Η «Αγανακτισμένη» Μεσαία Τάξη αποχαιρετά τη Δημοκρατία;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Πριν επτά χρόνια περίπου, ο κ. Μ. Χρυσοχοϊδης, προκειμένου να αιτιολογήσει την άποψη, ότι το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κάνει μια στροφή προς τα δεξιά, μιλούσε με πάθος για την «παραμελημένη πλειοψηφία»της ελληνικής μεσαίας τάξης, η οποία κινδυνεύει να μετατραπεί σε ........«εκνευρισμένη πλειοψηφία».
Σήμερα, αφού διαπιστώνει και ο ίδιος, ότι αυτή η Μεσαία Τάξη τείνει πλέον να εξαφανιστεί, άφησε κατά μέρος τις «ταξικές αναλύσεις» και άρχισε να μιλά για συμμαχία όλων των «φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων». Το ποιες, το πόσες είναι αυτές οι δυνάμεις και για πόσον καιρό θα παραμένουν «φιλοευρωπαϊκές», μόνο η κ. Μέρκελ και ο Θεός το ξέρουν. Ο κ. Χρυσοχοϊδης παραβλέπει ότι το κόμμα του και γενικώς οι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης είναι εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που μας έφεραν ως εδώ, κάνοντας πράξη τη διάγνωση του Γερμανού φιλοσόφου Μαξ Χορκχάϊμερ, που έγραφε:«Στον όψιμο καπιταλισμό, οι λαοί μεταμορφώνονται πρώτα σε αποδέκτες κοινωνικών παροχών και μετά σε άβουλες και πειθαρχημένες μάζες, που προσπαθούν με κάθε μέσο να διατηρήσουν, αν όχι να βελτιώσουν, το βιοτικό τους επίπεδο».Ο κ. Χρυσοχοϊδης αγνοεί προφανώς, πως συμπεριφέρεται η Μεσαία Τάξη όταν προλεταριοποιείται, παρότι, μετά την κρίση του 1929 και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, δημιουργήθηκαν δεκάδες θεωρίες για την ριζοσπαστικοποίηση της προλεταριοποιημένης ή πληβειοποιημένης Μεσαίας Τάξης. Οι, πολιτικά σχεδόν αδιάφοροι, «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, μικρο-εμποράκοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες που βλέπουν τα όνειρά τους να ναυαγούν, δεν μπορούν με τίποτα να συμβιβαστούν με την ιδέα του νέο-προλετάριου, που γι αυτούς είναι συνώνυμο του κοινωνικού στιγματισμού. Αυτό που τους ενώνει, έστω προσωρινά, είναι ο συλλογικός φόβος απέναντι στις «απεχθείς μάζες των προλετάριων και των συμμάχων τους». Σιγά-σιγά αλλά σταθερά, αρχίζουν να προσδιορίζουν την επιδείνωση της κοινωνικής τους κατάστασης σαν ένα «έξωθεν κακό». Τους είναι αδιάφορο αν, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση των Financial Times, την αύξηση στο κατά κεφαλήν εισόδημα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, δεν την καρπώθηκαν οι μεσαίες και χαμηλές τάξεις, αλλά οι πολύ πλούσιοι. Η ατράνταχτη πίστη τους στην επιχειρηματικότητα δεν τους επιτρέπει να αναζητήσουν το «έξωθεν κακό» στους πρωταίτιους της κρίσης, στους ισχυρούς(κερδοσκόπους, τοκογλύφους κ.λ.π.) αλλά στους αδύναμους. Ετσι ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσουν το «έξωθεν κακό» είναι το προβαλλόμενο μίσος σε ότι τους θυμίζει την αντίθετη πλευρά της ανθρώπινης τάσης για ναρκισσιστική παντοδυναμία κι αυτή η αντίθετη πλευρά είναι οι αδύναμοι, οι ανήμποροι, οι “φυλετικά κατώτεροι”, “οι κάθε είδους “εξτρεμιστές”, “τα παράσιτα”, κ.λ.π. κ.λ.π.Στη συντριπτική τους πλειονότητα λοιπόν, θα στραφούν προς την ακροδεξιά με την ελπίδα να ξαναποκτήσουν τα χαμένα τους πλούτη και την ελπίδα να γίνουν πάλι «μεγάλοι και τρανοί». Και επειδή ένα ολοκληρωτικό δικτατορικό καθεστώς δεν είναι παρά το προηγούμενο δημοκρατικό καθεστώς δίχως τις δημοκρατικές του ευαισθησίες και αναστολές, δ