάτευτης κοινωνίας και να πορεύονται για μια ισχυρή κοινοβουλευτική ακροδεξιά. Και με τα άλλα μικρά κόμματα να μπορούν επίσης να ελπίζουν την είσοδο τους στη Βουλή
Η πτώση του δικομματισμού δείχνει να είναι πλέον σταθερό εύρημα στις δημοσκοπήσεις. Το ίδιο και το ανέφικτο της εκλογικής αυτοδυναμίας. Ανοικτό, λοιπόν, το ενδεχόμενο να προκύψει μετεκλογικά ένας νέος, για την ελληνική πραγματικότητα, συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων που θα τις αναγκάσει να συνεργαστούν. Η πτώση του δικομματισμού θα σημάνει το τέλος της μεταπολίτευσης. Η συνεργασία θα σημάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό για τη χώρα: το οριστικό τέλος του εμφυλίου.
Είναι φυσικό αυτό το ενδεχόμενο πολλούς να μην τους ενθουσιάζει και να το πολεμούν. Για τους δανειστές διαβάζεται σαν επερχόμενη πολιτική αστάθεια που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Και για αυτό προσπαθούν από τώρα , προεκλογικά, να δεσμεύσουν την επερχόμενη πολυκομματική διακυβέρνηση. Για τους πολλούς καταρρέοντες ισχυρούς εγχώριους παράγοντες μπορεί να σημαίνει απώλεια του ελέγχου σε σημαντικά οικονομικά οφέλη τα οποία μονοπωλούσαν με ιδιοτελείς και αντιπαραγωγικούς τρόπους.
Και για τους μεν και για τους δε, αυτές οι προγραμματισμένες εκλογές του 2012, αντιμετωπίζονται σαν πηγή απρόβλεπτων και ενδεχομένως μη ελεγχόμενων εξελίξεων. Αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπιζόταν ο μετεκλογικός μπαμπούλας της ανερ