«Η ατάκτως ειλημμένη φυγή της πολιτικής και η ανάγκη επιστροφής της»

Γράφει ο Μαυροζαχαράκης Μανόλης  Ο νέος  πανικός που έχει καταβάλει τις χρηματοπιστωτικές αγορές,  η κατάφορη πτώση των χρηματιστηρίων και η ατελείωτη σπέκουλα γύρω από πτωχεύσεις χωρών, δεν καταμαρτυρούν τίποτα άλλο από  την αποτυχία της παγκόσμιας πολιτικής και την ήττα της μπροστά στην δύναμη των αγορών. Ενώ λοιπόν οι  αποκαλούμενοι κερδοσκόποι για άλλη μια φορά οδηγούν την παγκόσμια οικονομία στο χείλος της αβύσσου, η πολιτική σε παγκόσμια κλίμακα δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτα απολύτως από την κρίση που εξελίσσεται  ανενόχλητα μπροστά στα μάτια μας, με τους πρωταγωνιστές της να δίνουν  καθημερινές παραστάσεις αποτυχίας στις μεγάλες οθόνες. Η πολιτική ως διαδικασία και οι κυβερνήσεις ως αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, αντί  να ρυθμίσουν  τον χρηματοπιστωτικό τομέα και να τον θέσουν αποτελεσματικά στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας, συνέχισαν να υποτάσσονται  στις χρηματοπιστωτικές αγορές.Αντί να φροντίσουν για ένα δίκαιο εισόδημα του κόσμου και μια συνετή αναδιανομή υποβάλλοντας παράλληλα τις .......χρηματοπιστωτικές αγορές σε έναν αποτελεσματικό μηχανισμό ελέγχου (ένα ΚΤΕΟ αγορών), ο οποίος θα απαγόρευε κάθε είδους κερδοσκοπίας με ύποπτα παράγωγα και χρηματιστηριακά προϊόντα και θα φορολογούσε αποτελεσματικά τις  οικονομικές  συναλλαγές στα χρηματιστήρια, οι κυβερνήσεις  ξαναζέσταναν,  σε παγκόσμιο επίπεδο  μόνο το παλιό  συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων  συνταγών.  Αποτέλεσμα αυτού,  είναι η επιβολή μιας κατηγορηματικής προτακτικής λιτότητας  σε όλη την Γηραιά Ήπειρο,  τάχα για την διάσωση των οικονομιών. Αντί όμως οι οικονομίες να σώζονται, πνίγονται στην ύφεση  ενώ αυξάνεται η εισοδηματική και κοινωνική ανισότητα μέσα από την συμπίεση μισθών συντάξεων και κοινωνικών παροχών.  Το όφελος αποκομίζεται από τους εύπορους διεθνής παίκτες των αγορών που κατά κάποιο τρόπο έχουν εγκαθιδρύσει την δική τους παγκόσμια κερδοσκοπική διακυβέρνηση του πλανήτη, η οποία δεν χρειάζεται απολύτως καμία νομιμοποίηση μέσω εκλογών αλλά λειτουργεί με την μοναδική ορθολογική αρχή μεγέθυνσης  του κέρδους και μείωσης του κόστους. O έγκριτος οικονομολόγος Barry Eichengreen βλέπει πάντως  τρεις  σημαντικές προκλήσεις που οφείλει να αντιμετωπίσει η πολιτική, ειδικότερα  σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρώτον πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως η κρίση ρευστότητας των τραπεζών για να μην βρεθούν ξαφνικά στο επίκεντρο μιας καταιγίδας. Η αναχρηματοδότηση των τραπεζών κατά την άποψη του μπορεί να γίνει, εάν το ταμείο διάσωσης  EFSF δανείσει τις χώρες που έχουν κεφαλαιακή ανεπάρκεια προς ενίσχυση των τραπεζών τους. Εάν όμως χρειαστούν περαιτέρω κεφάλαια, θα μπορούσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να δημιουργήσει ειδικά εργαλεία αναχρηματοδότησης των τραπεζών μέσα από πόρους του ΔΝΤ αλλά και αντλώντας  κεφάλαια προερχόμενα από  τις Ασιατικές κυβερνήσεις ή άλλα εύρωστα ταμεία. Η δεύτερη σημαντική πρόκληση κατά τον Eichengreen είναι να παρασχεθεί επιτέλους ένα πεδίο αναπνοής στην Ελλάδα. Οι Έλληνες πολίτες καταβάλουν κατά την άποψη του μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να σταθεροποιηθούν