Η Μεταπολίτευση που ποτέ δεν ήρθε.

 Γράφει ο Βασίλης ΧασιώττηςΠολλές φορές, αναφερόμενος στην μετά το 1974 περίοδο, την αποκαλώ κι εγώ, «μεταπολίτευση». Παρόλα αυτά, πάντα τούτος ο όρος, κάπως μου φαίνονταν άβολος, κάπου ένιωθα ότι μίλαγα για κάτι που δεν υπάρχει. Η περίοδος που χαρακτηρίζεται σαν «μεταπολίτευση», δηλαδή απ’ τη πτώση της χούντας ίσαμε σήμερα, μάλλον μου φαίνεται σαν μια ορολογία που καθιέρωσε το ίδιο πολιτικό σύστημα που υπήρχε ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ τη χούντα, απλά, για να διακρίνει χρονολογικά μια περίοδο (1967-1975) που διακόπηκε η «βασιλεία» του. Πράγματι, μετά το 1974, το πολιτικό προσωπικό που ανέλαβε την ηγεσία της χώρας ήταν σχεδόν αποκλειστικά τι ίδιο που συγκροτούσε την πολιτική και εξουσιαστική πραγματικότητα πριν το 1967, μ’ εξαίρεση πια τον βασιλιά. Θάλεγα μάλιστα, ότι ο όρος μεταπολίτευση θα είχε ουσιαστικότερο περιεχόμενο αν συνδέονταν με την πολιτειακή αλλαγή, παρά με τη πτώση της χούντας. Είναι επίσης εξίσου αληθές, ότι μεγάλο τμήμα του ........πολιτικού προσωπικού ιδίως του κεντρώου χώρου, ανανεώθηκε ριζικά με την εξαφάνιση των κεντρογενών μεταχουντικών κομμάτων και την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, όμως, κι αυτό δεν συνιστά την έννοια της μεταπολίτευσης. Εξακολουθούσαν να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο οι προχουντικές πολιτικές προσωπικότητες, βεβαίως ριζικά «ανανεωμένες» ως προς τις δημοκρατικές διαδικασίες ΙΔΙΩΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ενώ η ριζική αναμόρφωση του προσωπικού του κεντρώου χώρου στο «πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ, στην ουσία ουδόλως κατά την άποψή μου θεωρείται αρκετό ώστε να σηματοδοτήσει μια συνολικότερη επανεκκίνηση του πολιτικού βίου με πράγματι νέες πολιτικές δυνάμεις, στο ίδιο δε το ανανεωμένο από άποψη προσώπων ΠΑΣΟΚ, ήταν καθοριστική και κάτι περισσότερο από ηγεμονική η παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, πολιτικού κι αυτού στελέχους που αντλούσε το πολιτικό του κύρος από την προχουντική περίοδο, και επιπροσθέτως, από τον αγώνα του κατά της χούντας που έδωσε όμως από το εξωτερικό. Πιθανώς το 1981 θα μπορούσε να οριοθετηθεί ως η αφετηρία της μεταπολίτευσης, έστω και με βάση το κριτήριο της «ανόδου στην εξουσία» κοινωνικών τάξεων που ίσαμε τότε ήταν αποκλεισμένες, όπως υποστήριξε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος. Όμως, δεν επρόκειτο για «τακτοποίηση αποκλεισμένων κοινωνικών ομάδων», επρόκειτο για μια σαφή εγκαθίδρυση ενός κομματικού κράτους, με παραχωρήσεις σε αριστερούς που ενδιαφέρονταν για μια καριέρα στο δημόσιο, που συναγωνίζονταν σε νοοτροπία το πιο βαθύ δεξιό κομματικό κράτος της προχουντικής περιόδου, και είναι αυτό επίσης ένα στοιχείο που ενισχύει την περί αδιαλείπτου συνέχειας του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος άποψή μου. Δεν θα μηδενίσω την συνεισφορά κανενός πολιτικού σχηματισμού, ούτε της Νέας Δημοκρατίας με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ και τις «υποχρεωτικές» πλέον «εκσυγχρονιστικές διαδικασίες», (που όμως αποδείχτηκαν χωρίς προοπτική αφού ήταν ο ίδιος ο ανεπαρκής μηχανισμός του παρελθόντος που επιχειρούσε να υ