Η άλλη πλευρά του λόφου

Γράφει ο Ευθύλογος
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν αμφιβάλλει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ δυσάρεστη. Όχι μόνον από οικονομικής πλευράς αλλά και από πλευράς εθνικής αξιοπρέπειας. [1] Βέβαια τούτο το τελευταίο δεν φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαίτερα.
Γι αυτό και ποτέ δεν κάναμε αυστηρή αυτοκριτική.
Αρκούμαστε στο ........
ρόλο του τοξικομανούς επαίτη που εκλιπαρεί για τη δόση του έχοντας πλέον απολέσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού.
Ακόμη κι αν κάποιοι υψώνουν φωνή, το κάνουν με τρόπο που μάλλον μας υποβιβάζει ή και μας γελοιοποιεί περισσότερο στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου.
Αναρωτήθηκαν π.χ. ποτέ αυτοί που προτείνουν την στάση πληρωμών ποια θα είναι στην παγκόσμια κοινότητα η θέση ενός κράτους που συμπεριφέρθηκε σαν κοινός «μπαταχτσής»; Ποιος θα το ξαναδάνειζε και με τι όρους;
Ή έχουν την εντύπωση ότι συμπεριφορές του τύπου «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» μπορούν να γίνουν ανεκτές σε διεθνές επίπεδο επειδή εφαρμόστηκαν σε ένα κράτος με διαλυμένο μηχανισμό;
Ή μήπως έχει ίχνος λογικής η άποψη που υποστηρίζει ότι αφού με τα δανεικά αγοράζαμε τα δικά τους προϊόντα, δεν πρέπει να τους τα επιστρέψουμε;
Δυστυχώς δεν μας λείπουν μόνον χρήματα. Μας λείπει ο καλώς εννοούμενος εγωισμός, μας λείπει η αυτοεκτίμηση, μας λείπει εκείνο το ήθος που στο δίλημμα επιλογής μεταξύ θυσίας και ατίμωσης, μας προτρέπει να επιλέξουμε τη θυσία.
Και δεν εννοώ βέβαια τη θυσία της ζωής, όπως κάποιοι πρόγονοι που νομίζουμε ότι τους τιμούμε με τα επετειακά πανηγύρια. [2]
Τιμή γι αυτούς τους προγόνους θα ήταν να σκεφτούμε ως εξής:
Αυτοί έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα, είναι πολύ να δώσω κι εγώ 20 – 30 μέρες δουλειάς για τούτο τον έρμο τόπο;
Τότε θα δείχναμε ότι σεβόμαστε πραγματικά το αίμα των νεκρών μας.
Ξέρω τον οργισμένο αντίλογο του αναγνώστη. - Μα τι λέει τούτος ο ανόητος! Εδώ δεν βγαίνουμε πέρα μ’ αυτά που παίρνουμε, να δώσουμε κι όλας! Ίσως η απάντηση να ενοχλήσει κάποιους. Άλλωστε ευχάριστες απαντήσεις δεν υπάρχουν.
Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 210 δις ευρώ. Οι εργάσιμες μέρες είναι περίπου 230 – 240. Κατά μέσο όρο παράγονται δηλαδή κάπου 900000 ευρώ την ημέρα. Αν λοιπόν αποφασίζαμε να θυσιάσουμε 30 μέρες από τις αργίες μας (104 Σαββατοκύριακα, 22 μέρες άδεια, 10 γιορτές και δεν υπολογίζω και τις «λούφες»), θα είχαμε μια μέση αύξηση στο ετήσιο ΑΕΠ περίπου 27 δις! Και μάλιστα χωρίς να βάλουμε από τη τσέπη μας ούτε ένα ευρώ. [3]
Αν μάλιστα φτάναμε σε τέτοιο σημείο φιλοπατρίας ώστε να χαρίσουμε αυτά τα μεροκάματα στο καταχρεωμένο κράτος, τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο αισιόδοξα! Θα πετυχαίναμε 5 στόχους!
Α) Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε σιγά - σιγά να εξοφλούμε μέρος των χρεών μας.
Β) Θα ανακτούσαμε μέρος της χαμένης μας αξιοπρέπειας.
Γ) Θα κερδίζαμε τον σεβασμό αυτών που μας οικτίρουν σήμερα.
Δ) Θα είχαμε κάθε δικαίωμα να απαιτήσουμε την βαρύτερη δυνατή ποινή για όποιον αγύρτη πολιτικό καταχραστεί έστω και ένα ευρώ από τον ιδρώτα μας.
Ε) Όλο και κάποιος επεν