Μες στους μπάφους

της Χριστίνας Ταχιάου
Μου έστειλε πρωί πρωί μήνυμα: «Πάμε για καφέ;» Την κάλεσα να έρθει σπίτι μου να πιούμε. Έφερε και ψωμί μαζί, για να φάμε πρωϊνό. Ήξερα ότι ήθελε να μου μιλήσει. «Ξέμεινα σ’ ένα πάρτι στο σπίτι μιας κοπέλας εδώ κοντά από χθες το βράδυ» μου είπε. «Και κοιμήθηκες;» την ρώτησα με την απορία του ανθρώπου που δεν.......
κοιμάται παρά μόνο κάτω από ιδανικές συνθήκες. «Αν κοιμήθηκα λέει! Με τόσους μπάφους που είχε γύρω, είχα γίνει κουδούνι. Όπου γύριζα, υπήρχε κι ένας μπάφος.»
Κι αν σάστισα, δεν το έδειξα. Είναι πολύ νέα, θα μπορούσα να πω μικρή, λίγο πάνω από τα 20. Ένα από τα νεότερα άτομα με τα οποία κάνω παρέα. Φοιτήτρια, όμορφη, χωρίς οικονομικό πρόβλημα, εργάζεται περιστασιακά, δραστήρια, με ενδιαφέροντα. Θα μπορούσε να είναι κόρη μου.
Αλλά δεν είναι κόρη μου, κι έτσι μου εκμυστηρεύεται ό,τι θέλει. Δεν διστάζει να ζητήσει και τη γνώμη μου. Κι ακριβώς επειδή δεν είναι κόρη μου, νιώθω ότι έχω μεγάλη ευθύνη για ό,τι της πω.

Ήξερα ότι ήθελε σχόλιο για το «πάρτι με τους μπάφους». Της ζήτησα λίγο περισσότερες λεπτομέρειες και σύντομα μου είπε κάτι ανατριχιαστικό: ότι σχεδόν όλοι όσοι κάνει παρέα έχουν πάρε δώσε, μικρό ή μεγάλο, με χασίς.
Απόρησα με τον εαυτό μου: γιατί μου έκανε εντύπωση αυτό που άκουσα; Μήπως κι εγώ η ίδια, δεν έρχομαι όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια σε επαφή με μπάφους; Ιδίως σε κάποιες νέες παρέες, αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η ώρα που κάποιος θα κάνει κάποια σχετική νύξη ή θ’ ανυπομονεί να απομονωθεί προκειμένου να «πιει». Συχνά μυρίζω στο δρόμο χασίς ενώ αρκετές φορές έχω παρατηρήσει την έντονη μυρωδιά να βγαίνει από αυτοκίνητο που κινείται εντός πόλης! Χθες βράδυ μόλις, καθόμουν σ’ ένα μπαρ και μου ήρθε η γνωστή μυρωδιά από δυο κοπέλες που είχαν μόλις μπει. Για να μη μιλήσουμε για συναυλίες ή ανοιχτές εκδηλώσεις όπου τα σκάγια πιάνουν όλο τον περίγυρο! Πριν χρόνια, όταν άκουγα να λένε με άνεση «έλα μωρέ, παντού βρίσκεις χασίς» απαντούσα «ρε παιδιά, εμένα δεν μου είναι τόσο εύκολο να βρω». «Δε σε νοιάζει, γι αυτό» μου απαντούσαν. Εξακολουθεί να μη με νοιάζει, αλλά ξέρω ότι πλέον μου είναι πανεύκολο. Το χασίς είναι παντού: από περιθωριακή συνήθεια των περασμένων δεκαετιών έχει γίνει mainstream κατάσταση όλων των τάξεων.
Ξαναγυρίζω στην ιστορία της φίλης μου. Είχε την αγωνία μήπως γίνει «χασικλού». Τον τελευταίο καιρό ένιωθε ότι άρχισε να αποζητά από μόνη της το χασίς, ότι δεν περίμενε να βγάλει ο άλλος, η ίδια το πρότεινε. Αναρωτήθηκε αν στο μέλλον νιώσει την ανάγκη να περάσει σε πιο «σκληρά» πράγματα.
Προσπάθησα να καταλάβω τι της αρέσει, σε ποιο βαθμό και με ποιον τρόπο την «ελέγχει» το χασίς. Μου έκανε λόγο για τη χαλάρωση που νιώθει και το μυαλό που τρέχει ελεύθερα. Της γύρισα τη συζήτηση στην αλλαγή συμπεριφοράς, τόσο τη δική της όσο και γνωστών της που «πίνουν». Τα παραδέχτηκε. Της μίλησα για αστάθεια στη συμπεριφορά από παραδείγματα από το δικό μου περιβάλλον και κατάλαβε τι εννοώ. Της πρότεινα άλλους τρόπους για να κάνε