Μαύρη επιλογή...

Hταν 31 Αυγούστου. Φέτος, όχι πριν από 400 ή 16.000 χρόνια… Ο Μητσοτάκης είχε συρθεί στη Βουλή για τις πυρκαγιές και εκεί, αφού επανέλαβε την ακροδεξιάς κοπής στοχοποίηση των μεταναστών (που στη συνέχεια επιχείρησε αισχυντηλά να ανασκευάσει), προχώρησε σε κατά μέτωπο επίθεση κατά Βελόπουλου. Δεν αρκέστηκε σε αυτό. Προχώρησε και σε ένα κάλεσμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και το ΠΑΣΟΚ που δεν είχε ξανακάνει: «Τουλάχιστον... έχουμε ένα χρέος, τα τρία κόμματα, να απομονώσουμε τις φωνές του απόλυτου ανορθολογισμού, που το μόνο το οποίο κάνουν είναι να “ψεκάζουν” την κοινή γνώμη με θεωρίες συνωμοσίας και όχι απλά να μην αναβαθμίζουν το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου αλλά, δυστυχώς, ολοένα και περισσότερο να γκρεμίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτική».

Στις 28 Σεπτεμβρίου -φέτος, όχι 400 ή 16.000 χρόνια μετά- και αφού είχε πνιγεί δυο φορές η χώρα, ο ίδιος αυτός Μητσοτάκης προχώρησε σε ένα ανερυθρίαστο deal με τον ίδιο Βελόπουλο, αυτόν που είχε καταγγείλει ότι λέει «σαχλαμάρες», προκειμένου να περάσει το πραξικόπημα κατά της ΑΔΑΕ και να ορίσει αποκλειστικά δικούς του στο ΕΣΡ (α λα Όρμπαν), μην τυχόν και ελεγχθεί κανείς από τους χορηγούς, αυτούς που τροφοδοτεί με λίστες και… απρόσμενα κέρδη.
Ούτε έναν μήνα δεν άντεξε το υποτιθέμενο φλερτ του αυτοδιαφημιζόμενου ως φιλελεύθερου μεταρρυθμιστή Μητσοτάκη με τον πολιτικό ορθολογισμό. Μόλις βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να αρχίσει ξανά να ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων πολιτικών -ακόμα και υπουργών του, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, στρατιωτικών-, μόλις διέβλεψε τον κίνδυνο να δημιουργηθεί ένα δεδικασμένο απόδοσης ευθυνών στην υπ’ αυτόν ΕΥΠ για το στήσιμο ενός (παρα)κρατικού μηχανισμού, που θα κάνει το Γουότεργκεϊτ να ωχριά, μόλις διέγνωσε ότι κινδυνεύει η παραγραφή, δεν δίστασε να προχωρήσει σε μεθοδεύσεις απόλυτου ευτελισμού των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, του συντάγματος, της Δημοκρατίας. Με Ελληνική Λύση και, στο παρά πέντε, Σπαρτιάτες.
Ούτε έναν μήνα μετά το δήθεν άνοιγμα, κι ενώ έχει στραμμένους πάνω του τους ελεγκτικούς μεγεθυντικούς φακούς της Ευρώπης (αλλά και των ΗΠΑ), ο πρωθυπουργός έριξε τις μάσκες. Επέλεξε φανερά την ακροδεξιά συμμαχία, αυτή που διαλέγει και στο πλαίσιο της Ε.Ε., ακολουθώντας τα χνάρια της Μελόνι. Μαύρη επιλογή μακράς πνοής, που απαιτεί μια πραγματική, ισχυρή Αριστερά.
H AYΓΗ