Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΑΝΟΥΣ

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Στο σπίτι του κρεμασμένου, λένε, δεν μιλάνε για σχοινί. Κι’ όμως, σ’ αυτήντην κρίση, γι’ αυτήν την κρίση, μιλάνε περισσότερο απ’ όλους οι κατασκευαστές του σχοινιού, οι εφευρέτες της θηλιάς, οι χειριστές της αγχόνης κι΄ακόμη περισσότεροοι μέχρι χθες φανατικοί υποστηρικτές-διαφημιστές της κρεμάλας.Ένας νέος αφορισμός που θα άξιζε πραγματικά, θα μπορούσε να ισχυρίζεται,ότι η κρίση θα κλείσει τον κύκλο της, όταν ο τελευταίος ομιλών οικονομολόγος θα κλείσει το στόμα του ...............τελευταίου δημοσιογράφου, αφού προηγουμένως και οι δύο μαζί ράψουν το στόμα του τελευταίου ομιλούντος πολιτικού.
Όχι –μόνο- γιατί είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι για την κρίση, αλλά γιατί ο λόγος τους συνεχίζει να αποκρύπτει τα πραγματικά αίτια της, περιορίζοντας έτσι δραματικά της όποιες δυνατότητες διεξόδου από το φαύλο κύκλο της.Να εξηγηθώ ευθύς εξ’ αρχής. Η παρούσα κρίση δεν είναι απλά και μόνο μια οικονομική κρίση. Πολύ περισσότερο, δεν είναι απλά και μόνο μια βαθιά πολιτική κρίση. Είναι μια κρίση της πολιτικής εν γένει, γιατί δεν αμφισβητεί μόνο ένα συγκεκριμένο οικονομικό ή πολιτικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα και προπάντων το νόημα της πολιτικής. Η κρεμάλα είναι πολιτική και το σχοινί οικονομικό. Πίσω από τις κάμερες και τις πένες οι γνωστοί-άγνωστοι που θέλουν να τη βγάλουν πάλι καθαρή αναμεταδίδοντας τις πιο«πιασάρικες» -κατά την άποψη των ελίτ- φάσεις του ματς.Εν τούτοις, τώρα κάποιοι, ελάχιστοι και πάλι, διαπιστώνουν με οδύνη, ότι η μέχρι χθες αδιαφορία τους για την πολιτική, δεν εγγυάται τελικά ανοσία όσον αφορά τις επιπτώσεις της. Δεν το ομολογούν αλλά διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τη μείωση της αγοραστκής τους δύναμης. Η αλήθεια είναι ότι η απολιτική συμπεριφορά που επέδειξε το λαός μας ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αποτελούσε στην πραγματικότητα συστατικό στοιχείο της πολιτικής όπως αυτή οργανωνόταν από τις κυρίαρχες ελίτ. Η έλλειψη πληροφόρησης –όταν αγοράζαμε εφημερίδες cd- η διαστρεβλωμένη πληροφόρηση όταν βλέπαμε τηλεοπτικές ειδήσεις ή η αποθέωση του μεσημεριανού τηλεοπτικού ξεκατινιάσματος, ανήκουν κι αυτά σε ένα συγκεκριμένο είδος πολιτικής. Ολόιδια όπως η ρητορική μπουρδολογία(περί ισχυρής Ελλάδος) και ο κομματικός καριερισμός ανήκουν σε συγκεκριμένο είδος πολιτικής.Σ’ αυτό το είδος πολιτικής, όσοι έντιμα επιχείρησαν να ασχοληθούν με την πολιτική, ίσως δεν πρόλαβαν καν να διαπιστώσουν, ότι κατέστησαν σκλάβοι του χρόνου, αφήνοντας να καταντήσουν οι πράξεις τους μια σκέτη αντανακλαστική αντίδραση απέναντι στο ρεύμα των γεγονότων, που άλλοι καθόριζαν στο παρασκήνιο της διαπλοκής. Σ’ όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, δεν θυμάμαι στ’ αλήθεια πολιτική που να μην βαριανασαίνει από μέρα σε μέρα, διαμορφώνοντας μια ατέλειωτη αλυσίδα από –συχνά αλληλοσυγκρουόμενα- προσωρινά μέτρα που ήταν βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα επισκίαζαν τον γενικό σκοπό, αν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Για σαράντα περίπου χρόνια ηπολιτική στη χώρα καντήντησε μια απλή πλαδαρή διεκπεραίωση, αποστεωμένη α