Η Ελλάδα δεν κέρδισε τίποτα

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Παντελώς απούσα ήταν ή ελληνική κυβέρνηση από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες την Πέμπτη και την Παρασκευή. Σαν να μην έφτανε η άθλια θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα από πολιτική σκοπιά, καθώς δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τίποτα αφού έχει εκχωρήσει τα πάντα με τα Μνημόνια που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, ήρθε και η ασθένεια του πρωθυπουργού, για να ισχύσει το........ μοιρολατρικό ρητό «όπου φτωχός και η μοίρα του»!
Την ώρα που η Ε.Ε. υιοθετούσε κραυγαλέα ευνοϊκές αποφάσεις για την Ιταλία και την Ισπανία, η μετεγχειρητική κατάσταση του Αντώνη Σαμαρά δεν του επέτρεψε ούτε καν να είναι παρών στη σύνοδο των ηγετών. Δεν είχε έτσι ούτε καν τη θεωρητική δυνατότητα να αποπειραθεί να κολλήσει ως «τσόντα» και την Ελλάδα στις ρυθμίσεις είτε της απευθείας χρηματοδότησης των τραπεζών από τον μηχανισμό στήριξης, είτε της αγοράς κρατικών ομολόγων από τον μηχανισμό αυτόν.Δεν ισχυριζόμαστε ότι αν παρευρισκόταν στη Σύνοδο Κορυφής ο Αντ. Σαμαράς θα διεκδικούσε κάτι τέτοιο, ούτε βεβαίως ότι το αίτημά του θα γινόταν δεκτό από τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες. Μην μπορώντας όμως για λόγους υγείας να πάρει μέρος στη σύνοδο έστειλε εκείνη την αξιοθρήνητη επιστολή, η οποία δεν άφηνε κανένα περιθώριο διαπραγματευτικών κινήσεων. Τι να διαπραγματευθεί κανείς, όταν ο πρωθυπουργός τονίζει στην επιστολή του ότι η «νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του προγράμματος»;Κυβέρνηση «πλήρως δεσμευμένη» σε «όλες τις βασικές πολιτικές» είναι προφανές ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί να διεκδικήσει οποιαδήποτε βελτίωση των όρων του Μνημονίου.Δεν είδαμε, βεβαίως, ούτε τον πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, ούτε τον πρωθυπουργό της Ιρλανδίας να απαιτούν να συμπεριληφθούν και οι δικές τους χώρες στις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Προδήλως αισθάνονταν «πολιτικοί νάνοι» μπροστά στη Γερμανίδα καγκελάριο ΄Ανγκελα Μέρκελ για να τολμήσουν να ζητήσουν κάτι.Άλλωστε, ούτε ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έδειχνε αποφασισμένος να συγκρουστεί σοβαρά. Βρήκε τη μιλιά του και αυτός μόνο όταν ο Μάριο Μόντι της Ιταλίας τα έπαιξε όλα για όλα: πρόβαλε βέτο στην έγκριση του αναπτυξιακού πακέτου και έβαλε τους ανθρώπους του να διαδίδουν ότι ήταν αποφασισμένος να παραιτηθεί εκεί, μέσα στη σύνοδο (!) για να προκαλέσει πολιτικό σεισμό, αν η Μέρκελ δεν υποχωρούσε ώστε να μπορεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης να αγοράζει ιταλικά ομό¬λογα, χωρίς η χώρα του να υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου.Δεν επρόκειτο για μπλόφα. Αν ο Μόντι γύριζε στη Ρώμη με άδεια χέρια, σύντομα η κυβέρνηση του θα ανατρεπόταν. Σωστά εκτίμησε ότι ήταν προτιμότερο να πέσει ηρωικά παραιτούμενος στις Βρυξέλλες παρά να περιμένει να τον κατασπαράξουν τα κομματικά λιοντάρια στο Κολοσσαίο!
Οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι ο Μόντι θα υλοποιούσε ενδεχομένως την απειλή του και έτσι υποχώρησαν. Όχι φυσ