Η «φούσκα» του ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Η παρούσα κυβέρνηση, θλιβερή κατάληξη των κυβερνήσεων από τη«μεταπολίτευση» -όπως μας αρέσει να αποκαλούμε την περίοδο- και μετά ανέλαβε ναπληρώσει τις αμαρτίες όλων των προηγουμένων, ουσιαστικά των δύο κομμάτων πουεναλλάσσονταν στην εξουσία όλες αυτές τις περιόδους.Όλα αυτά τα χρόνια όλες οι μορφές εξουσίας (πολιτική -οικονομική) φρόντισαν να εκμεταλλεύονται τις όποιες επιδοτήσεις τις ΕυρωπαϊκήςΈνωσης κατά το δοκούν, να δημιουργούν κομματικούς στρατούς ακριβοπληρωμένους, απόαγροτικούς συνεταιρισμούς που το μόνο που έκαναν καλά ήταν να δημιουργούνελλείμματα, να μοιράζουν επιδοτήσεις όχι για λόγους αναπτυξιακούς αλλά σε«χρωματισμένους κολλητούς», να επανδρώνουν το Δημόσιο με δυναμικό από ανίκανομέχρι άχρηστο, πολυπληθές και ......άνεργο, μοιράζοντας επιδόματα που τριπλασίαζαν τουςμισθούς και παρόλα αυτά τα Υπουργεία να δέχονται το «κοινό» 11πμ με 1μμ τρειςφορές την εβδομάδα, δημιουργώντας ένα τεράστιο γραφειοκρατικό κράτοςπαροιμιώδες που απέτρεπε και αποτρέπει ακόμα και σήμερα κάθε καλόπιστο επενδυτήπου θέλει να δημιουργήσει σ αυτή την έρμη τη Χώρα, προκειμένου ναδικαιολογηθούν οι μισθοί και οι «αρμοδιότητες» όλων όσων έπρεπε να«υπογράψουν».
Όλα αυτά βέβαια έγιναν με χρήματα όχι εγχώρια, όχι απόπόρους που παρήγαγε τόπος μας δεδομένου ως γνωστό ότι η παραγωγή και ειδικά ηβιομηχανική αν και υπήρχαν οι προϋποθέσεις, ποτέ δεν ευδοκίμησε αφού τόσο οιπολιτικοί αλλά και οι εργατοπατέρες γνωστοί ως συνδικαλιστές προκειμένου καιαυτοί να δικαιολογήσουν την «ύπαρξή» τους στο μόνο που εξειδικεύονταν ήταν ηδημιουργία αντίδρασης προκειμένου να «πληγεί» η πλουτοκρατία, δηλαδή ηεργοδοσία, δηλαδή ο εργοδότης τους που τους πλήρωνε τους μισθούς για νασυντηρήσουν τις οικογένειές τους.Απεργίες λοιπόν με το παραμικρό, μέχρι να κλείσουν οιεπιχειρήσεις και ας πλήρωναν τις συνέπειες οι εργαζόμενοι και όχι οι κηφήνεςεργατοπατέρες που είχαν εξασφαλισμένη την πολλαπλή αμοιβή τους και το όραμα της«εισόδου» τους στη Βουλή.Η λειτουργία λοιπόν του κράτους γινόταν με δανεικά χωρίς καννα λαμβάνεται υπόψη ότι τα δανεικά κάποτε επιστρέφονται.Ίσως γιατί η εξόφληση θα γινόταν από άλλους και όχι απόαυτούς που τα πήραν.Με την ανάπτυξη της Ε.Ε. και την εφαρμογή της πολιτικής τωνχαμηλών επιτοκίων οι τράπεζες βρέθηκαν να διαχειρίζονται μεγάλα κεφάλαια πουμπορούσαν να αντλήσουν με χαμηλό κόστος από την ΚΤΕ και να διαθέσουν σε δάνεια με πολύ υψηλότεροεπιτόκιο για θεραπεία «κάθε νόσου και κάθε μαλακίας».Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν διάφορα «προϊόντα» δανείων,στεγαστικά, καταναλωτικά, επισκευαστικά, φοιτητικά, διακοπών, πρώτης κατοικίας,μόνο τελευταίας κατοικίας δεν πουλήθηκαν.Το καταναλωτικό κοινό ξεκινώντας από τους «σίγουρους»μισθωτούς του δημόσιου τομέα, βολεμένο με τους μισθούς του προγραμμάτισε τη ζωήτου, υπολογίζοντας τόσο για τη δόση του δανείου, τόσο για τα φροντιστήρια τωνπαιδιών, τόσα για τη δόση του αυτοκινήτου, τόσα για τα έξοδα του φοιτητή καιόλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα, ώσπου...Ήρθε η ώρα της επιστροφής των δανεικών.Το κράτος καλείτα