Μάντης κακών και κήρυκας αισιοδοξίας

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Αναρωτιέμαι, αν ο ούριος άνεμος που πνέει ήδη στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει το καράβι σε απάνεμο λιμάνι ή σε κάποια ξέρα. Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς δεν αφήνει περιθώρια για θριάμβους. Οι αποφάσεις είναι ειλημμένες από την Τρόικα και τίποτε δεν μπορεί να τις αλλάξει. Είναι όλα προαποφασισμένα. Το γεγονός ότι τίποτε δεν θα είναι, όπως πριν από τις εκλογές είναι σωστό, όμως οι εξελίξεις θα είναι ακόμη πιο δραματικές απ’ ότι πριν απ’ αυτές. Απλώς καραδοκεί το θηρίο και περιμένει να κατασπαράξει τη λεία του αφού...... περάσει ο κίνδυνος των εκλογών. Μετά έχει τη νομιμοποίηση. Θα πράξει ότι διατάσσουν τα αφεντικά, εντός και εκτός Ελλάδας.
Κι’ όμως ακούω ήδη τις σάλπιγγες του θριάμβου και τις ιαχές της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μεγάλα ποσοστά αντί να οδηγήσουν σε περίσκεψη και περισυλλογή θα οδηγήσουν σε αφροσύνη. Είναι σίγουρο. Το σενάριο το έχω ξαναζήσει το 81 σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τότε νίκησε «Η ΑΛΛΑΓΗ». Μπορεί στην Ελλάδα (για να μην πω και στην υφήλιο ολόκληρη) να ήμουν ο μόνος που διαφωνούσε με τις θριαμβολογίες απασών των αριστερών και «λοιπόν προοδευτικών δυνάμεων». Απλώς θα θυμίσω τι έλεγα πολύ πριν από το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία, με το περίφημο: «Ο λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση!»: Έγραψα τότε (1977): «Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα αχνάρια, τις πρώτες αμυδρές ενδείξεις ότι ακολουθούμε λαθεμένη τακτική, άρχισα ν’ αποκτώ με το κυνήγι των παλαιοκομματικών και τη μέθοδο που ακολουθούσε το Κίνημα τότε. Οι ενδείξεις έγιναν πια βεβαιότητα, πριν από το προσυνέδριο στις 16 Μαρτίου 1975 και ύστερα ό,τι ακολούθησε μετά απ’ αυτό. Από κει και πέρα μου ήταν τελείως ξεκάθαρο ότι ακολουθούμε καθοδική πορεία...Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει (βέβαια κατήφορος από μια συγκεκριμένη σκοπιά ιδωμένο το Κίνημα, γιατί για τους παλαιοκομματικούς και τα θύματά τους βρισκόμαστε σε ανοδική πορεία».[1] Όπως τα είχα γράψει τότε έτσι εξελίχτηκαν τα πράγματα έως σήμερα και ακολουθεί και συνέχεια, γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις αλλαγής.Η θεαματική άνοδος του ΠΑΣΟΚ έπνιξε κάθε κριτική άποψη. Η κριτική στην «σοσιαλιστική αλλαγή» εθεωρείτο ενέργεια της αντίδρασης, σχεδόν αντεπαναστατική στάση και δράση. Το καθεστωτικό σύστημα απαγόρευσε «δημοκρατικά» μέσα από τα μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης κάθε αντίθετη άποψη. Η πλειοψηφία απολάμβανε την ευδαιμονία των δανεικών της κατανάλωσης αποκτήνωσης μέσω της διαφθοράς. Κανένας δεν έδινε σημασία! Η Αριστερά μάλιστα πρωτοστατούσε στις διεκδικήσεις για δανεικά. Πέρασαν σαράντα περίπου χρόνια, όταν πια μερικοί άρχισαν να ψελλίζουν ότι επί Ανδρέα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ «δεν φάγαμε με χρυσά κουτάλια», αλλά φάγαμε (εκείνοι που έφαγαν) με δανεικά το ψωμί των παιδιών και των εγγονών μας, για όσους κάτω από τις δεδομένες συνθήκες θα μπορούσαν δυνητικά να αποκτήσουν παιδιά και εγγόνια, που μου φαίνεται απίθανο. Γιατί τα λέω αυτά, αναπολώντας τα