Κλίμα και χρήμα...

Nα δούμε το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Η λήξη των εργασιών της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα COP28 μας βάζει μπροστά στο κλασικό δίλημμα.

Μπορεί οι συμμετέχοντες να χειροκρότησαν ανακουφισμένοι την «ιστορική συμφωνία-ορόσημο» για την «απομάκρυνση από τα... ορυκτά καύσιμα», που μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις ανακοίνωσε ο σουλτάνος Αλ Τζαμπέρ, αλλά το προφανές για το μέλλον του πλανήτη δεν έγινε.

Το πετρέλαιο

θα συνεχίσει να ρέει, έστω και μετρώντας χρόνους: 26 έως το 2050 - με διάφορα παραθυράκια, ιδιαίτερα για τους ισχυρούς ρυπαντές του πλανήτη. Και αυτό ενώ το θερμόμετρο στην Ισπανία έδειξε 29 βαθμούς Κελσίου λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

Η τελική ανακούφιση οφείλεται στο ότι τις προηγούμενες μέρες έφταναν ιδιαίτερα ανησυχητικές πληροφορίες από το Ντουμπάι - άλλη αντίφαση και αυτή, η σύνοδος για την κλιματική κρίση να διεξάγεται ανάμεσα σε πετρελαιοπηγές. Η τελική επιλογή του όρου transition away (απομάκρυνση) αντί του σαφέστερου phase out, που θα έστελνε ισχυρό σήμα για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, εκτιμήθηκε ως δείγμα ρεαλισμού.

Παρά τις γενικότερες γλωσσικές ασάφειες, χαιρετίστηκε ακριβώς επειδή, έστω κι έτσι, στη συμφωνία έχει συμπεριληφθεί μια διατύπωση που δεν είχε εμφανιστεί τα προηγούμενα 28 χρόνια. Και επειδή διατηρήθηκε ζωντανός ο στόχος της Διάσκεψης του Παρισιού για περιορισμό της ανόδου της θερμοκρασίας στον 1,5 βαθμό Κελσίου.

Λίγα 24ωρα νωρίτερα, αυτή η παράταση ζωής για τα ορυκτά καύσιμα με μια πρώτη ημερομηνία λήξης θεωρείτο ανέλπιστη. Τώρα επιτεύχθηκε, λένε οι πιο αισιόδοξοι, επισημαίνοντας τις πλευρές που τους κάνουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο:

Πρώτα πρώτα, τον τριπλασιασμό της ενέργειας που θα παράγεται από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, μια κατεύθυνση στο πλαίσιο της οποίας άνοιξε παράλληλα η πολύ σοβαρή συζήτηση για χρήση της πυρηνικής ενέργειας, που έχει φανατικούς αντιπάλους, αλλά και εξίσου θερμούς υποστηρικτές, με καθαρά επιστημονικούς όρους. Και στη συνέχεια τους πόρους για τη στήριξη της ενεργειακής μετάβασης των πιο αδύναμων χωρών, που σε μεγάλο βαθμό κινδυνεύουν περισσότερο.

Η κλιματική κρίση δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Οι χρόνοι που αποφασίστηκαν δεν είναι οι καλύτεροι. Αλλά σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει άλλος να λάβει αποφάσεις πλην των ισχυρών παικτών, που προσπαθούν να αναπροσαρμόσουν τα επιχειρηματικά τους σχέδια...

Λάμπρος Τσουκνίδας

ΑΥΓΗ