Λαϊκισμός αισχίστου είδους η παραίτηση ενός βουλευτή

Γράφει η Ειρήνη Κωστάκη
Το 2009, η χώρα πήγε σε εκλογές με λίγους εξ ημών να είναι σε θέση να αντιληφθούν πού πήγαινε το πράγμα. Όπως αποδείχτηκε, η αναλογία αυτή στους πολίτες και τους πολιτευτές, δεν ήταν πολύ διαφορετική. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έδωσε ευκαιρία σε πολύ περισσότερους κυβερνητικούς υποψηφίους να πάρουν θέση στο Κοινοβούλιο. Αρκετοί επανεμφανίστηκαν με καλοσιδέρωμένο προφίλ, ως....... άλλα πολιτικά ζόμπι. Παλιά στελέχη του κομματικού μηχανισμού, τα οποία κράτησε δίπλα του ο Παπανδρέου ως ανθρώπους εμπιστοσύνης του πατέρα του. New entry, οι “κηπουροί”, οι αμόλυντοι εκλεκτοί του Παπανδρέου, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική και τον κομματικό μηχανισμό μέχρι τότε. Μια ακόμη κατηγορία, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, κομμάτια του εκσυγχρονιστικού μπλοκ που μεσουράνησε στη μετά Ανδρέα εποχή. Σε εποχή που ανέδειξε πολλούς ανθρώπους από το χώρο της μουσικής και του θεάματος, ανθρώπους που έτυχε να έχουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και μπορούσαν να αξιοποιήσουν την προβολή για να εισέλθουν στην πολιτική.
Αυτό από μόνο του, το να προέρχεται δηλαδή κάποιος από το χώρο του θεάματος, να είναι καλλιτέχνης, αθλητής, οτιδήποτε, δεν είναι κακό και δεν απαγορεύει την είσοδο στην πολιτική. Άλλωστε ο κάθε Έλληνας πολίτης, μετά τα 21 του χρόνια, έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι όπως ορίζει το Άρθρο 15 του Συντάγματος. Μετά τι γίνεται. Εκεί είναι το θέμα. Και για να γίνω πιο σαφής, μετά τις εκλογές, τις φωτογραφίες, τις ορκομωσίες και την περίοδο χάριτος, ο βουλευτής αρχίζει το κοινοβουλευτικό έργο. Και υποτίθεται και το διάβασμα. Όχι μόνος του, με παρέα. Οι βουλευτές δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν συνεργάτες, μελετάνε πολλοί μαζί, όπως οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής με τις μακέτες, ξενυχτούν πολλοί πάνω απ’ τη μακέτα. Ό,τι ζητήσει το έχει σε επίπεδο βιβλιογραφίας, οι υποδομές είναι πολύ καλές και τα λεφτά ικανοποιητικότατα. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει σπουδάσει καθόλου, έχει τη δυνατότητα –φρονώ- να είναι επαρκέστατος, αρκεί να διαθέτει θέληση. Θέληση για το έργο το οποίο είναι υποχρεωμένος να κάνει, εφόσον ο λαός του έδωσε σταυρό προτίμησης.Όμως, εκτός από θέληση, αυτή η δουλειά θέλει και θάρρος της γνώμης καθενός από τους βουλευτές. Κι αυτό φαίνεται στα δύσκολα. Όταν η παραίτηση απ’ το βουλευτικό αξίωμα δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκβιασμού και διατάραξης της κοινοβουλευτικής ισορροπίας (αν και κάτι τέτοιο λειτουργεί καλύτερα όταν οι βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται, εγκαταλείποντας τις αγκάλες της Κοινοβουλευτικής τους Ομάδας) δείχνει άλλα πράγματα. Όταν το παιχνίδι πια μετατοπίζεται από εσωκομματικές αψιμαχίες και «Ιζνογκουντισμούς», το να εγκαταλείπει ένας βουλευτής την έδρα του στα δύσκολα, δεν αποτελεί ηρωική έξοδο, αλλά φυγή από το καθήκον. Αποτελεί λαϊκισμό του αισχίστου είδους, όχι επαναστατική πράξη, καθώς απαλλάσσει τον βουλευτή από το να αναλάβει τις ευθύνες του, επιτρέποντάς του να αποχωρήσει χωρίς να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Εκείνη τη στιγμή, παραιτούμενος, αρνείται τη λαϊκή εντολή, ενώ ταυτόχρονα φω