Η κακόπιστη κυβέρνηση : Υπάρχει άραγε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ νομικό ζήτημα;

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης  Αφού δηλώσω εξ αρχής ότι δεν είμαι δικηγόρος, με την ελπίδα ότι δεν ισχυρίζομαι κάτι που δεν ισχύει, υπενθυμίζω ότι οι δικηγόροι γνωρίζουν πολύ καλά, πως υπάρχουν νόμοι δημοσίας τάξεως, οι οποίοι λόγω της καθολικής τους ισχύος, αρκούν ενίοτε από μόνοι τους, χωρίς τη συνδρομή κανενός άλλου νόμου ή διάταξης, να συντελέσουν ώστε σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές δίκες να κερδηθούν ή χαθούν ακριβώς χάρη στην ύπαρξη αυτών των νόμων.Η ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ, είναι μια τέτοια ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ πρόνοια του Νόμου, όχι η μοναδική, (π.χ. η απαγόρευση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος, η μη παραβίαση της αρχής της ισοτιμίας και ισονομίας, είναι μερικές ακόμα) δια της οποίας επιβάλλεται στις όποιες.......συναλλαγές, ΚΑΘΕ ΦΥΣΕΩΣ (και όχι μόνο οικονομικές πόσο μάλλον αν είναι οικονομικές!), τα μέρη που εμπλέκονται να συμμετέχουν και συμπεριφέρονται μεταξύ τους με βάση την παραπάνω αρχή της ΚΑΛΗΣ ΠΙΣΤΗΣ. Εφόσον παραβιαστεί η αρχή αυτή και αποδειχτεί αυτό, τότε όποιος έχει νόμιμο δικαίωμα δικαιούται να ζητήσει την άρση της όποιας του ζημίας, είτε λ.χ. δια της επαναφοράς των πραγμάτων στην προτεραία τους θέση, ή την αξίωση αποζημίωσης για γενομένη και οφειλομένη στην κακοπιστία του άλλου ζημία, κ.λπ., κ.λπ.Δεν θα πλατειάσω και θα έρθω απ’ ευθείας το «ψητό». Από τη στιγμή που ψηφίστηκε το Μνημόνιο 1, εδώ δηλαδή και περίπου 1,5 χρόνο, ΣΤΟ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΗΜΑ, ο τότε αρμόδιος υπουργός οικονομικών αλλά και άλλα μέλη της κυβέρνησης, ΒΕΒΑΙΩΝΑΝ του πολίτες ότι δεν επρόκειτο να ληφθούν πρόσθετα μέτρα, και όταν αυτά ελαμβάνοντο, και πάλι υπήρχαν πρόσθετες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις όπως και πριν, ότι δηλαδή, δεν θα ελαμβάνοντο περαιτέρω μέτρα, διαβεβαιώσεις που κι αυτές, διαψεύδονταν, ενώ παράλληλα, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ, η κυβέρνηση προπαγανδίζει ΤΟ ΕΠΙΤΥΧΕΣ (παρά τα συνεχώς λαμβανόμενα νέα μέτρα) έργο της.Όμως, όταν μια κυβέρνηση δια στόματος αρμοδίων υπουργών της που δεν ομιλούν ως άτομα αλλά ως μέλη της κυβέρνησης, προβαίνει σε τέτοιες «διαβεβαιώσεις», το ερώτημα που ως πολίτης θέτω, είναι το ακόλουθο : αποτελούν οι διαβεβαιώσεις αυτές κάτι που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία ούτε για τη κυβέρνηση που τις κάνει ούτε για τον λαό που τις ακούει, ή μήπως, όπως εγώ ισχυρίζομαι, στα πλαίσια ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ, κάθε ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ της κυβέρνησης προς τη κοινωνία, αποκτά ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ έννομο περιεχόμενο που προστίθεται ως όρος «συμβατικός» στη «σχέση» κυβέρνησης – κοινωνίας αλλά και κυβέρνησης και του κάθε μέλους της κοινωνίας που έχει έννομο συμφέρον γενικό ή ειδικό από τις όποιες διαβεβαιώσεις; Έτσι, όταν ο κάθε υπουργός ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΟΜΙΚΑ, διαβεβαίωνε την κοινωνία και βεβαίως τους εργαζόμενους, ότι δεν θα ελαμβάνοντο πρόσθετα μέτρα που θα επιβάρυναν το εισόδημά τους, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, αυτό, δεν συντελεί ώστε οι πολίτες ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΕΚΦΡΑΣΤΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛ