Η Πολιτική κρίση

 Γράφει η Ελένη ΠαπαδοπούλουΠαρακολουθώ μακρόθεν τα γεγονότα στην χώρα μας να τρέχουν. Ολόκληρο ρεπορτάζ είχαν χτες για την Αθήνα τα γαλλικά κανάλια, τα οποία θεωρούν πως η πολιτική κρίση είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Σε ένα τέτοιο πνεύμα βλέπω κινείται και η ελληνική αρθρογραφία. Οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν και είναι φυσικό να βγάζουν αυτά τα συμπεράσματα. Στην Ελλάδα ωστόσο όλοι γνωρίζουμε το σάπιο πολιτικό σύστημα που έφερε την χώρα σε αυτή την κατάσταση. Όλοι πιστεύω βλέπαμε εξαρχής πως η κυβέρνηση αυτή, όπως και προηγούμενες, ήταν μία ωραία φούσκα, που κάποια στιγμή θα έσκαγε. Και αυτό γιατί; Γιατί πολύ απλά οι "πολιτικοί" που μας αντιπροσωπεύουν δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την χώρα, αλλά για το κόμμα τους, η υποταγή στο οποίο θα εξασφάλιζε την καρέκλα τους και τα προνόμια τους. Αδυνατώντας να δούνε μέσα από τα χοντρά....... μυωπικά κομματικά τους γυαλιά, αδυνατώντας να ξεπεράσουν την χωριατιά τους (ως προς την νοοτροπία ανεξαρτήτως καταγωγής) και να σταθούνε στο ύψος που απαιτεί η Πολιτική, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να έχουν ένα όραμα και να δώσουν μία προοπτική στην ελληνική κοινωνία, αλλά κατάφεραν να την σύρουν στο γκρεμό. Τώρα οι αρχοντοχωριάτες της πολιτικής πηδάνε ένας ένας από το καράβι που τσακίζεται στα βράχια, αφού πρώτα κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση. Too late guys! Παραμένουν βέβαια ακόμη αρκετοί, οι οποίοι πιστοί στο κόμμα που τους έδωσε ψωμί να φάνε θα διστάσουν πολύ να παραιτηθούν. Έχει αναρωτηθεί κανείς πόσοι από αυτούς μπορούν να έχουν μία κανονική δουλειά, η οποία θα μπορεί να τους αποδίδει όσα η βουλευτική τους θέση; Αυτά δεν ισχύουν μόνο για το κυβερνών κόμμα. Ισχύουν για όλα τα κόμματα, τα οποία έχουν στεγανοποιηθεί σε παραταξιακές λογικές που δεν βοηθάνε καθόλου την παρούσα κατάσταση. Όταν τα κόμματα και οι "πολιτικοί" μας καταλάβουν πως τα προβλήματα και οι προκλήσεις τούς ξεπερνάνε, ξεπερνάνε τα κομματικά τους στεγανά, τις έως τώρα πολιτικές θέσεις και ιδεολογίες και πως είναι πολύ "λίγοι" για να διαχειριστούν μόνοι τους, με τα παρωχημένα μυαλά τους τα όλα όσα συμβαίνουν θα είναι μία καλή αρχή για μία νέα πολιτική στην Ελλάδα, όπου θα προέχει το συμφέρον την χώρας και όχι τα ψηφαλάκια του κάθε πολιτικάντη. Γιατί αυτό είχαμε με ελάχιστες δυστυχώς εξαιρέσεις. Πολιτικάντηδες και όχι πολιτικούς. Το αυτό ισχύει και για τα συνδικάτα. Με ελάχιστες επίσης εξαιρέσεις, οι συνδικαλιστές, αφού υπηρέτησαν πιστά τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές των παρατάξεων τους, παγιώθηκαν σε λογικές ατομικού, παραταξιακού και εργασιακού μικροσυμφέροντος, εγκλωβίστηκαν σε ανόητες αντιπαραθέσεις βλάπτοντας ανεπανόρθωτα το συλλογικό καλό. Το τσουνάμι της απαξίωσης τους πήρε και αυτούς μαζί. Δυσκολεύονται ωστόσο να αντιληφθούν πως οι περιστάσεις τους ξεπερνούν. Για αυτούς ισχύει ότι και για τους βουλευτές τους υποταγμένους στο κόμμα. Πόσοι από αυτούς τους συνδικαλιστές θα μπορούν να έχουν τα προνόμια και τις απολαβές των συνδικαλιστικών τους θώκων; Τίμιοι και εξαιρέσεις σαφώ