Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«τα εγγύτατα της ξυμπάσης γνώμης… »                                                                 [Θουκυδίδης 1.22]

                     Του Χρίστου Κράππα
          Από τους Ομηρικούς χρόνους περιγράφονται δίκες στα Ομηρικά έπη με σκοπούμενο αποτέλεσμα, με προδιαγεγραμμένο σκοπό, είτε πολιτικό είτε θρησκευτικό ως προς την ετυμηγορία τους. Ή όπως θα λέγαμε σήμερα «στημένες», άλλοτε εν γνώσει των δικαστών και άλλοτε με παραπλάνηση αυτών από τους κατήγορους, με χαλκευμένες κατηγορίες και ψευδομάρτυρες.           Το άδικο υπάρχει γιατί υπάρχει το δίκαιο. Και τα δύο αφορούν τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος ήταν και είναι νικημένος από την «τιμή» το «φόβο» και την «ωφέλεια».(ὑπὸ τῶν μεγίστων νικηθέντες͵ τιμῆς καὶ δέους καὶ ὠφελίας. (Θουκ. 1.76 )) Είναι οι τρεις δυνάμεις που λειτουργούν μέσα του ως αιτιώδης συνάφεια με τις πράξεις του. Πράττει και ενεργεί από αυτές και γι’ αυτές. Με βάση αυτές τις δυνάμεις αδικεί και δικαιώνει.  Και οι συμπολίτες του δεν είναι καλύτεροι. Κι αυτοί νικημένοι είναι από .......τις ίδιες αυτές δυνάμεις. Μόνο οι Άγιοι και οι νεκροί δεν είναι νικημένοι από τις δυνάμεις αυτές, και για αυτούς έγραψε την Πολιτεία και  τους Νόμους του ο Πλάτωνας σε αντίθεση με τον Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη που περιέγραψαν την κοινωνία των νικημένων ανθρώπων που είμαστε όλοι εμείς.          Όλος ο Ποινικός μας Κώδικας, είναι γραμμένος για να τιθασεύσει τις δυνάμεις αυτές. Όλες του οι διατάξεις έχουν γνώμονα την προστασία (αντίστοιχα καταστολή) της τιμής, την πρόληψη (αντίστοιχα καταστολή) της βίας που προκαλεί τον φόβο, και την κατοχύρωση της ωφέλειας από τα  υλικά και άϋλα αγαθά μας από την αρπαγή που επιχειρεί ο άλλος πάνω σε αυτά, νικημένος κι αυτός από τις ίδιες δυνάμεις αλλά πλέον επιδέξιος στο αδικείν τους ομοίους του που είμαστε εμείς ίσως λιγότερο επιδέξιοι, αλλά νικημένοι.          Εμείς οι  Έλληνες ως εθνότητα, την υπέρ τρισχιλιετή ιστορία μας με καυγά την ξεκινήσαμε. Η πρώτη λέξη της Ιλιάδας με αυτό τον καυγά ξεκινά.« Μήνιν άειδε θεά Πηληϊάδω Αχιλήος …», κι αυτός ο καυγάς καλά κρατεί μέχρι σήμερα και ο Θεός ξέρει πότε θα τελειώσει. Ή μάλλον, αν τελειώσει, τότε θα τελειώσει κι ο Ελληνισμός.  Με αυτό λοιπόν το κείμενο της Ιλιάδας, που περιγράφει και διαγράφει την εθνική μας εντελέχεια, μορφώθηκαν ως ανάγνωσμα όλοι οι Έλληνες των αρχαίων χρόνων για χίλια χρόνια. Οι αρχαίοι δάσκαλοι των ελληνοπαίδων έκαναν και διασκευές αυτής για τις διδακτικές ανάγκες. Ο Αριστοτέλης, αυτή δίδαξε στους εταίρους του Μακεδονικού Βασιλείου επί τέσσερα χρόνια στη Μίεζα (341 - 337 θερινά ανάκτορα του Φιλίππου στη σημερινή Νάουσα), όπου ήταν έγκλειστοι με διαταγή του Φιλίππου μαζί με το γιό του Αλέξανδρο. Μάλιστα, είναι περίφημη η διασκευή της Ιλιάδας που έγραψε για χρήση του Αλέξανδρου, την οποία δεν αποχωριζόταν σ’ όλη την εκστρατεία του. Σ’ αυτό το μνημειώδες έργο, για όλο τον κόσμο κι όχι μόνο για μας τους Έλληνες, περιγράφονται με απαράμιλλο τρόπο οι περίφημες δίκες του ευγενούς ήρωα Παλαμήδη, κατασκεύασμα του πανούργου και πολυμήχανου Οδυσσ