Ιστορικές (αν)αντιστοιχίες

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΧΡΟΝΙΑ αξέχαστα, σκληράμετεμφυλιακά χρόνια «εθνικοφροσύνης» και αντικομουνιστικού παροξυσμού. Και«εκλογές» γίνονταν και υποψήφιοι κατηφόριζαν για προεκλογικό αγώνα, με τουςχωροφύλακες να πιάνουν δουλειά. Με τους χαφιέδες καταπόδι μη τους ξεφύγει«τολμηρός» ακροατής του (τρομαγμένου) ομιλητή. Σε σκηνικό αντιφρονούντων πουέδιναν τον «τόνο» διαμορφώνοντας το κλίμα, και την Αστυνομία επί το έργον. Γιακαταγραφή των συμβάντων και φακέλωμα των συγκεντρωμένων. Κι αν ο ομιλητής ήταν«διάσημος», αναλάμβαναν οι παρακρατικοί. Με τα…λεμόνια, τις ......απειλές και τιςκραυγές, ενίοτε με τις πέτρες (στο καλάθι), ρόπαλα και ομπρέλες, κι αν οΛαμπράκης «έπρεπε να πεθάνει», το τρίκυκλο έπρεπε να μαρσάρει, με σηκωμένο τορόπαλο του Εμμανουηλίδη.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, «ο αγώναςδικαιώθηκε» και η (λεγομένη) αριστερά κινείται ελεύθερα όσο ποτέ (της), με τουςΠΑΜΕίτες της να «μεγαλουργούν». Απ’ τον Παρθενώνα για πανό στα λιμάνια γιαμπλόκο κι από ‘κει στις συγκεντρώσεις. Σε θέση αιχμής του δόρατος που σκίζειτον αγέρα για να καρφωθεί «όπου δει». Κατά την…ιδεολογία του ΚΚΕ και τηνπρακτική των ανθρώπων του. Με το «δίκαιο του εργάτη» δεδομένο και ζητούμενο, μημας φάει ο αντίπαλος και αντίπαλος είναι όλοι οι άλλοι που δεν δήλωσανομόφρονες της Αλέκας και του Αλέξη.ΚΙ αν είναι να μιλήσει σε μιασύναξη ένας αστός, αντίπαλος, «εχθρός» και της «αντίδρασης»; Τότε πέφτουντηλέφωνα και οι…αντιφρονούντες οργανώνονται. Με οδηγίες του συντονιστή σε ρόλοπαλιού ινστρούχτορα «έργων» αντί ιδεολογίας. Συμπυκνωμένοι (για να φαίνονταιπολλοί) και μη ακροβολισμένοι, αντιφρονούντες που θυμίζουν αντισυγκεντρώσειςτου ’61, χωρίς, βέβαια, λοστούς στα χέρια και πέτρες στο καλάθι-το πολύ καμιάμπογιά και…κεσεδάκι. Για κλίμα και ατμόσφαιρα, ξεφωνητό, συνθήματακαι…ηχορύπανση.ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ ο ομιλητής, σεακροατήριο αριστερών κι «αριστερών»-το ξέρει και το ξέρουμε και πρώτοι αυτοί τοξέρουν, έχοντας «ξεχάσει». Δεν τον πετροβολούν (ακόμα) ΠΑΜΕίτες και ΣΥΡΙΖΑίτες,ωστόσο, η δημοκρατία πετροβολιέται από μια δράκα (μετα)φερτών, πουεπαναλαμβάνουν την ιστορία με αντιμετάθεση ρόλων. ΕΙΝΑΙ οι μέρες άγριες, αλλάοι καιροί δεν είναι άγριοι όσο «τότε». Το’ ξερε η δεξιά του παρελθόντος πως θαγίνει μισητή για τα «κατορθώματα» των ανθρώπων της και έγινε. Το ξέρει(;) ηαριστερά πως ο κόσμος δεν στέργει σε καμπανταηλίκια, πως θα παραμείνειπεριθωριακή και…μονοψήφια.